ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 25

โฮเวิร์ดจ้องไปยังชารอนอย่างเย็นชา เขาชำเลืองมองไปยังแซลลี่ซึ่งทำดูเหมือนตัวเองถูกชารอนรังแก “คุณทำอะไรกับแซลลี่น่ะ?”

ชารอนเหลือบมองไปที่โฮเวิร์ดที่กำลังพยายามปกป้องแซลลี่อย่างเย็นชา เธอรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่าตลกไม่น้อย

เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้ชารอนประหลาดใจ ผู้ชายที่เคยอ้างว่าเขาจะรักแค่เธอเท่านั้นกำลังปกป้องผู้หญิงอีกคนอยู่ แถมเขายังเผยท่าทีเหมือนโกรธเธอด้วย

ชารอนจ้องไปที่แซลลี่และถามขึ้น “ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้ายนะ จะบอกฉันไหมว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”

ความวิตกกังวลปรากฏขึ้นในดวงตาของแซลลี่ มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกที่แซลลี่จะไม่กลัวชารอนเผลอพูดพล่อย ๆ ออกมาต่อหน้าโฮเวิร์ด

“ผู้ชายอะไรกัน?” โฮเวิร์ดถามด้วยความสงสัย

แซลลี่พูดอย่างเป็นกังวล “อย่าไปสนใจเธอเลยค่ะ เธอก็แค่พยายามขู่ฉัน แถมก่อนหน้านี้ เธอยังมาบอกฉันว่าอยากได้คุณคืนไปด้วย”

ชารอนเผยยิ้มอย่างเย็นชา 'หลายต่อหลายเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว แต่แซลลี่ก็ยังเลือกที่จะโกหกโฮเวิร์ด' แม้แต่ชารอนเองก็รู้สึกสงสารโฮเวิร์ด

เนื่องจากแซลลีไม่ยอมตอบคำถาม ชารอนจึงไม่คิดจะแสดงความอ่อนโยนอีกต่อไป เธอมองดูโฮเวิร์ดและกล่าวคำพูดออกมา “คุณรู้ไหมว่าเด็กในท้องของเธอ...”

“โอ้ย ท้องฉัน...” ทันใดนั้น แซลลี่ก็จับท้องและร้องเสียงหลงขึ้นมาขัดจังหวะชารอน

ความสนใจของโฮเวิร์ดแปรเปลี่ยนไปที่แซลลี่ทันที "คุณเป็นอะไรไปน่ะ?"

“โฮเวิร์ด จู่ ๆ ฉันก็เจ็บท้องขึ้นมาน่ะค่ะ ลูกของฉัน... คงเป็นตอนที่ชารอนผลักฉันก่อนหน้านี้แน่เลย มันเลยสะเทือนไปถึงทารกในท้อง”

ชารอนคิดว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อ เธอพลันจ้องมองไปที่แซลลี่และตะโกนขึ้นมา "อย่ามาพูดจาส่งเดชนะ! ฉันไปผลักเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"

“ชารอน!” โฮเวิร์ดตะโกนสวนกลับและขัดจังหวะขึ้นมา นอกจากนี้ เขายังกล่าวคำพูดต่ออีกด้วย “ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กในครรภ์ของแซลลี่ เธอไม่ตายดีแน่!”

ชารอนรู้สึกว่าหลายสิ่งหลายอย่างเริ่มน่าสนุกขึ้นมา “โฮเวิร์ด คุณต้องเข้าใจก่อนนะว่าเด็กคนนั้นคือ...”

“โอ๊ย... มันเจ็บมากเลยค่ะโฮเวิร์ด รีบพาฉันไปหาหมอเถอะค่ะ ฉันเกรงว่าจะ...” แซลลี่ดึงแขนโฮเวิร์ด ดูเหมือนว่าเธออยากจากไปจากตรงนี้แล้ว

รีเบคก้าตกตะลึงทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงอันเย็นชาของไซม่อน หลังจากนั้น เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก “คือ... คุณลุงแซคคารี่ต้องการให้ฉันมาฝึกงานที่นี่น่ะค่ะ เขาอยากให้ฉันทำงานร่วมกับคุณ เขาเลยจับฉันมาเป็นเลขาของคุณแทน”

ดวงตาที่เย็นชาของไซม่อนพลันหยุดนิ่ง 'ฝีมือของคุณพ่องั้นเหรอ?'

ไซม่อนเหลือบมองรีเบคก้าที่กำลังหวาดกลัวและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หลังจากนั้น เขาก้าวเท้าไปที่หน้าต่างซึ่งทอดยาวจากพื้นจรดเพดานเพื่อกดโทรออกหาที่บ้าน

“สวัสดีครับพ่อ ผมเอง พ่อให้รีเบคก้าทำงานที่บริษัทผมหรือเปล่า?”

รีเบคก้าซึ่งยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานรู้สึกประหลาดใจทันที 'ถึงกับโทรไปถามพ่อเลยเหรอเนี่ย?'

ดักลาสคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าไซม่อนจะโทรกลับมา ดังนั้น เขาจึงสงบเงียบ "ใช่แล้ว"

“คุณพ่อครับ พ่อเกษียณมานานจนลืมกฎเกณฑ์ของบริษัทไปแล้วเหรอครับ? ถ้าเธอต้องการทำงานที่นี่ อย่างน้อยเธอก็ควรผ่านการทดสอบจากฝ่ายบุคคลก่อนสิ”

ไซม่อนรู้สึกไม่โอเคกับการกระทำของดักลาสอย่างมาก 'เขาคิดว่าจะทำให้เราหลงเสน่ห์ผู้หญิงคนนี้ได้งั้นเหรอ?'