ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 28

ชารอนวางจานข้าวลงบนโต๊ะอาหารแล้วชวนไซม่อนเข้ามานั่ง

อันที่จริง ชารอนรู้สึกแย่นิดหน่อย เพราะเธอทำอาหารที่ดูธรรมดามาก ทั้งสามจานเลย ไม่นานนัก ชารอนกล่าวคำพูดออกมาอย่างเขินอาย "เอ่อ... มันก็ไม่ใช่อาหารจานพิเศษอะไรขนาดนั้นหรอกนะคะ ฉันหวังว่าคุณจะทนกินได้"

ไซม่อนไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแต่นั่งลงที่ข้างโต๊ะเท่านั้น

ในทางกลับกัน เซบาสเตียนรู้สึกดีใจไม่น้อย “แม่ครับ แค่หมูตุ๋นจานโตจากนี้ก็มากเกินพอแล้วครับ”

ไซม่อนมองไปยังเซบาสเตียนและจ้องไปยังแขนและขาอันผอมเพรียวของเขา 'ชีวิตพวกเขาก่อนหน้านี้ลำบากกันไหมนะ? หรือเมื่อก่อนเด็กคนนี้ไม่มีแม้แต่เนื้อให้กินเลย?'

“งั้นกินให้เต็มที่เลย” ไซม่อนตักหมูตุ๋นชิ้นโตให้เซบาสเตียน

“ขอบคุณครับ แต่ผมตักเองได้นะ คุณลุงไม่ต้องสุภาพกับผมขนาดนั้นก็ได้” ทันทีที่เซบาสเตียนพูดจบ เขาก็ใช้ช้อนตักเนื้อขึ้นมาอีกสองชิ้นพร้อมกับวางมันลงบนจาน เมื่อพูดถึงเรื่องกิน เซบาสเตียนไม่ยอมแพ้แน่นอน

เมื่อเห็นเซบาสเตียนรับประทานอาหารอย่างมีความสุข ไซม่อนเผยรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“ท่านประธานแซคคารี่คะ คุณเองก็ควรกินนะ ไม่ต้องตักให้เขาก็ได้ค่ะ” ชารอนตักข้าวให้ไซม่อนหนึ่งช้อน

ไซม่อนเงยหน้าขึ้นและหยิบช้อนส้อมขึ้นมา

ชารอนชำเลืองมองไซม่อนในระหว่างที่เขากัดเนื้อตุ๋นคำแรกเข้าไป ทันใดนั้น เธอเอ่ยถามขึ้น “รสชาติถูกปากคุณไหมคะ?”

“ยังกินได้อยู่” ไซม่อนโพล่งออกมาเช่นนั้น

ดวงตาของชารอนกระตุกเล็กน้อย 'มันเป็นคำตอบแบบไหนกันล่ะเนี่ย?'

ถึงกระนั้น ไซม่อนก็เกิดมาในตระกูลที่ร่ำรวย เขาต้องมีพ่อครัวชั้นยอดที่เตรียมอาหารให้ที่บ้านแน่นอน อันที่จริง มันถือเป็นเรื่องที่ดีหากไซม่อนสามารถลดมาตรฐานและรับประทานอาหารร่วมกับเธอได้ งั้นชารอนกำลังคาดหวังคำตอบดี ๆ อะไรจากไซม่อนกันล่ะ?

หลังจากทานเสร็จ ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ฝนเริ่มเทลงมาอย่างหนัก แถมเสียงฟ้าร้องยังดังตามมาอีกด้วย ดูเหมือนว่าฝนจะไม่หยุดตกเลย

ชารอนมองไปยังไซม่อนที่กำลังเล่นหมากรุกกับลูกชายของเธอ แม้ว่าฝนจะตกหนัก แต่เธอก็ไม่สามารถให้ไซม่อนค้างคืนที่นี่ได้

แต่ถึงอย่างไร เธอก็ยังไล่ไซม่อนออกไปไม่ได้ นั่นเป็นเพราะฝนยังตกอยู่ ทว่า ระหว่างที่เธอกำลังรู้สึกสับสน โทรศัพท์ของไซม่อนก็ดังขึ้น

ด้วยความที่ไซม่อนตัวสูงเกินไป ชารอนจึงต้องยกร่มสูงกว่าเดิม แต่ทว่า ทันใดนั้น ไซม่อนเอื้อมมือออกมาจับร่มในมือเธอ "เดี๋ยวผมถือให้เอง"

ไซม่อนหยิบร่มขึ้นมากันฝนให้ชารอน

ในตอนนี้ ทั้งสองดูจะสนิทกันมาก ด้วยเหตุนั้น หัวใจของชารอนจึงเต้นแรงขึ้น เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองไซม่อนเลยแม้แต่น้อย

ทั้งสองก้าวเท้าไปพร้อมกับไปท่ามกลางสายฝน ร่มของชารอนไม่ได้ใหญ่มากนัก และเธอเองก็ไม่กล้าพิงใกล้ไซม่อนมากเกินไป ด้วยเหตุนั้น ไหล่ของชารอนจึงเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน

ไซม่อนขมวดคิ้วทันทีที่เห็นเช่นนั้น ทันใดนั้น ไซม่อนจึงอ้าแขนโอบเอวชารอนและดึงธเอเข้ามาใกล้ตัว

ชารอนชนกับหน้าอกของไซม่อนทันที ระหว่างนั้น ก่อนที่ชารอนจะได้สติ ไซม่อนก็กล่าวคำพูดออกมา "ขยับเข้ามาใกล้กันหน่อยสิ เดี๋ยวก็เปียกฝนหรอก ถ้าเธอป่วย ฉันไม่รับผิดชอบนะ"

เพราะแบบนั้น ไซม่อนโอบเอวชารอนเอาไว้ ทั้งสองยังคงก้าวเท้าไปข้างหน้าพร้อมกัน ถึงกระนั้น ชารอนที่ถูกไซม่อนโอบอยู่ไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันเลย ร่างกายของชารอนแข็งทื่อในระหว่างที่กำลังเดินตามไซม่อนไปที่รถ เธอก้าวเท้าไปข้างหน้าราวกับเป็นหุ่นยนต์

ชารอนโน้มตัวเข้าไปใกล้แขนของไซม่อนมากขึ้น ทันใดนั้น ชารอนได้ยินเสียงหัวใจของผู้ชายข้างกายกำลังเต้นตามจังหวะ กลิ่นหอมอันบริสุทธิ์ที่โชยออกมาจากตัวไซม่อนลอยเตะจมูกเธอไม่ห่าง นอกจากนี้ ชารอนยังรู้สึกราวกับว่าความร้อนจากร่างกายของชายข้างกายกำลังกลืนกินเธออีกด้วย