ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 679

"นี่เป็นตบที่เจ้าตบหมิงฮุ่ยในครั้งนั้น!"

ฉางเล่อหันศีรษะ นางทำตัวโศกเศร้าดูน่าสงสาร นางร้องไห้แล้วพูดว่า"พระชายาหรง ข้าไม่ได้ทำอะไรจริงๆ เหตุใดท่านถึงฟังแค่คำพูดของคนรอบข้างท่าน"

"ข้าเคยบอกแล้วว่าข้าเชื่อใจนาง นางไม่มีวันทำอะไรบ้าๆเพื่อผู้ชายเด็ดขาด!"

"ข้าก็ไม่กล้าเช่นกัน นางเป็นคนของพระชายาหรงนี่ ข้าจะตีนางได้เยี่ยงไร ข้าไม่เคยทำสิ่งที่นางพูดเลย"นางพูดอย่างสะอึกสะอื้น

เสียงร้องไห้นั่นเหมือนกับนางกำลังถูกใส่ร้ายอย่างไม่เป็นธรรม

เมื่อมองดูแล้วแม่นมข่งรู้สึกว่าพระชายาหรงกำลังบีบบังคับนางเกินไป แม่นมข่งยังรู้สึกอีกว่าพระชายาองค์รัชทายาทที่ยังไม่ได้แต่งตั้งผู้นี้กำลังเริ่มสวมบทบาทแสดงละครแล้ว

นางเป็นคนของพระชายาอันจวิน ตัวนางเองก็ต้องเข้าข้างพระชายาอันจวินอยู่แล้ว

ในช่วงวันที่ฉางเล่ออันอยู่ในจวนอ๋องอันจวินนั้นนางก็ปฏิบัติตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด อีกทั้งยังใส่ใจคนรับใช้อีกด้วย นางจึงชนะใจพระชายาอันจวิน ดังนั้นแม่นมข่งจึงถือว่าฉางเล่ออันเป็นนายหญิงของนางครึ่งหนึ่งแล้ว

เพราะเหตุนี้แม่นมข่งจึงปกป้องนาง

นางเอามือบังหน้าฉางเล่ออันไว้ล้วพูดว่า"พระชายาหรง แม่นางฉางเป็นคนที่พระชายาอันจวินเลือกที่จะให้มาเป็นนายหญิงในอนาคต ท่านต่อว่าและทุบตีแม่นางฉางต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ ถือว่าท่านไม่ไว้หน้าท่านอ๋องของพวกหม่อมฉันเลย ยังไงท่านอ๋องกับจักรพรรดิก็เป็นพี่น้องกัน หากเรื่องนี้ไปถึงหูของจักรพรรดิ จักรพรรดิก็คงไม่รังแกผู้อื่นเช่นนี้หรอกเพคะ"

ไป๋ชิงหลิงพึมพำเบาๆแล้วหันกลับไปนั่งเก้าอี้ นางนั่งลงแล้วมองฉางเล่อด้วยสายตาเยาะเย้ย"ข้ายินดีที่จะให้เรื่องนี้ไปถึงหูจักรพรรดิ แค่กลัวว่าคนที่เจ้ากำลังปกป้องอยู่คงไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่โต ยังไงซะเรื่องของข้ากับท่านอ๋องหรงยังไม่ทันจะหายดีนางก็แบกหน้าไปอาศัยจวนอ๋องอันจวินของพวกเจ้าละ"

ร่างกายของฉางเล่ออันสั่นสะท้านทันที และนางก็เหลือบมองแม่นมคนที่กำลังปกป้องนางอยู่

นังโง่นี่กำลังทำอะไรอยู่!

