ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 276

ยูจีนนิ่งไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้น เขาก็เอามือโอบเอวของชารอนเอาไว้และพูดต่อ “จากนี้ไป ฉันจะเป็นคนปกป้องชาร์เอง ฉันจะไม่ให้ใครมาแตะต้องเธอทั้งนั้น!" ทันทีที่พูดจบ ยูจีนก็โอบเอวของชารอนและเดินออกไป

ทันใดนั้น ยูจีนก็พลันจำบางอย่างได้หลังจากก้าวเท้าไปแล้วหนึ่งก้าว เขาหันกลับมาพูดใส่ไซม่อน “ยังไงก็เถอะ ฉันยังต้องขอบคุณนายอยู่นะ ฉันอยากจะขอบคุณที่นายยอมปล่อยเธอไปสักที”

จากคำพูดของยูจีน มันให้ความรู้สึกราวกับว่าชารอนเป็นเหมือนสมบัติบางอย่าง ยูจีนได้รับเสมบัติล้ำค่าอย่างชารอนมาเพียงเพราะไซม่อนตัดสินใจทิ้งเธอไปเพราะเขาไม่รู้คุณค่าของเธอเลย

ยูจีนโอบเอวชารอนและเดินจากไปโดยไม่สนใจสายตาอันเย็นชาของไซม่อนเลยแม้แต่น้อย

ชารอนไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแค่หลับตาลงและปล่อยให้ยูจีนโอบเอวและพาเธอออก ในตอนนี้ ชารอนต้องการใครสักคนที่พาเธอออกไปจากสถานการณ์ตรงนี้

คำพูดของไซม่อนทำร้ายจิตใจของชารอนมากเกินไป ดูเหมือนว่าชารอนจะอารมณ์เสียมากเสียจนไม่สามารถแม้แต่จะตอบโต้กลับได้เลย

ยูจีนพาชารอนออกจากงานเลี้ยง มีรถหรูรออยู่ด้านนอกทางเข้าแล้ว หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็เข้าไปในรถ

ยูจีนกำลังส่งชารอนกลับห้อง

ระหว่างทางกลับ ทั้งสองไม่พูดอะไรเลยจนกระทั่งรถจอดหน้าคอนโด ทั้งสองมาถึงแล้ว

“เดี๋ยวฉันไปก่อนนะคะ” ชารอนรู้สึกหดหู่ นอกจากนี้ เธอไม่มีเรี่ยวแรงเหลือพอที่จะพูดต่อด้วย

ทันใดนั้น ยูจีนพลันคว้าข้อมือชารอนเอาไว้โดยไม่ยอมให้เธอเปิดประตู เธอหันมามองยูจีนอย่างสับสนด้วยสายตาที่จดจ่อ “คุณมีอะไรรึเปล่า?”

“คุณอารมณ์เสียงั้นเหรอ?” ยูจีนถามขึ้นพร้อมกับจ้องมองเข้าไปในดวงตาของชารอน

ชารอนเข้าใจว่ายูจีนหมายถึงอะไร ทันใดนั้น แสงสว่างวาบพลันแวบผ่านดวงตาของชารอน "ไม่หรอกค่ะ"

“แล้วทำไมคุณถึงทำหน้าตายด้านแบบนั้นล่ะ? คุณอารมณ์เสียที่ไซม่อนแต่งงานกับคนอื่น หรือคุณอารมณ์เสียกับสิ่งที่เขาพูดกันแน่?”

ชารอนครุ่นคิดอยู่สักพัก หลังจากนั้น เธอก็พยักหน้า “ฉันอารมณ์เสียนิดหน่อยน่ะ แต่อันที่จริง ฉันว่าฉันโกรธมากกว่า"

ในตอนนี้ ยูจีนเข้าใจชารอนแล้ว "มันเป็นเรื่องที่น่าโกรธอยู่แล้ว หลังจากโดนพูดจาแย่ ๆ แบบนั้นใส่ ไม่โกรธก็บ้าแล้ว อันที่จริง คุณควรรู้เอาไว้นะว่าคุณโชคดีแล้วที่หย่ากับไซม่อน ตอนนี้ เขาเป็นถึงผู้นำตระกูลแซคคารี่แล้ว แต่เขากลับไม่พูดอะไรออกมาสักอย่างเกี่ยวกับงานแต่งของตัวเอง อีกอย่าง ผมว่าเขาไม่เหมาะกับคุณด้วย"

ในตอนนี้ ยูจีนเห็นด้วยกับการหย่าร้างของทั้งสอง

อากาศเริ่มเย็นลง ชารอนวางแผนที่จะพาเจ้าตัวเล็กออกไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ที่ห้าง แม้ว่าเขาจะมีเสื้อผ้าและอาหารมากมายจากบ้านใหญ่ของตระกูลแซคคารี่ แต่มันก็ไม่เหมือนกับของที่แม่ซื้อให้หรอก

วันนี้ไรลีย์งานยุ่งมาก ด้วยเหตุนั้น เธอจึงไม่ไปห้างกับชารอนและเซบาสเตียน ทันใดนั้น ชารอนจึงพาลูกชายมาเดินห้างเอง

ชารอนและเซบาสเตียนจับมือกันและเดินออกมาจากประตูหน้าของคอนโด ทันใดนั้น รถสีดำคันหนึ่งก็แล่นมาหยุดตรงหน้าทั้งสอง

หลังจากที่หน้าต่างเลื่อนลง ใบหน้าอันสง่างามของยูจีนก็ปรากฏขึ้น เขายิ้มให้ทั้งสองและกล่าวคำพูดออกมา “บังเอิญจังเลยนะ พวกคุณกำลังจะไปไหนกันน่ะ? ให้ผมไปส่งไหม?”

บังเอิญงั้นเหรอ?

ชารอนไม่เชื่อหรอกว่ายูจีนจะโผล่มาเช้าตรู่ขนาดนี้โดยบังเอิญ เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจมาตามหาทั้งสอง

“ท่านประธานยูจีนคะ วันนี้คุณว่างมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” ชารอนจงใจถามยูจีนด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

ยูจีนตอบกลับเชิงติดตลกและพยักหน้า “ใช่ วันนี้ผมว่างมากเลยล่ะ งั้นเดี๋ยววันนี้ผมจะเป็นคนขับรถให้คุณและลูกชายเอง ผมจะไม่เรียกเก็บเงินด้วย คุณคิดว่ายังไงล่ะ?"