ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 83

“อย่ากังวลไปเลย ถ้ามีปู่อยู่ใกล้ ๆ หลานจะได้รับความยุติธรรมแน่นอน” ดักลาสตบไหล่เซบาสเตียน

ไซม่อนกดหมายเลขบนโทรศัพท์

แซลลี่ตัวสั่นไม่หยุดเลย ใบหน้าแซลลี่แดงจนทำให้ผิวของเธอซีดเผือด เธอรู้สึกกลัวและวิตกกังวล เธอถึงกับต้องคิดแล้วคิดอีกว่าช่วงเวลานั้นมีใครอยู่ห้องนั่งเล่นหรือเปล่า เธอทำร้ายเซบาสเตียนอย่างหน้าไม่อาย แต่เธอไม่ได้คาดคิดเลยว่า...

โฮเวิร์ดสัมผัสได้ถึงความกลัวและความสงสัยในตัวแซลลี่ มันเป็นฝีมือของเธองั้นเหรอ?

ความคิดหลายอย่างแวบเข้ามาในหัวของโฮเวิร์ดก่อนจะตัดสินใจ ไม่ว่าเธอจะทำมันจริงหรือไม่ โฮเวิร์ดก็จะต้องปกป้องเธอ เพราะถ้าเธอต้องพบเจอกับปัญหาร้ายแรง เขาก็จะถูกลากเข้าไปด้วยอยู่แล้ว

“แซลลี่ เป็นอะไรไปล่ะ? ไม่สบายเหรอ? ให้ผมพาคุณกลับบ้านก่อนดีไหม” โฮเวิร์ดต้องการพาเธอกลับบ้าน

ดักลาสตะโกรทันที “หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! ไม่มีใครออกไปไหนทั้งนั้นจนกว่าเรื่องทั้งหมดจะกระจ่าง!”

“คุณปู่ครับ แซลลี่ยังไม่หายดีเลยนะครับ” โฮเวิร์ดพยายามจะหนี

ดักลาสขัดจังหวะขึ้นมา “แค่ครู่เดียวเองแหละน่า พ่อใช้เวลาไม่มากหรอก สุขภาพของแซลลี่คงไม่แย่ขนาดนั้นหรอกใช่ไหม?”

โฮเวิร์ดไม่มีทางหักล้างคำพูดของพ่อได้เลย

ถึงกระนั้น แซลลี่ก็หมดหวังที่จะจากไปแล้ว ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว เธอถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “โฮเวิร์ดคะ ฉันเจ็บท้อง คุณช่วยพาฉันกลับบ้านก่อนได้ไหม?”

“ถ้าเธอรู้สึกเจ็บปวดจริง ๆ ตอนนี้เราก็อยู่ในโรงพยาบาล เรียกหมอเลยสิ ดีกว่ากลับบ้านตั้งเยอะ” ชารอนทนดูความโป้ปดของแซลลี่ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว จากนั้นเธอถึงหันไปกล่าวคำพูดกับพ่อบ้าน “ช่วยเรียกหมอมาให้ทีค่ะ”

“ได้ครับคุณผู้หญิง” พ่อบ้านหันหลังเดินออกไป

เธอรู้จักลูกชายของตัวเองเป็นอย่างดี เขาเป็นเด็กที่แข็งแกร่งเสมอมา ถ้าความเจ็บปวดนั้นทนได้ เขาคงไม่ร้องไห้หนักขนาดนี้ เมื่อชารอนมองดูลูกชายร้องไห้ ชารอนก็ร้องไห้ออกมาอย่างเงียบ ๆ หัวใจของเธอมีแต่ความเจ็บปวด

ทันใดนั้น ชารอนก็พุ่งเข้าไปคว้าแขนของแซลลี่และดึงแขนเสื้อขึ้น เธอเห็นรอยฟันของเซบาสเตียนบนข้อมือแซลลี่

ชารอนยังคงมีน้ำตาอยู่ เธอจ้องไปที่แซลลี่และตะโกนออกมาอย่างโกรธจัด “อยากแก้ตัวอะไรอีกไหมล่ะ?!”

แซลลี่ดึงมือของเธอกลับไปด้วยความตื่นตระหนก ความมั่นใจก่อนหน้านี้ของเธอหายไปแล้ว “ฉัน... ฉัน...”

“แซลลี่! เธอทำร้ายหลานชายของฉัน!” ดักลาสโกรธมากหลังจากดูวิดีโอ ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึม ทั้งนี้ แค่ออร่าแห่งความรุนแรงและน่าสะพรึงกลัวก็เพียงพอที่จะทำให้แซลลี่สติหลุด

“คุณปู่คะ... หนูไม่ได้ตั้งใจนะคะ มันเป็นเพราะเด็กคนนั้น... เขาหยาบคายกับหนูก่อน”