ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 315

ชารอนนิ่งงันกับคำพูดของไซม่อน แต่เธอก็ยังเดินตามเขาอยู่ดี "รอฉันก่อนสิ..."

เธอกลับมาที่คอนโดแห่งนี้อีกครั้ง เธอรู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ อันที่จริง ชารอนไม่เคยคิดที่จะก้าวเท้าเข้ามาที่นี่อีกเลยหลังจากที่เธอจากไปในวันนั้น

เธอยืนอยู่ข้างประตูห้องนอนพร้อมกับมองดูไซม่อนวางลูกชายลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง

ดูเหมือนว่าไซม่อนจะสามารถปรับตัวให้เข้ากับบทบาทของคนเป็นพ่อได้อย่างสมบูรณ์ แม้ว่าเขาจะยังห่างไกลจากความสามารถนั้น แต่สิ่งที่ไซม่อนสามารถให้เซบาสเตียนนั้นเป็นมากกว่าทุกสิ่งที่ชารอนจะทำได้

ทั้งสองก้าวออกจากห้องและเข้าไปในห้องนั่งเล่น ข้างนอกฝนยังตกอยู่ เม็ดฝนตกกระทบหน้าต่างกระจกจนทำให้เกิดเสียงกรุ๊งกริ๊ง

ชารอนหลับตาลงและกล่าวคำพูดออกมา “ถ้าอย่างนั้น... ฉันเดาว่าเซบาสเตียนคงจะนอนที่นี่ในวันนี้สินะ คุณนอนกับเขาไปคืนหนึ่งก็ได้ เดี๋ยวฉันกลับไปเอง”

ไซม่อนถอดเสื้อโค้ทออกพร้อมกับสวมเสื้อเชิ้ตสีดำเมทัลลิกแทบสีเทาแทน กระดุมคอสองเม็ดถูกปลดออก นั่นทำให้ไซม่อนดูมีเสน่ห์ไม่น้อย

ไซม่อนล้วงมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับยืนอยู่ตรงหน้าชารอน อันที่จริง ไซม่อนเพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่นและจ้องมองชารอนเท่านั้น

เนื่องจากเขาไม่พูดอะไรออกมาเลย ชารอนจึงคิดว่าเขาคงรอให้เธอออกไป ด้วยเหตุนั้น ชารอนจึงหันหลังกลับ แต่ทว่า ไซม่อนกลับคว้าแขนของเธอไว้อย่างกะทันหันและพยายามดึงชารอนเข้าไปกอด

วินาทีถัดมา ชายคนนั้นกอดชารอนพร้อมกับวางคางเอาไว้บนไหล่ของเธอ ระหว่างที่เขากล่าวคำพูดออกมา ลมหายใจอุ่น ๆ พลันเข้าหูของชารอนไปด้วย “อย่าไปนะ ค้างที่นี่สักคืนเถอะ”

น้ำเสียงผู้ชายที่แหบแห้งและมีเสน่ห์ของไซม่อนทำให้ใจชารอนอ่อนลง เธอไม่สามารถสลัดความคิดหรือหนีออกไปจากตรงนี้ได้เลย น้ำเสียงของไซม่อนทำให้ชารอนรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นและไม่สามารถแยกจากเขาได้

ชารอนยกมือขึ้นและกำลังจะกอดไซม่อนกลับ ทว่า ระหว่างที่ปลายนิ้วของชารอนกำลังจะแตะแผ่นหลังของไซม่อน เธอพลันฟื้นคืนสติทันทีและผลักเขาออกไปอย่างรวดเร็ว เธอพยายามหนีจากอ้อมกอดของไซม่อน ชารอนพยายามหันหลังกลับเพื่อวิ่งหนี แต่ทว่า แขนอันยาวเหยียดของไซม่อนกลับโอบกอดเธอเอาไว้อีกครั้งจากด้านหลัง

“จะไปไหนล่ะ? ข้างนอกฝนยังตกอยู่เลย คุณไม่กล้าแม้แต่จะพักอยู่ที่นี่สักคืนหนึ่งเลยเหรอ?” ไซม่อนกระซิบข้างหูของเธออีกครั้ง

“มันไม่เกี่ยวกับกล้าหรือไม่กล้าหรอก แต่ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้"

“นี่บ้านผมนะ ใครบอกกันล่ะว่าคุณจะอยู่ไม่ได้?"

“คือฉัน...” อันที่จริง ชารอนไม่ต้องการที่จะเข้าไปพัวพันกับชีวิตของไซม่อนอีก

“ทำไมคุณถึงหัวรั้นจังล่ะ? คุณคิดว่าพี่เพเนโลเป้จะยอมให้คุณอยู่กับฉันงั้นเหรอ? แม้ว่า... แม้ว่าคุณจะไม่ได้แต่งงานกับคุณกาเบรียล แต่เธอก็ยังเป็นคู่หมั้นของคุณอยู่ดี คุณตกลงที่จะแต่งงานเธอ เรื่องของเราสองคน มันเป็นไปไม่ได้หรอก เราอยู่คนละโลกกัน—"

ทว่า ชารอนยังพูดไม่ทันจบเลย ไซม่อนก็ก้มศีรษะลงและผนึกริมฝีปากของเขาเข้ากับเธอแล้ว!

“อ๊ะ! ปล่อยนะ ปล่อย...” ชารอนยกกำปั้นขึ้นเพื่อทุบตีไซม่อน แต่ทว่า สิ่งที่เธอต้องแลกคือการถูกจูบอย่างเร่าร้อน

ผ่านไปครู่หนึ่ง ชารอนรู้สึกเหมือนกับว่าทุกลมหายใจของเธอถูกพรากไป เธอเกือบจะหายใจไม่ออกแล้ว แต่ทว่า ท้ายที่สุด ไซม่อนก็ปล่อยเธอ

ชารอนเอนกายลงบนร่างของไซม่อนอย่างอ่อนแรงและหายใจหอบ เขายกคางของชารอนขึ้นมาและจ้องไปที่ริมฝีปากสีดอกกุหลาบ ไซม่อนกล่าวคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “คืนนี้เป็นเด็กดีและอยู่กับผมนะ อยู่กับลูกชายของเรา เราสามคนจะนอนด้วยกัน”

อันที่จริง ชารอนควรตบใบหน้าอันหล่อเหลาของไซม่อนไปเสีย เขากำลังทำร้ายเธอทางอ้อมอยู่ ถึงกระนั้น เขากำลังพยายามเกลี้ยกล่อมเธออยู่งั้นเหรอ?

ทำไมเขาถึงไร้สาระขนาดนี้?

ชารอนพยายามควบคุมลมหายใจเข้าออกและทรงตัวให้มั่น หลังจากนั้น เธอก็สลัดตัวออกจากอ้อมกอดของไซม่อน ระหว่างที่ชารอนกำลังจะปฏิเสธเขาอีกครั้ง เสียงฝีเท้าก็พลันดังขึ้นมาจากด้านหลังทั้งสอง