แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 69

[Talk แผ่นดิน]

"ปล่อย พี่ดิน"

กอบัวพยายามดันผมออกแต่ผมไม่ยอมปล่อย ผมยอมรับผิดทุกอย่าง ถึงเธอจะไล่ผมยังไงผมก็จะไม่ไปไหน

"จะไม่ปล่อยบัวใช่ไหม!"

"ไม่ ผมไม่ปล่อย ฮึก..."

พรึ่บ! ตุบ!

ผมเสียหลักหงายหลังจนนอนราบไปกับพื้น เพราะถูกกอบัวถีบเข้ามาตรงหน้าอกเต็มแรงอย่างไม่ทันตั้งตัว

"กะ...กอบัว ทำไมถึงถีบผมแบบนี้"

เธอไม่ตอบอะไรรีบวิ่งเข้าบ้านพร้อมกับปิดประตูทันที

ผมอึ้งไปเลย อึ้งมากจริงๆ ไม่คิดว่ากอบัวจะกล้าถีบผมแบบนี้ เธอไม่เคยร้ายกับผมขนาดนี้มาก่อนเลย

ผมยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มลวกๆ ก่อนจะรีบลุกขึ้นไปเคาะประตูบ้านราวกับคนบ้า

ปัง! ปัง!

"กอบัว เปิดประตูให้ผมหน่อย กอบัว ผมขอโทษ"

"กอบัว ผมขอโทษ ผมขอโทษ ฮึก..."

ไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับจากคนที่อยู่ในบ้าน

ผมทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้มอย่างน่าสมเพช ทุกอย่างผมเป็นคนทำมันพังเอง ผมเป็นคนทำให้เธอเป็นแบบนี้ มันเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของผมเองจริงๆ ผมรู้ดี

เมื่อก่อนผมไม่เคยมีความคิดว่าจะรักใครเลย ที่ผ่านมาผมก็ควงผู้หญิงไปทั่ว ผมยอมรับ

ผมไม่รู้ว่าผมไปหลงรักกอบัวตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีผมก็รักกอบัวไปแล้วทั้งใจ รักเธอพร้อมกับที่เธอได้รู้ความจริงทุกอย่างที่ผมเคยหลอกเธอไว้ มันน่าตลกดีจริงๆ

ถ้าขืนเธอยังอยู่ที่นี่พ่อต้องมาตามตัวผมกลับไปแน่ๆ เพราะไอ้เวรเดเนียลมันคงจะบอกพ่อว่าผมมาที่นี่ ผมรู้ว่าพ่อเป็นคนยังไง ถ้าไม่ถึงที่สุดจริงๆ พ่อจะไม่มีทางยอมผมแน่

ส่วนไอ้เวรเดเนียล ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมันต้องคอยตามเสือกเรื่องของผมตลอด

ผมคงต้องหาที่อยู่ใหม่ ไปที่ที่ไกลแสนไกล ไกลจนไม่มีใครหาผมกับกอบัวเจอได้อีก ถึงตอนนี้เธอจะยังโกรธยังเกลียดผม แต่ผมมั่นใจว่าผมสามารถทำให้เธอกลับมารักผมเหมือนเดิมได้

เวลาสามทุ่ม

ตั้งแต่ช่วงสายๆ จนถึงตอนนี้ กอบัวเธอยังคงปิดประตูเงียบอยู่เหมือนเดิม ผมพยายามเคาะประตูเรียกเธอเป็นระยะๆ แล้ว นอกจากจะไม่เปิดประตูแล้ว เธอเองก็ไม่ยอมตอบอะไรกลับมาเลยสักคำ

ไฟในบ้านเปิดแค่บนห้องที่เธอนอน ไฟหน้าบ้านตรงที่ผมนั่งอยู่ไม่ได้เปิดเอาไว้ ทำให้บรรยากาศรอบๆ บ้านยิ่งมืดสนิทเข้าไปอีก

คืนนี้ผมคงได้นอนในรถ ผมลุกขึ้นถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินตรงไปที่รถยนต์ของผมที่จอดไว้ตรงหน้าบ้าน ผมเข้าไปนั่งในรถแล้วลดกระจกลงนิดหนึ่งพอให้มีอากาศหายใจ

