ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 723

"ข้าพูด!"จัวซี่เหมยตะโกนออกมาเสียงดัง

เสียงดังก้องสะท้อนอยู่ที่หูของฝูงชน

นางคุกเข่าลงกับพื้น ดวงตนจ้องไปจวิ้นอ๋องน้อยที่ถูกมัดอยู่บนเสาไม้ น้ำตาอาบหน้า

นางทุ่มเทก็แล้ว วางแผนก็แล้ว ต่างก็ทำเพื่อเด็กที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ นางไม่อาจทนดูเขาตายต่อหน้าต่อตาตัวเองได้

"ข้าพูด ข้าพูด เจ้าอย่าทำร้ายเขาอีกเลย ข้าจะบอกเจ้าทุกอย่าง"

"หยวนเอ๋อร์เป็นลูกของข้ากับพี่เขย โทษข้าไม่ได้ เป็นความผิดของนาง!"นางชี้นิ้วไปทางหลิวหานเยียนด้วยความโกรธ

หลิวหานเยียนค่อยๆเงยหน้ามองไปที่นาง พูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง:"หากเจ้าคิดดี จะเกิดข้อผิดพลาดเยี่ยงนี้ได้อย่างไร"

"เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพูดประโยคนี้กับข้า หลิวหานเยียน วันนั้นท่านอ๋องดื่มสุราจนเมา และเข้ามากอดข้าพร้อมกับเรียกชื่อเจ้า เขากดข้าลงก็เพราะคิดว่าข้าเป็นเจ้า เจ้ากล้าพูดหรือว่านี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้า"

จัวซี่เหมยโยนความผิดทั้งหมดให้กับหลิวหานเยียน

หลิวหานเยียนก้มหน้ายิ้มอ่อนๆ:"ข้าไม่อาจห้ามคนอื่นได้ว่าจะรักใคร แต่ข้าสามารถปฏิเสธได้"

"สิ่งที่เจ้าปฏิเสธ คือสิ่งที่หลายคนตามหา ที่ข้ากลายเป็นเช่นนี้ก็เพราะเจ้า หากข้าไม่ได้แต่งเข้าตระกูลกู้ละก็ ข้าก็สามารถพูดปรัชญาที่ดูสวยหรูเช่นนี้กับคนรอบข้างได้เหมือนกับเจ้า"จัวซี่เหมยก้มหัวลง มองดูข้อมือของตัวเอง บนข้อมือมีแผลเป็นที่ชัดเจนอยู่ นางยกมือพร้อมกับดึงแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดว่า:"พี่ เจ้าดูสิ"

"ไม่ว่าข้าจะขัดขืนแค่ไหน เสด็จแม่ใจก็ปักใจแล้วว่าต้องให้ข้าแต่งเข้าตระกูลกู้ให้ได้ ถึงแม้ข้าจะกลายเป็นเพียงแค่ซากศพ"

"ดังนั้น ในวินาทีที่ข้าแต่งเข้าตระกูลกู้ ข้าก็ได้สาบานต่อพระเจ้าแล้วว่าข้าจะต้องทำให้คนที่ทำร้ายความสุขของข้าต้องชดใช้ด้วยความสุขของพวกเขา และก็ได้เริ่มจากตระกูลจัวก่อน"

พระชายาอันจวินตัวกระตุก ตอนนี้กลับกลายเป็นนางที่แสดงสีหน้าไม่น่าเชื่อ

ในตอนที่นายผู้เฒ่าจัวย้ายออกจากเมืองหลวง ทั้งตระกูลถูกโจรป่าฆ่าร้าย ไม่มีใครรอดเลยแม้แต่คนเดียว

แปลว่าที่จัวซี่เหมยพูดมาก็หมายความว่า......

นางเป็นคนวางแผน!

"ในจวนจัวมีคนนับร้อย ข้าต้องไปชักชวนกลุ่มคนมากมาย สั่งให้นักฆ่าปลอมตัวเป็นโจรป่า ดักทางฆ่าคนปล้นทรัพย์ และเสด็จแม่ตายอย่างทรมานที่สุด"

"เจ้า......นางสารเลว"พระชายาอันจวินตะโกนออกมาด้วยเสียงที่สั่นคลอนเพราะความโกรธ

ชาวบ้านข้างล่างก็ส่งเสียงร้องออกมาดังขึ้น

เป็นความลับที่สุดยอดจริงๆ!

แท้จริงแล้วการตายของตระกูลจัว ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะอุบัติเหตุแต่เป็นแผนการอันชั่วร้าย!

"แล้วตระกูลกู้ล่ะ!"คนข้างล่างตะโกนถาม

คนที่ตะโกนออกไปก็คือหลิ่วหลางจากตระกูลกู้

จัวซี่เหมยก้มหัวลง จากนั้นก็พูดด้วยสีหน้าที่เยือกเย็นว่า:"ข้าใช่นกส่งสารส่งแผนภาพขบวนรบของชายฉกรรจ์ตระกูลกู้ให้กับแคว้นศัตรู เพราะฉะนั้นเหล่าชายฉกรรจ์ของตระกูลกู้ ต่างก็ถูกธนูยิ่งตายไปหมด อา ลุงและพ่อของเจ้าต่างก็ตายอย่างอนาถ"

