ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 2

หลังจากผ่านไปห้าปี

เจ้าหน้าที่สนามบินประกาศการลงจอดของเครื่องบิน หลังจากนั้นไม่นาน ผู้โดยสารกลุ่มหนึ่งก็ออกจากจุดตรวจความปลอดภัย

“แม่ครับ อากาศร้อนจัง ผมอยากกินไอติม” เซบาสเตียน ยีนส์ เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสากล่าวคำพูดออกมาระหว่างกุมมือคุณแม่เอาไว้ เด็กน้อยกระพริบตาขอร้อง

ชารอนเหลือบมองลูกชายอย่างช่วยไม่ได้ ท่าทีที่น่าสงสารของเซบาสเตียนทำให้เธอต้องยอมแพ้ ถึงแม้ว่าชารอนจะรู้ดีว่าลูกชายแสร้งทำเป็นบีบน้ำตาก็ตาม

"แต่ลูกซื้อได้แค่แท่งด้วยนะ" ชารอนหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าและกล่าวคำพูด “ซื้อเสร็จแล้วรีบกลับมานะ แม่จะรอลูกอยู่ตรงนี้แหละ” ชารอนลากกระเป๋าเดินทางและพูดกับลูกชาย

“ครับ! คุณแม่ผู้น่ารักของผม!” เซบาสเตียนจูบแม่ของตัวเองก่อนจะวิ่งออกไป พร้อมกับจับสมุดโน้ตในมือเอาไว้แน่น

ชารอนยังพูดไม่ทันจบเลยด้วยซ้ำ ทว่า ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

“ว่าไงไรลีย์ ฉันกลับมาแล้ว... ได้เลย เดี๋ยวฉันจะนั่งแท็กซี่ไปที่นั่นเดี๋ยวนี้แหละ”

มันเป็นสายจากเพื่อนสนิทของเธอ ไรลีย์ กาเบรียล

ในอดีต แซลลี่ ไรลีย์ รวมถึงชารอนเองเคยพักอยู่ในหอพักเดียวกันระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย ทั้งสามเป็นเพื่อนสนิทกัน พวกเธอมักจะคอยช่วยเหลือกันตลอด นอกจากนี้ ทั้งสามยังเคยสาบานที่จะปกป้องดูแลกันและกันเอาไว้ด้วย

แต่ทว่า ย้อนกลับไปในวันงานวิวาห์เมื่อห้าปีที่แล้ว ชารอนได้รับรู้ถึงธาตุแท้ของแซลลี่ว่าเธอเป็นคนอย่างไร วันนั้นถือเป็นวันสิ้นสุดความสัมพันธ์ของทั้งสองทันที

สำหรับตอนนี้ มีเพียงไรลีย์เท่านั้นที่ปฏิบัติต่อชารอนอย่างจริงใจ หลายปีที่ทั้งสองไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทั้งคู่ได้ติดต่อกันทางโทรศัพท์ตลอด

แต่สำหรับตอนนี้ ชารอนกลับมาแล้ว นอกจากนี้ ไรลีย์ยังบอกให้ชารอนพาลูกชายไปอยู่กับเธอด้วย

ทันทีที่ชารอนวางสาย เธอบังเอิญเห็นข่าวที่กำลังออกอากาศทางหน้าจอยักษ์ใหญ่เหนือหัว “คุณท่านและคุณนายแซคคารี่กำลังมีการจัดงานครบรอบแต่งงานปีที่ 5 ในวันที่ 26 ที่จะถึงนี้!”

ข่าวตรงหน้าทำเอาน้ำตาของชารอนถึงกับคลอเบ้า

'คุณนายแซคคารี่งั้นเหรอ? เขาแต่งงานกับแซลลี่จริง ๆ สินะ!'

ห้าปีผ่านไปไว้เหมือนโกหก เธอจะไม่มีวันลืมความอับอายเมื่อห้าปีที่แล้วได้เลย!

ชารอนตกใจมากกับเสียงที่ได้ยิน เธอรีบเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปยังดวงตาสีดำที่เย็นชาของชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัว เธอถึงกับหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ท้ายที่สุด ชารอนก็สามารถระบุลักษณะท่าทีของชายตรงหน้าได้

ภายในเสี้ยววินาที ชารอนพลันคิดว่าเธอกำลังหยั่งรู้ทุกสิ่งอย่าง

ใบหน้าอันหล่อเหลาตรงหน้าของชารอนดูเหมือนลูกชายของเธอไม่น้อย... แต่เขาดูโตกว่ามาก

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น ชารอนรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

“มองผมเสร็จหรือยังล่ะ?” ชายคนนั้นปัดมือชารอนออกและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

ชารอนพลันได้สติคืนมาทันที แต่ทว่า ภายใต้ก้นบึ้งของจิตใจ เธอยังรู้สึกประหลาดใจอยู่ 'ผู้ชายคนนี้ เขาใช่พ่อของลูกชายเราหรือเปล่านะ?'

'ไม่ใช่หรอก... เรื่องบังเอิญแบบนั้นจะเกิดขึ้นได้ยังไงกันล่ะ? เราจะบังเอิญเจอกับพ่อของลูกชายตัวเองง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน?’

'อ่า ลูกชายของเราดูเหมือนเขาก็จริง แต่มันก็แค่ในบางแง่มุมเท่านั้นแหละน่า' นั่นคือสิ่งที่ชารอนคิด ใบหน้าของชารอนเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสดงถึงคำขอโทษ “ฉันขอโทษจริง ๆ นะคะ เอ่อ ให้ฉันชดเชยด้วยเงินแทนไหมคะ? หรือไม่ก็ให้ฉันซื้อกางเกงตัวใหม่ให้คุณแทนก็ได้”