เอาจริงๆ ผมคงนอนไม่หลับหรอก ภายในหัวผมตอนนี้มันคิดอยู่อย่างเดียวว่าจะทำยังไงให้เธอหายโกรธผม ทำยังไงเธอถึงจะยอมยกโทษให้ผม ตอนนี้แค่ผมอ้าปากพูดผมยังผิดเลย

หลายชั่วโมงผ่านไปผมได้แต่มองขึ้นไปบนห้องนอนของกอบัวตลอด ไฟในห้องถูกปิดได้ไม่นานก็เปิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงอ้วกของกอบัว เธอคงจะแพ้ท้องหนักมากจริงๆ

เธอจะรู้ไหมว่าตอนนี้ผมโคตรเป็นห่วงเธอเลย ผมอยากไปลูบหลังให้ คอยดูแลเธออยู่ข้างๆ ไม่ห่าง

ตั้งแต่เธอแพ้ท้องผมก็ไม่เคยลูบหลังให้เธอตอนเธออ้วกเลยสักครั้ง ผมไม่เคยทำหน้าที่คนเป็นพ่อที่ดีเลยนอกจากเอาเธออย่างเดียว ยิ่งได้คิดทบทวนก็ยิ่งเกลียดตัวเองเข้าไปใหญ่ ผมแม่งเห็นแก่ตัวฉิบ

พอมาอยู่ในความเงียบแบบนี้ ไอ้ความผิดที่ผมเคยทำไว้กับกอบัว มันก็ผุดเข้ามาในหัวทีละเรื่องๆ มันโคตรตอกย้ำความระยำของผมจริงๆ

"พี่ดิน บัวขอร้องจอดรถให้บัวลงเถอะนะ พี่ดิน..."

"อยู่เฉยๆ อย่าดื้อ" ผมหันไปดุเธอเบาๆ เพราะตอนนี้เธอดิ้นไปมา พยายามจะเปิดประตูรถออกอยู่ตลอด

"พาบัวกลับบ้าน บัวจะไปหาแม่!" เธอหันมาจ้องผมตาเขม็ง

"คุณไปตอนนี้ไม่ได้"

เรื่องแม่ของเธอ ผมไม่อยากให้เธอกลับไปที่บ้านอีกเลยจริงๆ ผมรู้เรื่องมาสักพักแล้ว เรื่องที่เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่ที่เธอรักนักรักหนา

ผมให้ลูกน้องเอาเส้นผมของเธอกับแม่เธอไปให้ไอ้คีรินมันตรวจ ผลออกมาว่า DNA เข้ากันไม่ได้ สรุปคือกอบัวเธอคือลูกเลี้ยง หึ! ผมคิดไว้แล้วว่าแม่ที่ไหนจะขายลูกกินอย่างนี้

ผมยังไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับกอบัวเพราะเธอยังท้องอยู่ ผมไม่อยากให้เธอคิดมาก เธอคงจะเสียใจมากที่รู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่ที่เธอรักยิ่งกว่าตัวเอง

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปหาไอ้ชาติ ให้มันเก็บของของกอบัวที่บ้านไร่แล้วไปเจอกับผมที่บ้านแม่ของไอ้คีริน ผมบอกที่อยู่มันไปแล้วให้มันไปรอผมที่นั่นก่อนเลย

"คุณร้องไห้ทำไมกอบัว" พอผมหันไปมองกอบัวก็เห็นเธอกำลังก้มหน้าร้องไห้สะอื้นอยู่

"พี่มันเอาแต่ใจตัวเอง ไม่เคยฟังใคร ฮึก..."

"...."

"จะแต่งงานอยู่แล้ว จะมาทำแบบนี้อีกทำไม จะพาบัวไปที่ไหนอีก จะพาไปหาพ่อพี่หรือไง จะทำร้ายบัวกับลูกไปถึงไหน ฮึก..."

เธอเงยหน้าขึ้นมามองผม แก้มทั้งสองข้างของเธอเปียกชุ่มไปด้วยคราบน้ำตา ผมแม่งไม่ชอบจริงๆ น้ำตาของเธอเนี่ย

"ผมไม่ได้จะแต่งงาน ผมไม่ได้จะพาคุณไปหาพ่อ ผมจะพาคุณไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัย ที่ที่มีแค่เรา..."

"ไม่จริง พี่จะเอาบัวไปทิ้งไว้ แล้วพี่ดินก็จะหนีไปแต่งงาน บัวรู้ ฮึก..." ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอไม่คิดจะฟังจะเชื่ออะไรผมแล้วจริงๆ สินะ