"นางสารเลว!"ชายแกรรจ์ที่เหลืออยู่ของตระกูลกู้พุ่งเข้าไป แต่ถูกทหารองค์รักษ์เหยี่ยวดำห้ามไว้ หยุดพวกเขาไม่ให้ขึ้นหน้า

องค์รัชทายาทที่นั่งอยู่บนเก้าอี้และไม่สนใจใดๆ ในที่สุดก็เริ่มมีท่าทีสักที

เขายืนขึ้น เดินไปที่หน้าแท่นสังเกตการประหาร ถามด้วยเสียงที่ดังชัดเจนว่า:"ในเมื่อยอมรับแล้วว่าติดต่อกับพวกแคว้นศัตรู เช่นนั้น......มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากจะถามเจ้า"

อิงซาเดินขึ้นหน้า ยื่นลูกธนูที่หักครึ่งดอกหนึ่งให้กับหรงเยี่ย

หรงเยี่ยรับมา จับลูกธนูที่หักครึ่งไว้ ยื่นไปข้างหน้าช้าๆแล้วถามว่า:"สิบสี่ปีก่อน คดีลอบสังหารฉุ๋นฮองเฮา!"

"ฮึฮึฮึฮึ......"จัวซี่เหมยมองไปที่ลูกธนูหักครึ่งบนมือหรงเยี่ย จึงได้เข้าใจทันทีถึงเรื่องที่เกิดขึ้นบนแท่นประหาร และความผิดปกติของพระชายาอันจวิน

ที่จริงแล้ว......มันเป็นแผนการที่องค์รัชทายาทวางไว้ตั้งแต่แรก

พระชายาอันจวินกับฉุ๋นฮองเฮาก็เป็นเพื่อนสนิทกัน สนิทยิ่งกว่าจัวซี่เหมยเสียอีก

ในจังหวะที่หรงเยี่ยพูดเรื่องนี้ขึ้น พระชายาอันจวินก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาทันที

กลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน

สำหรับนางแล้ว เด็กคนนี้ทั้งเกลียดทั้งรัก การมีตัวตนของเขาเป็นการประชดที่เจ็บที่สุดสำหรับนาง

จิตใจของจัวซี่เหมยพังทลายลงพร้อมกับมองไปที่จวิ้นอ๋องน้อย เขาพูดว่า:"นางไม่ใช่แม่ของข้า"เขาไม่ยอมรับนาง

เขาไม่ยอมรับนางได้เยี่ยงไร

นางต่างหากที่เป็นแม่แท้ๆของเขา

"พูด"พระชายาอันจวินตะโกนออกมา:"ฉุ๋นฮองเฮาตายได้เยี่ยงไร?"

ตอนนั้นนางได้รับเชิญไปที่เจียงหนานเข่นนั้น แต่พอออกจากเมืองหลวง นางก็รู้สึกไม่สบายตัวจึงได้ย้อนกลับมาที่เมืองหลวงอีกครั้ง

นางเป็นคนแรกๆที่รู้จักกับฉุ๋นฮองเฮา ทั้งสองคนสนิทสนมกันมาก

การตายของนาง ส่งผลอย่างมากต่อพระชายาอันจวิน

จนถึงทุกวันนี้นางก็ยังไม่อยากเชื่อว่าฉุ๋นฮองเฮาได้จากโลกนี้ไปจริงๆแล้ว

และองค์รัชทายาทก็ได้มาหานาง ขอให้นางช่วยเขาเปิดโปงความจริงในตอนนั้น

นางเองก็อยากจะรู้ว่าน้องสาวคนนี้ จะวางแผนได้ถึงขั้นไหนเชียว!

"ข้าเป็นคนฆ่าเอง!"จัวซี่เหมยยิ้มไม่ออกอีกแล้ว

ประโยคเดียวของจวิ้นอ๋องน้อยพังความภาคภูมิใจของนางที่สะสมมาหลายปีจนเละ

"ข้าเป็นคนฆ่าเอง ข้าเคยพบเจอกับหลิวหานเยียนที่บ้านพักเจียงหนาน และได้รับสารลับจากแคว้นฉีว่าให้สังหารฉุ๋นฮองเฮาด้วย"จัวซี่เหมยพูด

"ทำไมต้องทำเยี่ยงนั้น นางทำไมอะไรไม่ดีต่อจ้าหรือ นางให้ตำแหน่งฮูหยินจัวกับเจ้า มองว่าเจ้าเป็นคนรู้ใจ แต่เจ้ากลับทรยศนาง"

จัวซี่เหมยหัวเราะฮึฮึออกมาด้วยความเยือกเย็น:"ข้าแต่งเข้าตระกูลกู้ ก็เป็นเพราะคำสั่งนาง ข้าเคยบอกไปแล้ว ใครก็ตามที่ทำลายความสุขของข้า ข้าจะส่งมันลงนรกทีละคน ข้าคิดว่าหลิวหานเยียนจะช่วยข้าฆ่านางซะอีก แต่คิดไม่ถึงว่านางโง่คนนั้นกลับเปลี่ยนความคิดกะทันหัน โชคดีที่ข้ามีแผนสำรอง ข้าอาบยาพิษลงบนลูกธนู ในจังหวะที่ฉุ๋นฮองเฮาพบกับฝ่าบาท ข้าเองที่ยิงธนูดอกนั้นออกไป ธนูดอกนั้นยิงเข้าหัวใจเต็มๆ นางไม่ทันได้พูดอะไรก็ได้ตายไปเสียแล้ว"