ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 372

ขณะที่พวกเขากำลังเดินทางไปโรงพยาบาล ไซมอนก็กอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนของเขา ผู้ชายที่ปกติจะเป็นคนสงบนิ่งไม่สงบอีกต่อไปแล้ว เขาจับมือเธอแน่น และคุยกับเธอตลอดเวลา เพราะเกรงว่าเธอจะหลับตาลง

ชารอนรู้สึกเหนื่อยและอยากนอนพัก แต่ไซมอนกลับพูดกรอกหูเธอ เขาจะเรียกชื่อเธอทันทีที่เธอต้องการที่จะหลับตา

'ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขาพูดเก่งขนาดนี้มาก่อนเลย?'

“คะ...คุณช่วยเงียบก่อนได้ไหม?” ในที่สุด เธอก็พูดได้สำเร็จ

เธอไม่รู้เลยว่าในขณะนี้ ไม่เพียงแต่ใบหน้าของเธอจะดูซีดเซียวเท่านั้น แต่ยังรวมถึงริมฝีปากของเธอด้วย เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ไซมอนก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดในใจของเขา

“ไม่ มองผมสิ อย่าหลับตานะ!” ไซมอนออกคำสั่งอย่างเจ้ากี้เจ้าการ ก่อนจะกระตุ้นให้คนขับขับเร็วขึ้น

ชารอนหรี่ตามองเขาด้วยความมึนงง ศีรษะของเธอวางอยู่บนไหล่ของเขา และเมื่อมองเขาใกล้ ๆ เธอก็เห็นความตึงเครียดและความกลัวในดวงตาของชายคนนั้น

'เขากลัวเหรอ?’ ความกลัวไม่น่าจะมีผลอะไรกับเขา

อย่างไรก็ตาม เธอกลับสัมผัสได้ถึงความกลัวของเขาในตอนนี้ 'เขากลัวฉันจะตายอย่างนั้นเหรอ?

เธอจับมือเขาโดยไม่รู้ตัว และพยายามที่จะขยับปากเพื่อพูดอะไรบางอย่าง แต่จิตใจของเธอเริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะเดียวกัน เปลือกตาของเธอก็หนักขึ้นเช่นกัน เธออดไม่ได้ที่จะหลับตาลงอย่างอ่อนแรง

สิ่งสุดท้ายที่เธอได้ยิน คือเสียงของชายที่กำลังตะโกนอย่างอารมณ์เสีย และวิตกกังวล "ชารอน ลืมตาสิ!"

ชารอนถูกนำตัวส่งห้องฉุกเฉินทันทีเมื่อมาถึงโรงพยาบาล ไซมอนยืนอยู่หน้าประตูห้องผ่าตัด เขาจ้องมองไปที่แสงไฟที่อยู่เบื้องบน พร้อมกับกำมือแน่นอยู่ข้างลำตัว

'ชารอน ผมไม่อนุญาตให้คุณตาย เพราะฉะนั้นคุณต้องไม่ตาย!'

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากด้านหลังเขา ครู่ต่อมา เขาก็ถูกชกอย่างแรงเข้าที่ใบหน้า!

“ผมเตือนคุณแล้ว ถ้าชาร์เป็นอะไรไป ผมจะฆ่าคุณ!” ยูจีนชกหน้าไซมอนทันทีที่เขามาถึง ทำให้ชายคนนั้นไม่มีโอกาสที่จะปกป้องตัวเองเลยด้วยซ้ำ

ไซมอนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก เขาหันไปมองยูจีนอย่างเย็นชา ก่อนจะพูดว่า "ผมจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ!" แม้ว่ายมฑูตจะมารับเธอด้วยตัวเอง เขาก็จะไม่มีวันยอมปล่อยเธอไป!

“คุณควรภาวนาให้เธอไม่เป็นอะไร!” ยูจีนไม่เคยคิดเลยว่าชารอนจะโง่ถึงขนาดยอมรับกระสุนแทนไซมอน ชีวิตของไซมอนสำคัญกว่าชีวิตของเธอเองอย่างนั้นเหรอ?

เธอจำได้ว่าเธอถูกยิง และไซมอนก็พาเธอมาที่นี่ แต่เธอกลับจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นไม่ได้เลย

เธอยกมือขวาขึ้นแล้วมองดูมัน 'ฉันยังมีชีวิตอยู่เหรอเนี่ย?'

ประตูวอร์ดถูกเปิด และเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น “ลองตรวจดูอีกทีสิ นี่ก็ผ่านมาสามวันแล้ว ทำไมเธอถึงยังไม่ฟื้น?”

มันเป็นเสียงของไซมอน และเขากำลังพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ประธานแซคคารี่ เราตรวจดูแล้วครับ วันนั้นคุณยีนส์เสียเลือดไปมาก แม้ว่าอาการบาดเจ็บจะไม่ได้ทำให้เธอเสียชีวิต แต่เธอก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส มันเป็นเรื่องปกติที่เธอจะหมดสติไปสามหรือสี่วัน” หมออาจจะอธิบายเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่น้ำเสียงของเขาก็ยังคงฟังดูสิ้นหวัง

ชารอนนอนอยู่บนเตียง ขณะที่เธอฟังชายคนนั้นพูดกับหมออย่างไม่พอใจ เธอพอจะนึกภาพออกว่าเขาคงจะดูหงุดหงิดมาก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เห็นเขาก็ตาม

เธออยากจะลุกขึ้นนั่ง แต่เธอก็รู้สึกอ่อนแอ และแขนขาของเธอก็อ่อนแรง เธอแทบจะไม่มีแรงหายใจด้วยซ้ำ ดูเหมือนเธอจะเป็นอย่างที่คุณหมอบอก เธอเสียเลือดไปมาก และได้รับบาดเจ็บสาหัส

'แต่ฉันหมดสติไปสามวันเลยเหรอ?'