ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 144

ไซม่อนหันกลับมาทันที สายตาที่น่ากลัวและดำมืดของไซม่อนจ้องมาที่รีเบคก้า น้ำเสียงของเขาดูเยือกเย็นมากกว่าเดิม “เลขานุการลอว์เรนซ์ คุณพูดเกินไปอีกแล้วนะ” ไม่ว่าไซม่อนและชารอนจะอะไรกัน เธอก็ไม่สามารถเข้ามาแทรกแซงได้

วิธีที่การที่ไซม่อนพูดกับรีเบคก้าในฐานะ 'เลขาลอว์เรนซ์' ทำให้เธอจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้นที่โรงแรมได้ ระหว่างที่รีเบคก้าสารภาพความรู้สึกที่มีต่อไซม่อน แต่เขากลับผลักเธอล้มลงอย่างแรง!

ใบหน้าของรีเบคก้าซีดเซียว เธอกำหมัดแน่น เล็บของเธอจิกลงบนฝ่ามืออย่างแรง

ไซม่อนไม่ได้พูดอะไรกับรีเบคก้าอีก เขาเดินผ่านรีเบคก้าไปและไม่เหลียวมองเธอเลย

ไซม่อนเพียงคิดแค่ว่าเขาจะไม่ยอมเต้นรำกับเธอเพื่อเป็นการเปิดงานอย่างแน่นอน

ภายใต้คำแนะนำของยูจีน ชารอนกำลังเต้นรำกับเขา เมื่อทั้งสองเดินลงมาจากลานเต้นรำ ฝ่ามือของชารอนก็เต็มไปด้วยเหงื่อ ชารอนไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเธอประหม่าเกินไปหรือเพราะอากาศมันร้อน

"ดูสิ ผมบอกคุณแล้ว คุณต้องเต้นเป็นแน่นอน” ยูจีนเห็นเหงื่อของชารอน เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ หลังจากนั้น เขาล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าที่นำติดตัวมาด้วยแล้วส่งให้ชารอน “นี่ครับ เช็ดเหงื่อของตัวเองก่อนเถอะ”

ชารอนยังคงรู้สึกว่าการที่เหงื่อตัวเองออกมานั้นทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ยิ่งกว่านั้น ร่างกายของชารอนพลันร้อนระอุ ศีรษะของชารอนร้อนผ่าว ทว่า ชารอนไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอเป็นอะไรกันแน่

ชารอนพยายามระงับความรู้สึกอึดอัดเหล่านั้น หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ชารอนก็เอื้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าของยูจีน "ขอบคุณนะคะ" ชารอนรีบปาดเหงื่อบนหน้าผากของตัวเอง

“เป็นเพราะคุณสอนฉันดีต่างหากล่ะ ฉันไม่เคยเต้นรำมาก่อนเลย”

“งั้นเหรอครับ? ดูเหมือนคุณจะต้องเรียกผมว่า 'อาจารย์' แล้วแหละ” ยูจีนเผยรอยยิ้มและมองไปยังชารอน

ชารอนเห็นดวงตาที่ยิ้มแย้มของยูจีนในระหว่างที่เธอกำลังเงยหน้าขึ้น ดวงตาของยูจีนเผยให้เห็นแสงอันนุ่มนวลอย่างบอกไม่ถูก ไม่ช้า ชารอนก็กลับมารู้สึกตัวทันที เธอไม่รู้จักเขา แต่ทว่า พวกเขาเพิ่งเต้นรำด้วยกัน

“ฉันต้องขอโทษจริง ๆ นะคะที่ฉันทำไวน์หกใส่เสื้อผ้าของคุณ แถมฉันยังเต้นรำกับคุณด้วย เพราะฉะนั้น... แค่นี้ก่อนนะคะ” ชารอนรีบหันหลังและจากไป อันที่จริง ชารอนลืมเอาผ้าเช็ดหน้าคืนยูจีนด้วยซ้ำ

ชารอนพลันนึกถึงภาพของไซม่อนและรีเบคก้าที่กำลังยืนอยู่ด้วยกันทันที ทุกคนต่างก็บอกว่าพวกเขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่เข้ากันได้ดีมาก เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์และโทสะของตัวเองได้เลย

ท้ายที่สุด ชารอนก็กลับมารู้สึกตัว เธอกำหมัดแน่นและทุบไปยังผู้ชายที่เอาแต่ใจ “อ๊า... ปล่อยฉันนะ..."

ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไร ไซม่อนก็ยิ่งป่าเถื่อนและรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น จูบของไซม่อนในตอนนี้ไม่ควรเรียกว่าจูบด้วยซ้ำ มันเป็นเหมือนการลงโทษจนถึงขั้นทำให้ชารอนเธอหมดแรงที่จะผลักเขาออกไปเสียมากกว่า

ชารอนไม่ต้องการประนีประนอมอะไรทั้งนั้น ผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจไม่น้อยเลย เห็นได้ชัดว่าเขาอยู่กับรีเบคก้าแล้ว! ทำไมไซม่อนถึงยังทำเรื่องแบบนี้กับเธออีกล่ะ? หรือเป็นเพราะเธอยอมคนมากไป?

หรือว่าเขาชอบเล่นเกมเจ้าอารมณ์?

อันที่จริง ชารอนควรจะต่อต้านบ้าง แต่ทว่า ความคิดสุดแปลกประหลาดพลันผุดขึ้นมาในหัวของเธอ