แพทย์หญิงเคียงบัลลังก์ นิยาย บท 7

            ตอนที่ 7 ผู้หญิงร้ายลึก

          เจียงเว่ยหว่านออกมาจากห้องโถงใหญ่ เดินเลี้ยวผ่านกำแพงสีแดง แล้วก็เป็นระเบียงทางเดินที่ทอดยาว ราวกับมังกรตัวใหญ่ที่เลี้ยวลดลงไป มองไปสุดสายตา ก็ไม่เห็นปลายทาง 

เจียงเว่ยหว่านเดินไปตามระเบียงทางเดิน ทันใดนั้นก็มีเงาร่างสวยงามสายหนึ่งค่อยๆเดินเข้ามา 

แสงแดดเรืองรองสาดสองอยู่รอบๆตัวนาง ชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนยิ่งทำให้นางดูมีเสน่ห์มีชีวิตชีวา สวยงามไร้ที่ติ

เจียงเว่ยหว่านชะงักฝีเท้า หรี่ตาลงเล็กน้อยและมองหลี่เยียนเอ๋อร์ตรงๆ 

หลี่เยียนเอ๋อร์เหมือนนกขมิ้นที่น่าหลงใหล ทุกอากัปกิริยาล้วนเต็มไปด้วยความอ่อนช้อยงดงาม นางยิ้มบางๆให้กับเจียงเว่ยหว่าน 

“พระชายา หม่อมฉันกำลังจะไปหาท่านอ๋อง ไม่คิดเลยว่าจะได้พบเจอกับท่านอีกครั้ง ท่านกับท่านอ๋องคุยกันเป็นอย่างไรบ้าง”

นางยิ้มอย่างได้ใจ แววตาแฝงไปด้วยความภูมิใจราวกับเป็นผู้ชนะ

“ท่านอ๋องเป็นคนที่ไม่ชอบทั้งไม้อ่อนและไม้แข็ง เดาว่าคงทำให้ท่านโกรธไม่น้อยเลยกระมัง ท่านใจเย็นๆ ประเดี๋ยวหม่อมฉันไปพบท่านอ๋องแล้วจะช่วยท่านพูดจาดีๆให้ หม่อมฉันพูดท่านอ๋องยังฟังอยู่บ้าง”

ผู้หญิงคนนี้หมายความว่าอย่างไร 

มาท้าทายนางหรือ 

จะมาบอกนางว่า นางกับสามีของตนเองรักกันมากแค่ไหนอย่างนั้นหรือ

ผู้หญิงคนนี้ให้ท่าสามีนาง ยังจะมาอวดดีต่อหน้านางอีก ใช้ท่าทีไร้เดียงสาและเป็นมิตรเพื่อมาสอนนางว่าควรจะอยู่ร่วมกับผู้ชายอย่างไรด้วย 

ช่างเป็นเรื่องน่าขันสิ้นดี 

เจียงเว่ยหว่านหมดความอดทน นางที่เป็นภรรยาเอกยังไม่ทำตัวเช่นนี้เลย ผู้หญิงคนนี้อยากจะรังแกนาง แม้ว่าตนเองกับเซียวจิ้งเป่ยจะมีความสัมพันธ์กันแค่คนร่วมงานกัน แต่ศักดิ์ศรีของนางก็ไม่ยอมให้ใครมาท้าทายได้ 

ดวงตาคู่สวยของเจียงเว่ยหว่านหรี่เล็กลง เผยรอยยิ้มเยาะเย้ยให้กับสาวงามที่อยู่ตรงหน้า 

“หลี่เยียนเอ๋อร์ เรื่องของข้ากับท่านอ๋องเจ้าไม่ต้องก้าวก่าย ผู้หญิงอย่างเจ้าที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าคิดอยากจะมาแทนที่ข้า คิดจะครอบครองสิ่งที่เป็นของคนอื่นอย่างนั้นหรือ เจ้าอย่าฝันกลางวันไปหน่อยเลย”

หลี่เยียนเอ๋อร์นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงอัปลักษณ์ตรงหน้าจะปากคอเราะรายเช่นนี้ อีกทั้งยังแทงใจดำนางทุกคำอีกด้วย นางพยายามฝืนยิ้มเอาไว้ 

“พระชายา ท่านคงเข้าใจอะไรหม่อมฉันผิดไปแน่ๆ หม่อมฉันจะคิดแทนที่ท่านได้อย่างไร เพียงแต่หม่อมฉันเข้าใจในตัวท่านอ๋องมากกว่าท่านก็เท่านั้นเอง”

ให้ตายเถอะ 

เป็นผู้หญิงร้ายลึกจริงๆ

ภายนอกดูเคารพนอบน้อม พูดจาไร้ช่องโหว่ แต่ความหมายที่แฝงมากับคำพูดกลับจุดประกายความขุ่นเคือง นั่นเป็นการบอกกล่าวกับเจียงเว่ยหว่านว่า นางต่างหากที่เป็นคนโปรดในใจของเซียวจิ้งเป่ย 

อีกทั้งนางฟังแล้วยังไม่สามารถโมโหได้ ไม่เช่นนั้นนางก็จะกลายเป็นหญิงร้าย หญิงขี้อิจฉา 

วิธีการนี้ช่างฉลาดจริงๆ 

หลี่เยียนเอ๋อร์อยากจะให้นางทะเลาะกับเซียวจิ้งเป่ยต่อไปเรื่อยๆ ทางที่ดีคือให้คนทั้งเมืองหลวงได้รับรู้ 

