ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 180

คุณหมอซาเวียร์รีบมายังบ้านใหญ่ของตระกูลแซคคารี่ทันที เมื่อเขามาถึง เขาก็รีบเข้าไปในห้องเพื่อตรวจดูอาการของไซม่อน ส่วนคนอื่นก็กำลังยืนอยู่ที่ปลายเตียง

โฮเวิร์ดเองก็กำลังช่วยพยุงดักลาสอยู่ ทั้งสองคนเป็นห่วงไซม่อนมาก

ทันทีที่คุณหมอซาเวียร์เห็นสภาพของไซม่อนและได้รับแจ้งว่าไซม่อนกินอะไรเข้ามาถึงทำให้เกิดอาการแพ้ เขาก็เริ่มวินิจฉัยสถานการณ์ทันที

“คุณหมอซาเวียร์คะ เขาเป็นยังไงบ้าง?” เพเนโลเป้ถามก่อน

“มันเป็นการแพ้แบบเฉียบพลันน่ะครับ ตอนนี้เขากำลังตกอยู่ในอาการโคม่าชั่วคราว แต่โชคดีที่คุณให้ยาเขาไปแล้วเมื่อครู่ เพราะฉะนั้น หลังจากหมดสติไปอีกสักพัก เดี๋ยวเขาก็จะตื่นขึ้นมาแล้วแหละครับ เดี๋ยวผมจะเตรียมยาเอาไว้ให้คุณไซม่อนเองครับ ถ้าคุณไซม่อนตื่นแล้ว ต้องให้เขาทานยาทันทีเลยนะครับ อีกอย่าง อย่าลืมทายาบริเวณที่มีผื่นด้วย อย่าปล่อยให้เขาสวมเสื้อผ้าหรือคลุมร่างกายด้วยผ้าห่มในตอนนี้ เขาสามารถสวมเสื้อและห่มผ้าได้ก็ต่อเมื่อผื่นหายไปแล้วเท่านั้น"

“โอเคค่ะ พวกเราเข้าใจ” เพเนโลเป้ขอให้พ่อบ้านพาคุณหมอซาเวียร์ออกไปหยิบยา

“พ่อคุณควรกลับไปพักผ่อนในห้องก่อนนะคะ เดี๋ยวพวกเราจะดูแลไซม่อนเอง คุณพ่อก็น่าจะได้ยินสิ่งที่คุณหมอพูดแล้ว เดี๋ยวอีกไม่นาน เขาก็หายดีแล้วแหละค่ะ" เพเนโลเป้มองดูพ่อที่แก่ชราของตัวเอง เธอไม่อยากทำให้เขาเหนื่อยเกินไป

ในตอนนี้ดักลาสรู้สึกตกใจมาก ไซม่อนเคยมีอาการแพ้มาก่อน แต่เขาไม่เคยหมดสติแบบนี้เลย

ดักลาสมองไปยังรีเบคก้าที่กำลังตาแดงก่ำจากการร้องไห้ เขาคงว่าอะไรเธอไม่ได้ เพราะเธอไม่รู้เรื่องอาการแพ้ของไซม่อนเลย ถ้าจะตำหนิเธอไป มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไร

หลังจากนั้น ฟิโอน่าก็พูดขึ้น “โฮเวิร์ด ไปช่วยพยุงคุณปู่กลับห้องก่อนสิ" เธออยากให้ดักลาสออกไปก่อน

“ก็ได้ งั้นพวกลูกดูแลไซม่อนไปก่อน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ตะโกนให้สุดเสียงเลยนะ!” ดักลาสกล่าว

“คุณลุงดักลาสคะ... หนูขอโทษนะคะ หนูไม่รู้..." รีเบคก้าขอโทษดักลาสด้วยน้ำตาที่ไหลอาบหน้า

ดักลาสมองรีเบคก้าเป็นครั้งสุดท้ายและถอนหายใจ เขาไม่ได้พูดอะไรกับเธอ หลังจากนั้น โฮเวิร์ดก็พยุงดักลาสออกไป

“ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่อยู่ล่ะ?” เพเนโลเป้ขมวดคิ้วและมองไปยังรีเบคก้าด้วยความสงสัย ตอนนี้เพเนโลเป้ไม่ใช่คนสุภาพแล้ว

ในตอนนี้ เพเนโลเป้ไม่สามารถเมินเฉยต่อเรื่องที่เกิดขึ้นในบริษัทได้เช่นกัน ดูเหมือนว่าเพเนโลเป้จะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องช่วยดูแลเรื่องบริษัทแทนไซม่อน

“งั้นช่วยดูแลไซม่อนด้วยก็แล้วกันนะ” เพเนโลเป้ปล่อยให้ฟิโอน่าอยู่ดูแลไซม่อน แต่ถึงกระนั้น เพเนโลเป้ก็ยังคงปฏิเสธที่จะให้รีเบคก้าอยู่ที่นี่ต่ออยู่ดี “ส่วนเธอ ห้ามเข้าใกล้เขา! ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!"

รีเบคก้าตกใจกับสิ่งที่ผู้หญิงตรงหน้าพูดออกมาไม่น้อย เธอถึงกับสะดุ้ง “ฉัน... ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

หลังจากนั้นเพเนโลเป้ก็จากไป เธอต้องไปดูแลเรื่องธุรกิจของบริษัทโดยเร็วที่สุด หลังจากนั้น เธอจะรีบกลับมาหาไซม่อน

รีเบคก้าเองก็กำลังจะออกไปด้วย แต่ทว่า ฟิโอน่ากลับหยุดเธอเอาไว้ “ทำไมหนูต้องออกไปด้วยล่ะ?" ป้าบอกให้หนูอยู่ที่นี่เพื่อดูแลไซม่อนไม่ใช่รึยังไงกัน?"

“แต่... พี่เพเนโลเป้...”

“ไม่ต้องสนใจเธอหรอก ตอนนี้เธอไม่อยู่บ้านอยู่แล้ว ไม่มีใครไล่หนูออกไปได้แล้ว” ฟิโอน่าตบไหล่ของรีเบคก้าและกล่าวคำพูดอย่างสุดซึ้ง “นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่หนูจะได้ใกล้ชิดกับไซม่อนนะ หนูไม่ต้องการรึยังไงกัน?"