"หากพระชายาอันจวินของพวกเจ้าอยากให้เรื่องนี้ไปถึงหูของจักรพรรดิ ข้าก็ยินดีที่จะไปกับพวกเจ้า"

นางเดาว่าฉางเล่ออันคงไม่กล้า

ฉางเล่ออันผลักแม่นมข่งออกไปทันที นางแสดงท่าทางที่เสียใจแล้วพูดว่า"แม่นมข่ง พระชายาอันจวินช่วงนี้สุขภาพไม่ดีเพราะเห็นแก่ร่างกายของจวิ้นอ๋องน้อย อย่าไปรบกวนพระชายาจะดีกว่า ในเมื่อวันนี้พระชายาหรงมาเพื่อระบายความแค้นให้หมอหญิงผู้นั้น เช่นนั้นข้าจะยอมรับผิด พระชายาหรง ข้าทำผิดไปแล้ว ที่ท่านตบข้าเมื่อครู่ข้าไม่รู้สึกโกรธเคืองท่านเลยแม้แต่น้อย"

"หึ!"ช่างเป็นคนที่เก่งเหลือเกิน ต่อหน้าผู้คนก็เสแสร้งแสดงสีหน้าว่า"ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย เจ้ากลั่นแกล้งใส่ร้ายข้า"

คิดว่านางคงมาเพื่อสร้างเรื่องเล็กๆ

"เอาล่ะ เจ้าบอกเจ้าทำผิดไปแล้ว เช่นนั้นจงบอกข้าว่าเจ้าทำผิดตรงไหน?"

"หมอหญิงคนนั้นบอกว่าข้าตีนาง เช่นนั้นก็ถือว่าข้าตีเถอะ ข้ายอมรับก็ได้ นางยังบอกอีกว่าข้าผลักนางลงทะเลสาบ ข้าก็ยอมรับอีกก็ได้ ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าข้าขอรองพระชายาหรงได้โปรดอย่าไปรบกวนพระชายาอันจวินเลยท่านเป็นคนที่เข้าใจสถานการณ์ของนางดีที่สุด เรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย ถ้าหากพระชายาหรงยังไม่สบายใจ เช่นนั้นก็มาลงกับเล่ออันเถิด ท่านไม่ต้องข่มเอาไว้หรอก ไม่เช่นนั้นจะพลอยทำให้เด็กในท้องไม่สบายไปด้วย"ฉางเล่ออันพูดพร้อมกับร้องไห้

และสิ่งที่นางพูดนั้นไม่ใช่การยอมรับ แต่เหมือนนางกำลังบอกทุกคนว่านางถูกกดหัวให้ยอมรับผิด

ในทางกลับกัน นางยังพูดเป็นนัยถึงเด็กในท้องของไป๋ชิงหลิงอีกด้วย

ในเมื่อฉางเล่ออันต้องการแสร้งทำเป็นคนโง่ ไป๋ชิงหลิงจึงไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับนางแล้ว"ดี ยอมรับผิดแล้ว เช่นนั้นก็จะมีการลงโทษ"

"พระชายาหรง ท่านจะทำอะไรอีก เมื่อครู่ท่านกับหมอหญิงอีก็เพิ่งตบแม่นางฉางไปคนละครั้ง นอกจากนี้เรื่องที่แม่นางฉางถูกคนผลักลงทะเลสาบก็ยังไม่ได้จัดการเลย"

"แม่นมคนนั้นช่วยคิดดีๆหน่อย เรื่องที่นางถูกผลักลงทะเลสาบเป็นเรื่องของพวกทเจ้า คนของข้าถูกตีเป็นเรื่องที่ต้องจัดการตอนนี้ รอให้ข้าจัดการเรื่องนี้เสร็จ คนในจวนอ๋องของพวกเจ้าจะจัดการตรวจสอบเรื่องที่นางตกทะเลสาบอย่างไรก็เชิญ มันไม่ใช่เรื่องของข้า"

เขายังฟังทุกอย่างที่แม่นมข่งพูด

ท่านอ๋องอันจวินเย็นชาและดุทันที"หุบปาก"

