ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 334

ในขณะที่คนขับกำลังจะเหยียบคันเร่ง จู่ ๆ ก็มีรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาขวางทางพวกเขาเอาไว้

ถนนเล็ก ๆ ในหมู่บ้านบนภูเขานั้นกว้างพอสำหรับให้รถยนต์เพียงคันเดียวแล่นผ่านเท่านั้น ทันทีที่มีรถคันอื่นขับเข้ามาในทางตรงข้าม พวกเขาก็ไม่สามารถเดินหน้าต่อไปได้

“มีคนขวางทางเราอยู่ครับ ท่านประธานแซคคารี่” คนขับรายงานเจ้านายที่นั่งอยู่บนเบาะหลัง

ไซม่อนรู้สึกกระวนกระวายใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และการมีใครบางคนมาขวางทางของพวกเขา ยิ่งทำให้เขารู้สึกอารมณ์เสียมากกว่าเดิม ไอ้สารเลวคนไหนกล้ามาขวางทางเขาแบบนี้?

ชารอนมองผ่านกระจกหน้ารถ เธอเห็นรถเบนท์ลีย์สีดำจอดอยู่ข้างหน้า และหมายเลขป้ายทะเบียนคือ...

เธอจำได้ว่ามันเป็นรถของใคร และรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที และแน่นอน เธอเห็นยูจีนกำลังก้าวลงมาจากรถคันนั้น ขณะที่หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความกังวลอีกครั้ง

“ดูเหมือนจะเป็นประธานยูจีนนะครับ” คนขับรถรายงานไซม่อนอีกครั้ง

“ฉันเห็นแล้ว” ไซม่อนตอบอย่างเย็นชา

ยูจีนสามารถมาเดินทางมาที่นี่ได้ทันทีที่ถนนโล่ง ใครกันที่บอกข้อมูลเขาเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ได้อย่างถูกต้องแม่นยำนัก?

ไซม่อนหรี่ตาลง ขณะหันไปมองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ แล้วถามว่า “คุณเป็นคนบอกเขาให้มาที่นี่หรือเปล่า?”

เมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เธอจึงโบกมืออย่างรวดเร็ว “ฉันเปล่านะคะ โทรศัพท์ของฉันแบตหมดตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว” เธอจะเอาเวลาตอนไหนไปบอกยูจีน?

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน ยูจีนก็เดินตรงมาที่รถของพวกเขา ราวกับว่าดวงตาของเขาสามารถมองทะลุเข้าไปในรถได้ เขาจ้องมองพวกเขาขณะที่เดินตรงไปที่ประตูฝั่งชารอน

“ออกมา” ยูจีนพูดกับผู้หญิงที่อยู่ในรถ

ชารอนถูกยูจีนดึงแขนเมื่อเธอยังลังเลที่จะขยับ หลังจากนั้นทันที ประตูอีกด้านหนึ่งก็เปิดออก และไซม่อนก็ก้าวออกไปจากรถ เขาจ้องมองไปที่ยูจีนอย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร “ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้”

ยูจีนยังคงนิ่งสงบและมีสติ เขาดูสุขุมและสุภาพเรียบร้อย เขาไม่ใช่คนที่จะถูกใครยั่วโมโหได้ง่าย เขายังคงยิ้มแย้มแจ่มใสขณะที่พูดว่า “ผมต้องขอขอบคุณประธานแซคคารี่มากที่ช่วยชารอนไว้ในครั้งนี้ ผมจะจดจำความมีน้ำใจของคุณ และจะตอบแทนคุณหากมีโอกาส”

ยูจีนคิดแค่ว่าการที่ไซม่อนช่วยเหลือชารอนเป็นเพียงการแสดงความมีน้ำใจเท่านั้น ประโยคสองสามประโยคที่หลุดออกมาจากปากของเขา เปรียบเสมือนเส้นแบ่งที่ชัดเจนที่แยกชารอนกับไซม่อนออกจากกัน

นิสัยที่มีเสน่ห์ตามปกติของไซม่อนเปลี่ยนไปเป็นการคุกคามและข่มขู่ “ถึงผมจะต้องการสิ่งตอบแทน เธอก็ต้องเป็นคนตอบแทนผมเอง มันไปเกี่ยวอะไรกับคุณ? คุณมาก็ดีแล้ว ผมมีบางอย่างอยากจะบอกคุณ ตอนนี้เธอเป็นของผมแล้ว…”

ไม่ว่าเธอจะพยายามปฏิเสธแค่ไหน แต่ยูจีนก็ยังคงยืนกรานที่จะส่งเธอไปโรงพยาบาลอยู่ดี

แพทย์จึงทำการตรวจร่างกายของเธอ บาดแผลบนร่างกายของเธอดีขึ้นตั้งแต่คืนก่อน และสะเก็ดก็เริ่มปรากฏขึ้นบ่งบอกว่ามันกำลังจะหายดี ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธอจะไม่เป็นอะไร

“เห็นไหม ฉันบอกคุณแล้ว มันก็แค่อาการบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น” ชารอนบอกกับยูจีนซึ่งยืนอยู่ข้างเธอ ขณะที่เธอนั่งอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล

“แล้วทำไมตอนนั้นคุณถึงต้องร้องเสียงดังด้วยล่ะ?”

“ฉัน...ฉันก็แค่รู้สึกเจ็บนิดหน่อย ลองนึกดูสิ ถ้าคุณมีบาดแผลทั่วตัว คุณจะไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง?”

ยูจีนหยุดชั่วคราวเพื่อใคร่ครวญเกี่ยวกับเรื่องนี้ และมันก็สมเหตุสมผลดี จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ทำไมคุณถึงไปอยู่กับไซม่อนล่ะ?”

ดวงตาของชารอนสั่นไหวกับคำถามของเขา ความรู้สึกเห็นแก่ตัวของเธอ ทำให้เธอไม่พร้อมที่จะบอกให้เขารู้ว่าเธอไปไหนมาไหนกับไซม่อน เพราะเขามักจะห้ามเธอไว้ตลอด

แม้ว่าเธอจะตกลงที่จะคบกับไซม่อนจริง ๆ เธอก็ไม่จำเป็นต้องบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ เพราะว่าตอนนี้เขายังคงมีข้อผูกมัดกับผู้หญิงคนอื่น หากข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องนี้แพร่ออกไปสู่ภายนอก มันต้องส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของเขาและเธออย่างแน่นอน