ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 146

ท่าทีที่ตกตะลึงของชารอนค่อนข้างน่าขบขัน ไซม่อนเอานิ้วแตะหน้าผากเธอและกล่าวคำพูดด้วยเสียงทุ้ม “คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ติดต่อกับเขาอีก คุณได้ยินที่ผมพูดไหม?”

ชารอนลูบหน้าผากของตัวเองและตอบกลับด้วยความโกรธ “อย่าเจ้ากี้เจ้าการให้มากนักเลย คุณ..."

ทว่า ชารอนยังไม่ทันพูดจบเลย เธอกลับถูกขัดจังหวะ เสียงฝีเท้าของผู้หญิงคนหนึ่งดังเข้ามาใกล้พวกเขาทั้งสอง “ไซม่อน คุณอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

ผู้หญิงคนนั้นคือรีเบคก้า!

ชารอนไม่กะพริบตา เธอจ้องมองไปที่ไซม่อน 'เพื่อนสนิทวัยเด็ก' ของไซม่อนกำลังตามหาเขาอยู่ เขาจะไม่ปล่อยชารอนเลยรึยังไงกัน?

ไซม่อนเผยสีหน้าสุดสงบ ดูเหมือนว่าไซม่อนจะไม่ได้กังวลเลยด้วยว่ารีเบคก้าจะเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน

“ไซม่อน คุณอยู่ที่ไหนน่ะ? งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วนะ คุณพ่อขอให้เราเต้นรำด้วยกันในพิธีเปิด...” รีเบคก้าสามารถสัมผัสได้ว่าไซม่อนอยู่ใกล้ ๆ แต่เธอก็ไม่สามารถระบุตำแหน่งที่แน่นอนของเขาได้

ชารอนเผยท่าทีแปลกไประหว่างที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง เขาจะไม่ไปหารีเบคก้างั้นเหรอ?

ในตอนนี้ ไซม่อนพลันขมวดคิ้ว ชารอนไม่สามารถอ่านสีหน้าของเขาออกเลย ไซม่อนก้มมองต่ำและไม่สนเสียงหัวเราะของชารอนเลย เขาเอียงคางของชารอนขึ้นเพื่อจูบเธออีกครั้ง ทันใดนั้น เขาก็กล่าวคำพูดออกมา “จำที่ฉันพูดได้ไหม? ห้ามติดต่อกับยูจีนอีก”

ท้ายที่สุด ไซม่อนก็ปล่อยเธอและหันออกจากมุม

ในระหว่างที่ชารอนยืนพิงกำแพง เธอเห็นไซม่อนเดินออกไป ทันใดนั้น รีเบคก้ากล่าวทักทายไซม่อนอย่างมีความสุข “ไซม่อน อยู่ที่นี่เอง! ตอนนี้งานเลี้ยง..."

“รู้แล้ว” ไซม่อนขัดจังหวะรีเบคก้าและรีบเดินตรงไปยังห้องเต้นรำทันที เขาไม่แม้แต่จะมองเธอเลยด้วยซ้ำ

รอยยิ้มบนใบหน้าของรีเบคก้าหยุดนิ่ง เธอรู้สึกแย่ไม่น้อยระหว่างที่มองดูไซม่อนเดินจากไปอย่างเย็นชา

ชารอนเดินออกมาจากตรงมุม ความเงียบกลับมายังทางเดินแบบเดิม เธอรู้สึกแน่นหน้าอก อีกทั้ง ร่างกายของชารอนยังคงอุ่นอยู่ด้วย

ผู้หญิงที่อยู่รอบตัวชารอนล้วนแสดงท่าทีกระตือรือร้นออกมาไม่น้อย บางคนถึงกับต้องแอบแหวกตัวเลขดูเลยด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าพวกเธอบางคนจะไม่ใช่พนักงาน แต่พวกเธอก็อยากเต้นรำกับไซม่อนไม่น้อย

ชารอนคิดกับตัวเองว่าผู้หญิงพวกนี้คงหลงสเน่ห์หน้าตาอันหล่อเหล่าของไซม่อนอย่างแน่นอน

เธอรู้สึกไม่สบายใจมากกว่าเดิม ร่างกายของชารอนกำลังลุกไหม้ อีกทั้ง ความร้อนในตัวของเธอดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นทุกนาที ไม่เพียงแค่นั้น หัวของชารอนก็เริ่มเจ็บเช่นกัน

ไม่สิ เธอทนอยู่ที่นี่ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว เธอต้องเมาหรือไม่สบายแน่ เธอต้องการออกไปจากที่นี่

ด้วยความมึนงง ชารอนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัว จนกระทั่งชารอนสังเกตเห็นว่าทุกคนจ้องมองมาที่เธอ เพื่อนร่วมงานหญิงของเธอหลายคนถึงกับจ้องมองชารอน ความหึงหวงและความเกลียดชังปรากฏอยู่ในสายตาของคนเหล่านั้น ชารอนต้องการที่จะจากไป แต่ทว่า เธอกลับถูกหยุดไว้

“ยินดีด้วย นักออกแบบยีนส์ คุณโชคดีมากเลยล่ะ! พระเจ้าต้องยิ้มให้กับคุณอยู่แน่” เพื่อนร่วมงานพลันแสดงความยินดีให้กับชารอนด้วยท่าทีที่แปลกไป

ชารอนรู้สึกสับสน มีอะไรให้แสดงความยินดีกัน? เธอเมาหลังจากดื่มไปสองแก้ว โชคดีงั้นเหรอ? อันที่จริง นี่มันเรียกว่าเป็นความโชคร้ายต่างหาก!