ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 22

หลังจากชารอนเห็นไซม่อนออกไปแล้ว เธอเหลือบมองไปยังขวดน้ำหอมที่วางอยู่บนโต๊ะ ชารอนรู้สึกว่าไซม่อนดูจะสนใจน้ำหอมของเธอมากเป็นพิเศษ

บางที มันอาจเพราะน้ำหอมที่คุณพ่อทำนั้นมีกลิ่นหอมพิเศษเกินไป มันอาจเป็นกลิ่นหอมที่สามารถสะกดคนอื่นได้เลย

ในระหว่างที่ชารอนกำลังครุ่นคิด ทันใดนั้น เซบาสเตียนก็วิ่งเข้ามาหาเธอและคว้าแขนเอาไว้ “แม่ครับ ผมหน้าเหมือนลุงใจยักษ์ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”

ชารอนก้มศีรษะลงมองเด็กน้อย เธออยากยอมรับว่าใบหน้าของเซบาสเตียนคล้ายกับไซม่อนมาก ยิ่งมองใกล้เท่าไหร่ ก็ยิ่งเหมือนมากเท่านั้น

'เป็นไปได้ไหมนะว่าเขาเป็นพ่อของลูกชายเรา?'

ความคิดเช่นนั้นแวบเข้ามาในหัวของชารอน และมันทำให้เธอตกใจไม่น้อย

ชารอนพลันกล่าวคำพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว "จะเหมือนได้ยังไงกันล่ะจ้ะ? ลูกไม่เห็นเหมือนคุณลุงเลย" เธอกล่าวคำพูดที่ขัดกับความคิดของตัวเองออกมา

“แม่กำลังโกหกอยู่แน่เลย!” เด็กน้อยมองตาชารอนแล้วตะโกน

“ตอนไหน... แม่โกหกลูกตอนไหน?” ชารอนไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอไม่กล้าสบตาลูกชายของตัวเอง

เซบาสเตียนมองชารอนโดยไม่กระพริบตาเลยด้วยซ้ำ “ทุกครั้งที่แม่โกหก แม่จะไม่มองหน้าผม แต่แม่จะกระพริบตาแทน”

ชารอนจ้องไปยังสายตาของเซบาสเตียนทันที เธอพยายามอย่างมากที่จะไม่กระพริบตา "แม่ไม่ได้โกหกสักหน่อย" ขนาดตัวชารอนเองยังคิดเลยว่าคำพูดของตัวเองฟังดูปลอม

“แม่โกหกผมไม่ได้หรอก แม่ครับ ผมหน้าตาเหมือนลุงคนนั้นจริง ๆ ใช่ไหม? บอกผมมาสิครับแม่ แม่คิดว่าคุณลุงเป็นพ่อของผมหรือเปล่า? ”

ชารอนเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังในดวงตาของลูกชาย เธอรู้สึกเจ็บหัวใจไม่น้อยทันทีที่นึกถึงเหตุการณ์ที่เซบาสเตียนถูกกลั้นแกล้งที่โรงเรียนว่าเขาเป็นเด็กไม่มีพ่อ

ชารอนยกมือขึ้นและลูบหัวลูกชาย “นี่ลูกอยากตามหาพ่อขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เด็กน้อยพยักหน้า "ใช่ครับ"

“ผมจะตามหาพ่อให้เจอให้เร็วที่สุด”

“ลุงคนนั้น...”

“เขาไม่ใช่พ่อของคุณหรอกจ้ะ” แม้ว่าชารอนจะรู้ว่าเซบาสเตียนจะต้องผิดหวัง แต่เธอก็ยังพูดเช่นนั้นออกมา

ไซม่อนเหลือบมองไปที่รีเบคก้า เขารู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นทันทีที่เห็นเธอก้มศีรษะลงอย่างเขินอาย

'เธอต้องพยายามหาสาวให้เราอยู่แน่เลย'

ไซม่อนเหลือบมองที่ดักลาสซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางโต๊ะ ชายชรานั่งอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทีหนักแน่น ดูเหมือนว่าดักลาสจะยอมรับในตัวรีเบคก้าและหวังว่าเธอจะได้เป็นลูกสะใภ้ของตน

ทว่า ไซม่อนโพล่งคำพูดที่เย็นชาออกมา "ผมจำไม่ได้"

คำพูดของไซม่อนทำให้บรรยากาศกระอักกระอ่วนขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าของรีเบคก้าหายไปทันที

ถึงกระนั้น ฟิโอน่าก็ทำให้บรรยากาศกลับมาดีขึ้นอีกครั้ง “ตอนนั้นทั้งคู่ก็ยังเด็กอยู่แหละน่า ที่จำไม่ได้เพราะทั้งสองคนอาจจะไม่ได้เจอกันนานด้วยแหละ ยังไงก็เถอะ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้วแหละ เรามากินข้าวกันเถอะ"

รีเบคก้ารู้สึกเศร้าไม่น้อย เธอกัดริมฝีปากและเหลือบมองไปยังชายสุดเย็นชา หลังจากนั้น ฟีโอน่าจึงลากตัวรีเบคก้าไปที่ห้องอาหาร

ไซม่อนขมวดคิ้วและพูดขึ้น “พวกคุณไปกินกันเถอะ ผมยังมีธุระต้องจัดการอยู่ ผมต้องเคลียร์ที่นั่นก่อน”

ทันทีที่พูดจบ ไซม่อนก็หันหลังกลับไป เขาเดินออกไปโดยไม่สนใจสีหน้าของคนในครอบครัวเลยด้วยซ้ำ