ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 329

“อยู่ข้างผมเอาไว้นะ ห้ามไปไหน!” ไซม่อนคว้าข้อมือชารอนไว้ เขาเอาแต่ใจมาก

เมื่อเห็นว่าท่าทีของไซม่อนเคร่งขรึมและตึงเครียด เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ฉันแค่จะออกไปดูเอง ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นก็ได้"

คนขับเดินไปจนสุดทาง ส่วนทั้งสองก็ยืนอยู่ข้างรถ

ชารอนกำลังคิดว่าหากพวกเขายกก้อนหินที่ขวางถนนออก บางที พวกเขาอาจจะยังขับผ่านไปได้

ทว่า ในตอนนั้นเอง เสียงดังกึกก้องที่น่ากลัวดังขึ้นมา คนขับที่อยู่ไม่ห่างจากทั้งสองก็ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ "ท่าประธานแซคคารี่ คุณยีนส์ วิ่งเร็วครับ! วิ่ง! ดินถล่ม...”

ชารอนหันไปด้านข้างและสังเกตเห็นก้อนหินกลิ้งลงมาจากยอดเขา ในตอนนั้นเอง รูม่านตาของเธอก็ขยายออกด้วยความสยดสยอง เธอตกตะลึงเกินกว่าจะควบคุมสติได้ แม้ว่าจิตใจของเธอจะบอกให้รีบวิ่งก็เถอะ

ไซม่อนคว้าข้อมือของชารอนแล้วดึงไป “ทำไมคุณถึงหยุดอยู่กับที่แบบนี้ล่ะ? วิ่งสิ!"

ท้ายที่สุด เธอก็ขยับขาและวิ่งไปกับไซม่อน แม้ว่าทั้งสองจะตอบสนองค่อนข้างเร็ว แต่มันก็ยังมีก้อนหินกลิ้งลงมาอยู่ใกล้พวกเขาอยู่ดี โชคดีที่พวกมันไม่ได้มีขนาดใหญ่ขนาดนั้น

ส่วนที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดก็คือก้อนหินที่ตกลงมาต่อหน้าทั้งสอง ปฏิกิริยาแรกของชารอนคือการผลักชายที่อยู่ข้างกาย "ไปเร็วเข้า!"

มือของไซม่อนจับเธอไว้แน่น ดังนั้น เธอจึงไม่สามารถผลักเขาออกไปได้ เธอถึงกับกลับล้มลงกับพื้นพร้อมกับไซม่อน แต่ทว่า ในตอนนั้นเอง หินก้อนขนาดใหญ่ก้อนหนึ่งกำลังจะกลิ้งลงมาบดขยี้ทั้งสอง...

เมื่อเห็นอันตรายที่ใกล้เข้ามา ไซม่อนจับชารอนเอาไว้และกลิ้งตัวลงสู่แม่น้ำด้านข้างอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดเลย!

"ท่านประธานแซคคารี่! คุณยีนส์!” คนขับตะโกนด้วยความตกใจ ทว่า เขาทำได้เพียงเฝ้าดูทั้งสองถูกแม่น้ำพัดพาไปเท่านั้น

ในระหว่างที่ชารอนและไซม่อนกำลังลอยไปกับแม่น้ำ มือทั้งสองก็จับมือกันเอาไว้แน่น แม่น้ำพยายามพรากทั้งสองออกจากกันหลายครั้ง แต่ไซม่อนก็พยายามจับมือของชารอนให้แน่นขึ้นทุกที

“ไซม่อน ปล่อยฉันก่อน ปล่อย...” ชารอนกลืนน้ำไปสองสามคำแล้ว เธอกลืนน้ำไปเยอะมากจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย

ด้วยความสามารถของไซม่อน เขาหลบก้อนหินในแม่น้ำก้อนหนึ่งได้อย่างง่ายดาย ถ้าเขาปล่อยชารอนไป เธอจะต้องถูกแม่น้ำซัดไปไกลแน่

"อย่าตะโกนสิ!" ไซม่อนกัดฟัน เขาไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยมือของชารอนเด็ดขาด

ชารอนคิดว่าสิ่งที่รอพวกเขาอยู่คือพายุอีกลูกหนึ่ง นอกจากนี้ น้ำที่กำลังขึ้นจะพัดพาพวกเขาออกไปอีกครั้ง ทว่า โชคดีที่คนขับพบทั้งคู่ เขามาพร้อมกับหน่วยกู้ภัย

เนื่องจากดินถล่ม มันจึงมีหน่วยกู้ภัยอยู่ใกล้ ๆ ดังนั้น พวกเขาจึงได้รับการช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว

ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากถนนถูกปิดกั้น พวกเขาจึงถูกนำตัวไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ ละแวกใกล้เคียงโดยเจ้าหน้าที่กู้ภัย

เสื้อผ้าทั้งสองเปียกโชกไปหมด ฟันของชารอนกระทบกันไม่หยุดเพราะความหนาวเย็น แม้ว่าไซม่อนจะโอบกอดเธอเอาไว้แน่น แต่เธอก็ยังไม่สามารถหลีกหนีความหนาวเหน็บได้

โชคดีที่เมื่อทั้งสองมาถึงโฮมสเตย์ ภายในมีฝักบัวน้ำอุ่นให้ใช้ หลังจากที่พวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ทั้งสองก็ไม่รู้สึกแย่อีกต่อไป

เจ้าบ้านทำชาขิงร้อน ๆ เพื่อช่วยคลายหนาวให้กับทั้งสอง ชารอนดื่มชาขิงลงไปในคราวเดียว หลังจากนั้น ร่างกายของเธอก็อุ่นขึ้นในทันที

“ขอให้ท่านทั้งสองนอนหลับฝันดีในคืนนี้นะครับ ถ้าพรุ่งนี้ถนนโล่งเมื่อไหร่ พวกคุณก็สามารถออกไปจากที่นี่ได้แล้ว" เจ้าบ้านคิดว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากัน ดังนั้น เขาจึงเตรียมห้องเอาไว้ห้องเดียว

ทั้งสองเดินไปขอบคุณเจ้าบ้าน ต่อมา ทั้งสองพบว่าภายในห้องนั้นมีเพียงเตียงไม้เล็ก ๆ เท่านั้น ทั้งสองมองไปยังเตียงตรงหน้าด้วยความงุนงง คืนนี้ต้องพวกเขานอนทับกันงั้นหรือ? หรือพวกเขาต้องนอนกอดหน้าชิดกันไปเลย?