ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 323

"ไม่เจ็บ"

"พี่สะใภ้เจ็ดกำลังบีบขาของท่า๋อยู่"

"ไม่เจ็บจริงๆ" เฉินอ๋องงมองดูไป่ชิงหลิงตรวจสอบบาดแผล แต่เขาไม่รู้สึกเจ็บเลย ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกโล่งใจ

หลังจากตรวจสอบเสร็จไป๋ชิงหลิงก็ถอดถุงมือออก

หรงเยี่ยถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง?"

"กระดูกเท้าหัก ราวกับหลังจากหกล้มไม่ได้ดูแลรักษาให้ทันเวลา ดังนั้นอาการบาดเจ็บจึงแย่ลง น้องแปดคงต้องพักผ่อนไปสักระยะ" ไป๋ชิงหลิงพูดและโยนถุงมือใส่ ถังขยะ

จู่ๆเฉินอ๋องก็อารมณ์เสีย "ข้าจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร? ในวันเทศกาลไหว้พระจันทร์ ข้าจะร่วมเล่นโปโลด้วย เสด็จพ่อใช้เวลาบรรจงเตรียมของรางวัลในสนามแข่งโปโลทุกปี ข้าได้ยินมาว่าของรางวัลในปีนี้คือ ปิ่นปักผมหยกทอง”

ทันทีที่ได้ยินคำว่า "ปิ่นปักผมหยก" หรงเยี่ยและไป๋ชิงหลิงก็มองไปที่เสิ่นโหรวเม่ย พร้อมกัน

เปลือกตาของเสิ่นโหรวเม่ย กระตุกอย่างรุนแรงและนางพูดว่า: "ท่านพี่ ท่านไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมในปีนี้ ท่านก็บอกว่าจะมีการแข่งขันโปโลที่ยิ่งใหญ่อยู่เหมือนเดิมทุกปี"

“มันจะเหมือนเดิมได้อย่างไร” อ๋องเฉินโต้กลับ: “ยังมีเวลาอีกสิบวันก่อนจะถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์ ทักษะทางการแพทย์ของพี่สะใภ้เจ็ดนั้นยอดเยี่ยม ไม่ต้องพูดถึงการฟื้นตัวภายในสิบวันนี้ มันจะทำให้ขาบวมน้อยลงอย่างแน่นอน อย่างน้อย ก็จะไม่ปวดมากขนาดนี้”

ใบหน้าของหรงเยี่ยเย็นชาเล็กน้อย

เมื่ออ๋องเฉินเห็นเช่นนั้น พี่เจ็ดของเขาก็กลัวความผิด

ยังคงขอร้องพี่สะใภ้เจ็ด

"พี่สะใภ้เจ็ด ได้โปรดช่วยข้าด้วย มันไม่ต้องใช้เท้าในการเล่นโปโล อย่างมากสุด ข้าจะกลับไปพักผ่อนที่จวนทันทีหลังจบเกม" ตอนนี้อ๋องเฉินก็เชื่อฟังราวกับแกะน้อย

ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ตอนนี้ข้าสามารถรักษาขาของเจ้าได้ แต่ถ้าขาเจ้าได้รับผลกระทบร้ายแรงจากการแข่งขันโปโล เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าจะพิการ เป็นอัมพาต และข้าจะไม่รักษาเท้าของเจ้าอีก พระชายาเฉิน เจ้าโน้มน้าวเขาอีกเถิด เท้าเป็นของเขาเอง อย่าให้สุดท้ายแล้วต้องนั่งบนรถเข็น”

ใบหน้าของหรงเยี่ยมืดลง และเขามองลงไปที่รถเข็นที่อยู่ด้านล่างอย่างเงียบๆ...

ไป๋ชิงหลิงจงใจเดินไปหาหรงเยี่ย ผลักหรงเยี่ยต่อหน้าอ๋องเฉินและพูดว่า "นี่คือสิ่งแลกเปลี่ยน แม้ว่ามันจะไม่ร้ายแรงเท่ากับพี่เจ็ดของเจ้า แต่ขาที่พิการก็ไม่ได้ดูดีนัก ไม่แน่ว่าหากรักษาไม่หายดี ก็จะต้องตัดในคราวนั้น”

"ตัดขา!!" เห็นได้ชัดว่าอ๋องเฉินตกใจกับคำพูดของไป๋ชิงหลิง"พี่สะใภ้เจ็ด อย่าขู่ให้ข้าตกใจด้วยคำพูดเหล่านี้เลย"

ไป๋ชิงหลิงยกกรามขึ้นเบาๆ และมองกวาดไปทั่วเท้าที่บวมเป่งของอ๋องเฉินอย่างเย็นชา "เส้นเลือดกลายเป็นเนื้อตายและเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อก็เน่า ถึงเวลานั้น ข้าก็ไม่ล้อเล่นกับเจ้าแล้ว แต่จะเป็นเวลาสำหรับเจ้าที่จะร้องไห้"

อ๋องเฉินตัวสั่นสองสามครั้ง มองลงไปที่เท้าที่บวมเหมือนหมู และภาพขาซ้ายของเขาที่ถูกตัดออกก็แวบเข้ามาในความคิดของเขา

มันน่ากลัวเกินไป

เขายังต้องการดูแลเม่ยเอ๋อร์ให้ดี

ดูเหมือนจะเป็นแง่ดี แต่ในมุมมองของ ไป๋ชิงหลิงเขากำลังยอมรับชะตากรรมของเขา

หยิบยาดีๆ ขึ้นมา จู่ๆ ก็หกเลอะเทอะไปทั่วพื้น

ไป๋ชิงหลิงกลับมามีสติสัมปชัญญะในทันที และคุกเข่าลงเพื่อเก็บยาโดยไม่รู้ตัว

แต่ก่อนที่นางจะได้ก้มลงไป หรงเยี่ยก็เข้ามาก่อนและหยิบยาทีละเม็ดตรง

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่ด้านหลังของเขาและพูดว่า "ถ้าเจ้าต้องการต่อสู้ ก็ลุยเลย ไม่สำคัญว่าเจ้าจะชนะหรือแพ้"

นั่งอยู่บนรถเข็นแล้ว ถ้าเขาไม่สนุก ชีวิตเขาคงไม่น่าเบื่อมากหรอก

หรงเยี่ยกร่างของเขา วางยาลงบนโต๊ะ เอื้อมมือไปจับมือนาง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เสด็จย่าต้องเดาว่าข้าจะเข้าร่วม โดยเฉพาะการใช้ปิ่นปักผมหยกเป็นเหยื่อล่อ และปิ่นปักผมนั้นก็ต้องเป็นของเจ้า "

"ไร้สาระ" ไป๋ชิงหลิงจ้องเขา: "อ๋องเฉินก็ต้องการมันเช่นกัน เจ้าจะชิงมันมาจากเขาจริงๆ ใช่ไหม"

"ผู้มีความสามารถย่อมยอมรับได้"

“ข้าไม่ได้อยากได้ขนาดนั้น อย่าทะเลาะกันเลย” นางไม่อยากทำให้สองพี่น้องทะเลาะกันเพราะปิ่นปักผม...

นางเห็นว่าอ๋องเฉิน มุ่งมั่นที่จะชนะและเสิ่นโหรวเม่ยไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่ายๆ