ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 357

ถึงตอนนี้ เขายังคงปฏิเสธที่จะพบเธอ เขาอยากให้เธอไปงานแต่งงานเพื่อร่วมอวยพรเขางั้นหรือ?

เธอแอบกำหมัด เห็นได้ชัดว่าเธอโกรธมาก แต่เธอก็รู้สึกเศร้าและเสียใจในเวลาเดียวกัน

เพื่อที่จะล้อเล่นกับความรู้สึกของเธอ เขายอมทนบาดเจ็บหลายต่อหลายครั้งเพื่อช่วยชีวิตเธอเอาไว้ ผู้ชายที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเองแบบเขา ช่างเป็นคนที่น่ากลัวเหลือเกิน!

แม้ว่าเธอจะอารมณ์ไม่ดี แต่ชารอนก็ยังคงเชื่อฟังยูจีน เธอเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เปลี่ยนชุด และแต่งหน้าเบา ๆ ด้วยวิธีนี้ เธอหวังว่าจะดูไม่เป็นที่น่าพอใจน้อยลง

ชารอนคว้าแขนของยูจีนแล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารของโรงแรม เนื่องจากมันเป็นช่วงเวลาอาหารเย็น ร้านอาหารจึงคราคร่ำไปด้วยผู้คน นอกจากนี้ พวกเขายังเป็นแขกที่มาร่วมงานแต่งงานอีกด้วย

เธอได้ยินมาว่าครอบครัวกาเบรียลทำการจองห้องพักทั้งหมดของโรงแรม และพวกเขายังจัดหาอาหารและที่พักให้แขกในระหว่างงานแต่งงานด้วย

ยูจีนได้พบกับผู้คนมากมายที่เขารู้จักในร้านอาหาร และทุกครั้งที่เขาทักทายคนเหล่านั้น พวกเขาก็จะถามว่าผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เป็นแฟนของเขาหรือไม่

ชารอน ซึ่งมักจะปฏิเสธความสัมพันธ์ของทั้งคู่มาโดยตลอด แต่ครั้งนี้เธอกลับบอกกับทุกคนที่พบเจอว่าเธอเป็นแฟนสาวของยูจีน

ยูจีนมองเธอด้วยสายตาที่ดูเคร่งขรึม นี่เธอได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจมากเกินไปหรือเปล่า?

อย่างไรก็ตาม เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไร และปล่อยให้ทุกคนเข้าใจแบบนั้น

ร้านอาหารได้จัดเตรียมอาหารค่ำแบบบุฟเฟ่ต์ไว้สำหรับแขกทุกคน อาหารทั้งหมดถูกเตรียมอย่างสดใหม่ และทุกคนในร้านอาหารสามารเลือกถทานอะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ

ชารอนเลือกนั่งที่นั่งติดริมหน้าต่าง และยูจีนก็เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับจานอาหารสองจาน เขาวางหนึ่งในจานอาหารไว้ข้างหน้าเธอ

“ทำไมถึงมีแต่ของหวานล่ะคะ?” เธอมองดูอาหารบนจานของเธอ จากนั้นก็เหลือบดูจานของเขา ไม่มีของหวานอยู่บนจานของเขาเลย

“ใบหน้าของคุณดูขมขื่นมาก ผมเลยเดาว่าหัวใจของคุณก็คงจะขมขื่นไม่แพ้กัน ผมคิดว่าคุณน่าจะต้องกินอะไรหวาน ๆ”

ชารอนถึงกับพูดไม่ออก ใครว่ากินหวานจะทำให้หัวใจชุ่มชื่นขึ้น?

“คุณทอมป์สันไหน? ผมไม่เห็นรู้จัก” พอพูดจบ เขาก็ก้มหน้าก้มตากินต่อ

แม้ว่าเขาจะเก็บอาการได้ดี แต่ชารอนก็ยังสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าของเขาได้ อาจกล่าวได้ว่าเขารู้จักคุณทอมป์สัน แต่เขาไม่อยากจะยอมรับมัน

"โอ้? จริงเหรอคะ ครั้งสุดท้ายที่เธอมาที่บริษัท เธอขอร้องให้ไวแอตต์พาเธอไปพบคุณ และบอกว่าเด็กคนนั้นป่วย ฉันก็เลยคิดว่าคุณสองคนรู้จักกัน” เธอพูดพร้อมแสร้งทำเป็นไม่สนใจ

เมื่อยูจีนได้ยินเธอพูดถึงเด็กป่วย เขาก็กำมีดและส้อมที่ถืออยู่ในมือแน่นขึ้น ใบหน้าที่สง่างามตามปกติของเขาดูเย็นชาลงเล็กน้อย

ชารอนเห็นการเปลี่ยนแปลงแต่แสร้งทำเป็นไม่รู้และกินต่อไป มันจะดีกว่าถ้าเธอไม่ถามรายละเอียดเขามากไปกว่านี้

เธอกินของหวานได้ไม่มาก จากนั้นเธอก็ลุกไปเลือกอาหารอย่างอื่น ขณะที่เธอยืนอยู่หน้าอาหารประเภทต่าง ๆ เธอก็เริ่มเลือกอย่างจริงจัง ก่อนจะมีใครบางคนเดินเข้ามาหาเธออย่างกะทันหัน

“คุณยีนส์…”