ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 47

ทว่า ไซม่อนสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ ในระหว่างจ้องมองไปยังรอยยิ้มจอมปลอมของชารอน ดวงตาของไซม่อนก็พลันหรี่ลง ทันใดนั้น ไซม่อนก็บีบคางของชารอนและกล่าวแซว “คุณนายแซคคารี่ ไม่ช้าก็เร็ว ยังไงคุณก็ต้องคุ้นชินกับผมอยู่ดี”

ชารอนรู้สึกตื่นตระหนก ไซม่อนหมายถึงอะไรกันนะ?

ชารอนเงยหน้าขึ้นมองดูชายตรงหน้า ทันใดนั้น ชารอนก็พลันเข้าใจทันทีว่าไซม่อนจงใจพูดอะไรแบบนั้นออกมา เธอพยักหน้า “คุณ...” ระหว่างที่ชารอนกำลังจะผลักไซม่อนออกไป ประตูห้องถูกผลักเปิดทันที

“ผมเสร็จแล้วครับแม่” เซบาสเตียนสวมชุดนอนน่ารักหลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาผลักประตูเข้ามาในห้อง

“แม่ครับ... หือ? พ่อก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?” เด็กน้อยเห็นไซม่อน เซบาสเตียนมองตรงมาด้วยความสงสัย “พ่อกับแม่กำลังทำอะไรกันอยู่เหรอครับ?”

ชารอนเอนหลังพิงกำแพง และไซม่อนกำลังขวางเธออยู่ เด็กน้อยไม่ได้มองไปที่ชารอนเลยสักนิด แต่ทว่า ชารอนก็ตระหนักได้ว่าเธอยังไม่ได้สวมเสื้อเลย เธอรีบผลักไซม่อนออกไปด้วยความเขินอาย ชารอนจับเสื้อผ้าเอาไว้แน่นแล้วรีบวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำ

“มีอะไรเหรอครับแม่?” เซบาสเตียนต้องการวิ่งไปที่ห้องน้ำ แต่ไซม่อนหยุดลูกชายเอาไว้

“พ่อครับ คุณแม่เป็นอะไรเหรอครับ? พ่อทำอะไรกับแม่น่ะ?” เซบาสเตียนขมวดคิ้วและมองขึ้นไปทางไซม่อนพร้อมกับตั้งคำถาม

ไซม่อนจ้องกลับไปยังลูกชาย ใบหน้าอันหล่อเหลาของชายคนนั้นยังคงนิ่งเฉย เขากล่าวคำพูดออกมาแค่สี่คำด้วยสีหน้าสุดเย็นชา “แม่ปวดฉี่น่ะ”

เด็กน้อยจ้องมองกลับมาและตอบกลับอย่างลังเล “อ่อ...” แม่ปวดฉี่จริงเหรอ?

“คุณพ่อรังแกคุณแม่หรือเปล่า?” เซบาสเตียนขมวดคิ้ว

“ลูกอายุห้าขวบแล้วนะ ลูกควรนอนในห้องของตัวเองสิ” ในตอนนี้ ไซม่อนดูไม่ต่างอะไรกับคุณพ่อจอมเข้มงวดที่กำลังสั่งสอนลูกชายอยู่เลย

นั่นเป็นเพราะไซม่อนนอนอยู่ในห้องของตัวเองตั้งแต่อายุสามขวบแล้ว แน่นอน สาเหตุส่วนหนึ่งคือแม่ของไซม่อนเสียชีวิตไปตั้งแต่เขาเกิด ดังนั้น ไซม่อนจึงเรียนรู้ที่จะเป็นพึ่งพาตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อย

“แต่ผมนอนกับแม่มาตลอดเลยนะ ผมไม่อยากนอนแยกกับคุณแม่สักหน่อย!” เซบาสเตียนกล่าวคำพูดออกมาและกอดชารอนเอาไว้แน่น

ทันทีที่เห็นลูกชายเอาศีรษะซุกลงไปตรงอกของชารอน ไซม่อนก็เผยท่าทีเข้มงวดขึ้น "แต่ตอนนี้ลูกโตแล้วนะ ลูกนอนกับแม่ไม่ได้แล้ว ลูกต้องรู้จักพึ่งพาตัวเองและนอรหลับด้วยตัวเองได้"

“พ่อเองก็อายุเยอะกว่าผม แต่ทำไมพ่อถึงอยากนอนข้างคุณแม่ล่ะ?” เซบาสเตียนต้องการพูดทุกอย่างออกไปเพื่อที่ตนจะได้ไม่ต้องไปนอนห้องอื่น