ไฟแค้น นิยาย บท 48

"ตอนนี้พักอยู่ที่ไหน" ที่จริงเขายังไม่ได้เตรียมคำพูดที่จะคุยกับเธอเลยด้วยซ้ำ และรู้สึกประมาทยังไงไม่รู้

"กับพี่ชาย" เมรีตอบออกไปโดยที่ยังหันหลังให้

"แล้วนอนอยู่ตรงไหนของบ้าน" จากที่ไม่มีเรื่องจะคุยตอนนี้เริ่มมีแล้ว.. เพราะถ้าพูดถึงบ้านของพี่ชาย..ดัมมี่รู้ดีว่าที่นั่นเป็นยังไง

บ้านหลังนั้นมีแค่สองห้องนอนและเจ้าของบ้านก็จองไปหมดแล้ว

"ระเบียงทางเข้าบ้าน" เธอพูดไปตามความจริง..ไม่ได้ต้องการให้เขาสงสารเลย

"ไม่รู้หรือไงว่าตรงนั้นมันอันตรายแค่ไหน"

คนตัวเล็กหันกลับมาด้วยแรงของอีกฝ่าย

"อันตรายแล้วไงคะท่านสารวัตร"

"ไปเก็บของ" จบคำพูดมือแกร่งจูงแขนของอีกฝ่ายให้เดินตามมาที่รถ..แต่หญิงสาวก็สะบัดออกอย่างแรง

"จะให้เก็บไปไหน"

"คุณอย่าลืมนะว่าตอนนี้สถานะของคุณคือภรรยาผม หรือคุณจะให้การเท็จ" คนหัวดื้อแบบเธอต้องเจอกฎหมายเข้าขู่ เพราะเธอเป็นคนให้การเองว่าเป็นภรรยาของเขา

"นี่คุณ!" ดวงตาดุดันได้มองอีกฝ่าย เธอคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ช่วยเขาไว้

"หรือจะให้กลับไปบอกพวกท่านว่าคุณให้การเท็จดี"

"คนเลว!"

"ขอบคุณที่ชม"

"นี่!!" เมรีกำลังจะต่อว่ามากกว่านี้..แต่ด้านหลังของเขาเริ่มมีตำรวจเดินออกมา 2-3 คน เพราะตอนนี้ก็ใกล้เวลาจะเลิกงาน

นี่เธอวุ่นวายกับโรงพักนี้ตั้งแต่เช้าจนเย็นเลยเหรอ ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้ทาน แต่โชคดีที่ตอนเช้าหาอะไรทานระหว่างทางที่มาแล้ว

"ท่านสารวัตรเบาได้เบาหน่อยนะ" ตำรวจในเครื่องแบบที่เดินผ่านไปพูดออกมาแบบไม่ค่อยจริงจังนัก

"เราไม่รู้กันเลยนะเนี่ย ถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน" แล้วพวกเพื่อนตำรวจก็หันไปคุยกัน เพราะแต่ก่อนดัมมี่ก็ประจำอยู่ที่สถานีตำรวจนี้แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเขามีภรรยาแล้ว

"จะยืนให้เขาแซวตรงนี้อีกนานไหม..ถ้ากลุ่มใหม่ออกมาหนักกว่านี้อีกนะ" พูดเหมือนจะขู่อีกนั่นแหละ

หญิงสาวมองคนตัวสูงแบบหน้าบึ้งตึง แต่จำเป็นต้องได้เดินตามไปที่รถ

"ขึ้น" ชายหนุ่มไม่พูดเปล่ายังเปิดประตู แล้วนำตัวเธอขึ้นไปนั่งด้านข้างคนขับ

"คุณจะไปไหน" ขับรถออกมาสักพักเธอก็เห็นว่าทางที่ไปคุ้นตามาก

"บ้านพี่คุณ"

"จอดตรงนี้แหละ ฉันกลับเองได้"

แต่ชายหนุ่มก็ไม่จอด เขายังขับรถต่อไปจนมาถึงจุดหมายปลายทาง

"รถใครมา" พี่สะใภ้เดินออกมาดู "ตำรวจมาทำไม" เห็นแค่ผู้ชายที่ใส่ชุดตำรวจลงจากรถมาก็ตกใจ แต่ไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องตกใจด้วย..มันเป็นสัญชาตญาณที่มีกันทุกคน