เช่นนี้ชื่อเสียงของนางก็จะยิ่งฉาวโฉ่ 

เจียงเว่ยหว่านไม่ใช่คนโง่ ไม่มีทางหลงกลหลี่เยียนเอ๋อร์ และนางก็ไม่โกรธ แต่กลับยิ้มให้กับหลี่เยียนเอ๋อร์ 

“หลี่เยียนเอ๋อร์ ขอเพียงข้าไม่ยอมให้เจ้าเข้ามาอยู่ที่นี่ เจ้าก็จะเป็นผู้หญิงที่เป็นคนนอกตลอดไป ผู้หญิงที่ให้ท่ายั่วยวนสามีคนอื่นนั้นต้องถูกจับให้กรงถ่วงน้ำ ทั้งชีวิตของเจ้าจะถูกสวรรค์ทอดทิ้ง ถูกมองด้วยหางตา ถูกทุกคนบนโลกนี้ดูถูกเหยียบย่ำ”

มองดูหญิงหน้าตาอัปลักษณ์ที่อยู่ตรงหน้า ท่าทีของเจียงเว่ยหว่านดูน่าเกรงขาม 

หลี่เยียนเอ๋อร์พูดไม่ออกทันที เกิดความรู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ ทำไมผู้หญิงคนนี้จึงไม่เหมือนที่เขาเล่าลือกันข้างนอก 

เมื่อนึกถึงคำพูดแทงใจดำของเจียงเว่ยหว่าน ร่างบอบบางของนางก็สั่นเทาขึ้นมา ทั้งๆที่ในใจแทบจะกระอักเลือดออกมาแล้ว แต่ภายนอกกลับแสร้งทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ้มอย่างสวยงาม 

“พระชายา ท่านเข้าใจหม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”

เซียวจิ้งเป่ยพึ่งพาไม่ได้ นางต้องพึ่งตนเอง นางต้องเตรียมการสำหรับการจากไปของตนเองในภายหลัง 

บนโลกใบนี้ไม่มีใครที่สามารถพึ่งพาได้ มีเพียงอำนาจและเงินทองของตนเองเท่านั้น จึงจะเป็นที่พึ่งพิงในอีกครึ่งชีวิตที่เหลือ

เจียงเว่ยหว่านจะออกไปข้างนอก ในใจของชิงเหมยไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด แต่ก็ขัดใจคุณหนูไม่ได้ ได้แต่ตอบตกลง ช่วยคุณหนูปิดบังเอาไว้ 

แต่แล้วเจียงเว่ยหว่านเพิ่งจะออกไป ก็มีคนมาตามหาด้วยความกระตือรือร้นแล้ว

ชิงเหมยตกใจจนหัวใจแทบจะระเบิดออกมา แต่ก็สายไปเสียแล้ว

......

เจียงเว่ยหว่านเปลี่ยนเป็นชุดผู้ชาย ออกจากจวนอ๋องทางประตูด้านข้าง อีกทั้งยังใช้พื้นที่ที่ไม่มีผู้คนบรรจงแต่งหน้าสดอย่างประณีต ปกปิดจุดด่างดำที่อัปลักษณ์ เผยให้เห็นใบหน้าเหมือนคุณชายผู้ลากมากดีคนหนึ่ง 

เมืองหลวงของจักรวรรดิคุนค่อนข้างคึกคัก ผู้คนมากมาย การสัญจรหนาแน่น  

เจียงเว่ยหว่านเดินอยู่ท่ามกลางผู้คนขวักไขว่ เมื่อมองไปข้างนางจะเห็นตึกรามบ้านช่องเต็มไปหมดสองข้างทาง เสียงร้องตะโกนของพ่อค้าแม่ขายดังขึ้นข้างหู เสียงร้องคำรามของนักเล่นกลที่ใช้หินใหญ่กระแทกอกจนแตกเป็นเสี่ยงๆ 

การทะลุมิติจากยุคปัจจุบันสู่ยุคโบราณ ทั้งหมดนี้ราวกับกำลังฝันไป เจียงเว่ยหว่านรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในห้วงความฝัน 

เจียงเว่ยหว่านคิดหาหนทางในอนาคตไว้แล้ว นางไม่รู้สึกลังเล ตรงไปยังโรงหมอ

มีคนเข้าออกโรงหมออย่างไม่ขาดสาย เจียงเว่ยหว่านค่อยๆเดินเข้าไป

โรงหมอกินพื้นที่กว้างใหญ่มาก เป็นลานบ้านที่มีเรือนอยู่มากมาย ร้านยาและผู้ดูแลร้านอยู่ตรงโถงใหญ่ชั้นแรก จากที่เจียงเว่ยหว่านสำรวจ ลานด้านหลังน่าจะมีการฝังเข็ม และเป็นสถานที่ที่ใช้ตากยาสมุนไพร 

เมื่อผู้ดูแลร้านที่โพกศีรษะด้วยผ้าสี่เหลี่ยมมองเห็นเจียงเว่ยหว่าน ก็ถามด้วยท่ามีที่มีเมตตากรุณาว่า “คุณชาย ท่านต้องการจะมาตรวจรักษาหรือว่าซื้อยา”

เจียงเว่ยหว่านโบกพัดในมือ เผยรอยยิ้มอ่อนๆให้กับผู้ดูแลร้าน “ไม่ใช่ทั้งนั้น ข้ามาสมัครเป็นหมอ”

ใบหน้าของผู้ดูแลร้านเคร่งขรึมขึ้นมา พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “คุณชาย อย่ามาล้อเล่นกับคนแก่เลย ที่นี่พวกเราต้องการท่านหมอที่เก่งเรื่องการแพทย์ ไม่ใช่ลูกศิษย์”