ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 131

เธอได้กลิ่นอาหารจนอดไม่ไหว ท้องของชารอนร้องดังขึ้นมาเช่นกัน ไซม่อนได้ยินเสียงทุกอย่างจากด้านข้าง ทันทีที่มองไปยังชารอน ไซม่อนเผยรอยยิ้ม "หิวแล้วใช่ไหม?"

หากหิวแล้วท้องร้อง มันก็ถือเป็นเรื่องปกติของคนเรา อันที่จริง ชารอนรู้สึกเขินอายนิดหน่อยที่ได้ยินเช่นกัน เธอเม้มปากแล้วเผยรอยยิ้ม “ค่ะ ฉันหิวแล้ว”

ทันใดนั้น ไซม่อนก็ใส่ข้าวโอ๊ตลงไปในชามสีขาวและวางราวีโอลี่ที่ชารอนโปรดปรานเอาไว้ข้างหน้าเธอ "นี่ไง"

ชารอนหิวมากจนแน่นหน้าอก เธอแทบลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองมีบาดแผลที่ข้อมือทันทีที่เห็นอาหารตรงหน้า ระหว่างที่ชารอนกำลังจะหยิบชามข้าวโอ๊ตขึ้นมา เธอก็รู้สึกเจ็บที่ข้อมือ ชารอนมือสั่นและเกือบทำชามข้าวหล่น

แผลถูกกรีดบริเวณข้อมือของชารอนนั้นลึกและกว้างไม่น้อย คนร้ายต้องการให้เธอตายอย่างแท้จริง เพราะเหตุนั้น พวกเขาจึงทำรุนแรงแบบนี้ อันที่จริง ชารอนในตอนนี้แทบไม่สามารถใช้มือขวาได้เลย

ในขณะเดียวกัน เข็มพลันปักอยู่ที่มือซ้ายของชารอน นั่นเป็นเพราะเธอต้องถูกฉีดยาเข้าเส้นเลือดดำ

มันถือเป็นเรื่องที่น่าโมโหไม่น้อยที่มีอาหารมากมายมาวางตรงหน้า แต่เธอรับประทานไม่ได้เลย!

ไซม่อนเลิกคิ้วและหยิบชามข้าวโอ๊ต พร้อมกับตักข้าวโอ๊ตขึ้นมาหนึ่งช้อนแล้วยัดเข้าปากชารอน "อ้าปากสิ"

ชารอนจ้องมองไซม่อนอย่างว่างเปล่า ดูเหมือนว่าชารอนจะลังเลที่จะให้ไซม่อนป้อนข้าว ถึงกระนั้น เธอก็ทำอะไรไม่ได้มาก ชารอนพลันอ้าปากกว้างเพื่อให้ไซม่อนป้อนข้าวโอ๊ตให้

ชารอนรับประทานคำแรกและคำที่สอง...

ชารอนพร่ำบอกกับตัวเองในใจว่าเธอคงหิวเกินไป เธอไม่ได้ต้องการจะรบกวนไซม่อนขนาดนี้

ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรอีก ไซม่อนกำลังป้อนอาหารเช้าให้ชารอน สิ่งเดียวที่เธอต้องทำคืออ้าปาก

หลังจากนั้นไม่นาน ไซม่อนก็ป้อนข้าวโอ๊ตหนึ่งชามกับราวิโอลี่สี่ส่วนให้ชารอน ในตอนนี้ ชารอนก็รู้สึกอิ่มแล้ว

หลังจากที่ไซม่อนป้อนชารอนเสร็จแล้ว เขาก็หยิบข้าวโอ๊ตหนึ่งชามขึ้นมากินเอง

ชารอนมองดูชายผู้หนุ่มผู้สง่างามกำลังกินข้าว เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อยทันทีที่นึกถึงความหิวกระหายของตัวเองเมื่อครู่

“อย่าเดาสุ่มสี่สุ่มห้าโดยไม่มีหลักฐานสิ คุณพักผ่อนให้สบายใจก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะให้คนของผมตรวจสอบเรื่องนี้เอง” ไซม่อนกล่าว

ในตอนนี้ ชารอนเสียใจอยู่เรื่องเดียวคือเธอทำโทรศัพท์หาย เพราะมันมีหลักฐานชู้รักของแซลลี่อยู่ ทันทีที่นึกถึงเรื่องนี้ ชารอนพลันรู้สึกปวดใจขึ้นมา

ชารอนมีลางสังหรณ์ว่าคุณหมอเวย์นจะไม่อยู่ในโรงพยาบาลเอกชนแห่งนั้นอีกแล้ว ในคราวหน้า ชารอนอาจจะตามหาเขาได้ยากขึ้นไปอีก

“แล้ว... แล้วเซบาสเตียนล่ะคะ?” ชารอนนึกถึงลูกชายของเธอ เธอไม่ได้บ้านทั้งคืน เซบาสเตียนอาจเป็นกังวลก็ได้

“ผมบอกลูกไปว่าคุณต้องเดินทางไปทำธุระและจะไม่กลับบ้านสักพักน่ะ ยังไงก็เถอะ คุณยังโทรไปคุยกับลูกได้อยู่นะ” ไซม่อนเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว

“ขอบคุณนะคะ” เธอมองไซม่อนด้วยความรู้สึกขอบคุณเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ไซม่อนพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาใช้นิ้วเรียวยาวลูบที่แก้มของชารอน ไซม่อนพลันกล่าวคำพูดออกมา “ไม่ต้องสุภาพกับผมขนาดนั้นก็ได้”