"หน้าคุ้นๆ" มองไปอีกทีเห็นน้องสาวของสามีลงจากรถมาด้วย..ก็ถึงบางอ้อ

"สวัสดีค่ะ คุณดัมมี่นั่นเอง" รีบเดินเข้ามาพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน พร้อมกับยกมือไหว้ก่อน

"สวัสดีครับ" ชายหนุ่มไหว้กลับแบบเป็นมารยาท แต่ก็รู้ว่าพี่สะใภ้ของเธอนิสัยยังไง คำว่าปากหวานก้นเปรี้ยวยังเทียบไม่ได้กับผู้หญิงคนนี้

"ทำไมมาด้วยกันได้คะ ไหนเห็นบอกว่าเลิกกันไปแล้วไม่ใช่เหรอ" และคำนี้ก็ไม่น่าจะพูดออกมา..แต่ก็ออกมาจนได้

ตอนที่เมรีมาขออาศัยอยู่กับพี่ชาย พี่สะใภ้แอบฟังว่าคุยอะไรกับสามีของเธอบ้าง เพราะกลัวว่าน้องสาวของสามีจะแอบมาหยิบยืมเอาเงิน

พอจับใจความได้ก็แอบสมน้ำหน้า ที่ถูกผู้ชายทิ้ง

"ปากไม่เคยพัฒนา" เมรีพูดออกมาเบาๆ เพราะไม่ชอบคำพูดของพี่สะใภ้เอามากๆ

ถึงแม้จะพูดเบาแค่ไหนดัมมี่ก็ยังได้ยิน.. แค่ดูหน้าตาก็รู้แล้วว่าเธอคงไม่มีความสุขหรอกที่อยู่ตรงนี้

"ผมจะมารับเมรีไปอยู่ด้วย เห็นว่าที่นี่ให้เธอนอนนอกบ้าน..จริงไหมครับ" ประโยคสุดท้ายชายหนุ่มเน้นเสียงมาก

คนร่างหนาเดินมาเอาของลงจากกระโปรงหลังรถ แต่เธอก็ยังไม่ยอมลงมาด้วย เขาก็เลยเดินอ้อมมาเปิดประตูให้

"ลงมา"

"ไม่"

"พี่ดัมมี่คะ" เสียงของใครบางคนเรียกอยู่บ้านอีกหลังที่ไม่ไกลกัน

ถึงแม้เขาจะยังไม่หันไปมองก็รู้แล้วว่าเป็นเสียงของใคร

"ครับ" และชายหนุ่มจำเป็นต้องได้หันไปพูดด้วย

"ขนอะไรมาคะ ทำไมเยอะขนาดนั้น" มันคือเสียงนกเอี้ยง เพราะไม่เห็นว่ามีใครนั่งรถมากับเขา

เมรีก้าวลงรถทันทีที่ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้น..

"......" นกเอี้ยงมองมาที่ผู้หญิงอีกคนแบบไม่พอใจเอามากๆ

"เอาแล้วไงจ่า จะมีศึกแย่งผู้ชายไหมเนี่ย"

"หมวดคิดว่าไงล่ะครับ" บ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ก็แอบมองดูสถานการณ์

"แล้วผู้กองล่ะครับว่าไง" จ่ากับหมวดหันไปพูดกับผู้กอง ที่นั่งอยู่ในวงเดียวกัน

"เรื่องของชาวบ้าน..รู้ดีนัก" ว่าให้ทั้งสองแต่ตัวเองก็แอบลุ้นอยู่เหมือนกัน

"ขอตัวนะครับ" ดัมมี่พูดกับนกเอี้ยงแต่สายตามองตามผู้หญิงที่กำลังเดินเข้าบ้านพักตำรวจที่เขาอาศัยอยู่

ของที่เอาลงจากท้ายรถได้ถูกชายหนุ่มขนย้ายเข้ามาไว้ด้านในเป็นที่เรียบร้อย

"ทำไมฉันต้องมาอยู่กับคุณด้วย"

"อยากรู้จริงเหรอว่าทำไม..ข้อที่หนึ่ง"

"พอแล้วไม่รู้ก็ได้" เมรีรู้ดีว่าเขาจะอ้างเรื่องนั้นขึ้นมาพูด "แล้วคุณจะให้ฉันนอนที่ไหน"