แม่นมข่งล้มลงกับพื้นด้วยความกลัว

ท่านอ๋องอันจวินจ้องมองนางด้วยความผิดหวัง"แม่นมข่ง เจ้าเป็นคนเก่าแก่ที่อยู่เคียงข้างพระชายาแล้ว แต่เจ้ากลับไม่รู้แม้แต่เรื่องที่ควรไม่ควรพูดหรือเรื่องที่ควรไม่ควรทำด้วยซ้ำ ออกไป"

"ท่านอ๋อง เรื่องที่หม่อมฉันพูดเป็นความจริงมิใช่หรือ พระชายาเกือบตายไปแล้ว แต่ที่น่าขันคือพระชายาได้รับการช่วยชีวิตจากพระชายาหรงที่เป็นลูกของศัตรู"แม่นมข่งเฝ้ามองดูพระชายาอันจวินเติบโต พอนางแต่งงานก็ตามไปดูแลนางที่จวนอ๋อง นางแค่เสียใจและเข้าข้างพระชายาอันจวิน"

ตอนนี้ท่าทางของท่านอ๋องอันจวินทำให้นางรู้สึกเศร้ามาก นางรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมแทนพระชายาอันจวิน

"พระชายาเพิ่งจะเกิดเรื่องไป พระชายาหรงก็แทบจะทนรอไม่ไหวรีบพาคนมาบุกถึงลานบ้านของจวิ้นอ๋องน้อย นางตบตีและด่าว่าแม่นางฉางต่อหน้าจวิ้นอ๋องน้อย แม่นางหลิ่วกับพระชายาหรงจิตใจของพวกท่านสองคนทำด้วยอะไร"เสียงของแม่นมข่งดังขึ้นเรื่อยๆ

นางตัดสินใจเสี่ยงชีวิต ดังนั้นนางจึงไม่กลัวที่จะถูกท่านอ๋องอันจวินและพระชายาหรงฆ่า

"เจ้าชายน้อย ท่านต้องตั้งสติ หมอหญิงที่อยู่ข้างท่านเป็นคนของพระชายาหรง ท่านไม่ควรเชื่อนางเพียงเพราะแค่คำพูดของนาง นางอาจจะถูกยุยงให้มาทำลายความสัมพันธ์แม่ลูกระหว่างท่านและพระชายาก็ได้!"แม่นมข่งคุกเข่าลงกับพื้นตั้งแต่ต้นจนจบ นางซบหน้าลงกับพื้นแล้วพูดอย่างแข็งกร้าว

ท่านอ๋องอันจวินยิ่งฟังยิ่งทนไม่ได้ เขาพูดด้วยสีหน้าที่โกรธ"ใครก็ได้มาลากแม่นมข่งออกไป"

"เสด็จอา เดี๋ยวก่อน!"ไป๋ชิงหลิงโบกมือ

ท่านอ๋องอันจวินมองนาง

ไป๋ชิงหลิงพูดว่า"เสด็จอา ข้าต้องพูดให้มันชัดเจน วันนี้ที่ข้ามาจวนอ๋องอันจวินประการแรกคือมาช่วยชีวิตเสด็จอาสะใภ้ ข้าไม่อยากให้ท่านแม่ต้องทนทุกข์อยู่กับความอับอายว่าไปแย่งผู้ชายของคนอื่น ประการที่สอง ข้ามาทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพระชายาอันจวินว่าจะมารักษาน้องเยียน ประการที่สาม ข้ามาจัดการนาง คิดว่าชิงจู๋น่าจะบอกท่านแล้วว่าเหตุใดข้าถึงต้องทำกับฉางเล่ออันเช่นนี้ เสด็จอาจะไม่เชื่อข้าก็ได้ แต่ท่านต้องเข้าไปตรวจสอบที่จวนฉาง ท่านจะได้รู้ถึงนิสัยและตัวตนที่แท้จริงของนาง แล้วความจริงก็จะชัดเจนขึ้นมาในทันที!"