ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 228

ชารอนมองดูแม่ชีครู่หนึ่ง ระหว่างที่อีกฝ่ายกำลังจะจากไป ชารอนก็รีบไล่ตามแม่ชีไป “สวัสดีค่ะ คุณคือคุณเชอริล สก็อตต์ใช่ไหมคะ?”

ความสยดสยองแวบผ่านดวงตาของแม่ชีคนนั้นอย่างรวดเร็ว เธอก้มศีรษะลงและกล่าวคำพูดอย่างห่างเหินและสุภาพ “คุณคงเข้าใจผิดแล้วแหละค่ะ”

“ไม่ใช่แน่ คุณคือเชอริล สก็อตต์ ฉันเข้าใจถูกแล้ว!”

“ฉันชื่อซูซี่ แถมฉันก็ไม่รู้จักคนที่คุณกำลังพูดถึงด้วยค่ะ” เธอโค้งตัวก่อนจะหันหลังและเดินจากไป

“คุณลืมเรื่องไซลาสไปแล้วเหรอ? คุณลืมไปแล้วเหรอว่าการตายของเขามันเป็นเรื่องไม่ยุติธรรมมากแค่ไหน?” ชารอนตะโกนใส่แม่ชีตรงหน้า

แผ่นหลังของเชอริลถึงกับสั่นเทา เธอถึงกับหยุดฝีเท้า เธอหันหน้ากลับมาและมองไปที่ชารอน น้ำเสียงของเชอริลสั่นเล็กน้อย “คุณกำลังพูดถึงอะไรกัน? ความตายที่ไม่ยุติธรรมอะไรกัน?”

ทันใดนั้น ชารอนพลันเผยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยออกมา "คุณไม่รู้เรื่องเลยงั้นเหรอ?"

อันที่จริง มันก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกเท่าไหร่ เพราะฟิโอน่าก็คงจะไม่บอกให้ใครคนอื่นรู้หรอกว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับการทำให้รถของไซลาสเสียหลัก

“คุณอยากรู้มากกว่านี้ไหมล่ะ? ฉันเล่าให้ฟังได้นะคะ” ดวงตาของทั้งสองสบกัน

เชอริลเงียบไปสองสามวินาที ทันใดนั้น เธอก็พลันกล่าวคำพูดออกมา “ตามฉันมา”

ชารอนตามเชอริลเข้าไปในห้อง

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ท้ายที่สุด ชารอนก็เดินออกจากบ้านของแม่ชี ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของชารอนก็พลันดังขึ้น

ไซม่อนเป็นคนโทรมา เพราะฉะนั้น ชารอนจึงรีบรับสาย

“คุณหายไปไหนน่ะ? ผมขอให้คุณแค่ช่วยดูแลเองนะ แต่คุณกลับออกไปข้างนอกทุกครั้งที่มีโอกาสเลย คุณเบื่อที่จะอยู่กับผมมากเลยรึยังไงกัน?” ไซม่อนรู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่นัก

ในตอนแรก ชารอนบอกกับไซม่อนว่าเธออารมณ์ไม่ดีและต้องการออกไปเดินเล่นข้างนอก ด้วยเหตุนั้น ไซม่อนจึงอนุญาต แต่ทว่า ทุกครั้งที่ได้ออกไปข้างนอก ชารอนก็ไม่ต่างอะไรกับม้าเลย เธอมักจะหนีออกไปทุกครั้งที่มีโอกาส แถมไม่มีใครรู้ด้วยว่าเธอจะกลับมาบ้านเมื่อไหร่

“ตอนนี้ฉันกำลังจะกลับแล้ว เดี๋ยวฉันกลับไปทำกับข้าวให้กินนะ นี่ฉันกำลังเรียกแท็กซี่กลับ ฉันวางสายก่อนนะ" ทันใดนั้น ชารอนก็วางสายไปอย่างรวดเร็ว

ชารอนสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่และหันกลับมามองไปยังโบสถ์ใหญ่ ในตอนนี้ เธอได้พบกับเชอริลแล้ว มันถึงเวลาที่ชารอนจะได้เอาคืนฟิโอน่าสำหรับเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่เธอเคยทำลงไปแล้ว

แต่สำหรับการบอกความจริงกับคนในบ้านใหญ่ของตระกูลแซคคารี่ ชารอนยังไม่ได้คิดไกลขนาดนั้น

"อ่า เข้าใจแล้วค่ะ" ชารอนลงจากรถและเดินเข้าไปในร้านอาหาร

ทันทีที่เธอเข้าประตู พนักงานเสิร์ฟก็กล่าวทักทาย “สวัสดีครับ คุณชารอนใช่ไหมครับ?”

"ฉันเองค่ะ"

ทว่า ทันทีที่ชารอนตอบกลับ พนักงานเสิร์ฟก็หยิบดอกกุหลาบสีสดใสช่อใหญ่แล้วยื่นให้กับชารอน “นี่คือดอกกุหลาบเก้าสิบเก้าดอกที่ประธานแซคคารี่ต้องการให้คุณครับ”

ชารอนหยิบดอกไม้ไปด้วยสีหน้าประหลาดใจและว่างเปล่า ก่อนที่ชารอนจะมีโอกาสได้ถามอะไร พนักงานเสิร์ฟก็กล่าวคำพูดออกมา “ท่านประธานแซคคารี่กำลังรอคุณอยู่ในห้องส่วนตัวน่ะครับ ตามผมมาได้เลยครับ"

ในตอนนี้ ชารอนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามเขาไป กลิ่นหอมของดอกกุหลาบในมือทำให้ชารอนรู้สึกสดชื่น ชารอนอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าวันนี้มีอะไรพิเศษรึเปล่า ทำไมต้องให้กุหลาบกันด้วยล่ะ? แล้วทำไมต้องมีเก้าสิบเก้าดอกด้วย?

มันจะเป็นไปได้ไหมนะที่ผู้ชายคนนี้ยอมเปิดใจและต้องการสารภาพรักกับเธอ?

หน้าประตูห้องส่วนตัว พนักงานพลันเคาะประตูและกล่าวคำพูดออกมา “ท่านประธานแซคคารี่ครับ คุณชารอนมาแล้วนะครับ”