บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 103

“เถ้าแก่ เอาเนื้อเสียบไม้อีกครึ่งกีโล”หลินฮ่าวพูดตะโกน

ผู้คนในนี้ล้วนแต่ตกตะลึง ไม่เข้าใจว่านี่หลินฮ่าวจะทำอะไร？หลี่ญามองไปยังหลินฮ่าวอย่างประหลาดใจ แค่ว่าในใจของเธอไม่ได้เป็นกังวลแล้ว รู้ว่าผางซงทำร้ายหลินฮ่าวไม่ได้แล้ว

“ได้เลย！” จิ้นอ้ายหลิงตะโกนออกมาแล้ว นำเนื้อเสียบไม้มาเสิร์ฟแล้ว เธอมองทุกอย่างอยู่ในสายตาทั้งหมด แม้ว่าไม่เข้าใจว่าหลินฮ่าวทำยังไง แต่เธอฉลาดนำอาหารมาเสิร์ฟก่อน ค่อยๆดูกันไป เมื่อเห็นโอกาสก็รีบลงมือทำ

“ไม่งั้นทานอีกหน่อย？”หลินฮ่าวพูดพร้อมยิ้มกับหลี่ญา

“เอ่อ ฉันอิ่มแล้ว！”หลี่ญาค่อนข้างอึ้งและสับสนเล็กน้อย

หลินฮ่าวนั่งลงแล้ว ทันใดนั้นหลังจากที่เขานั่งลง ร่างของผางซงถูกบดขยี้จนแทบจะคืบคลานอยู่บนพื้น และเขาก็ยังหัวแข็ง พูดอย่างแม่นยำคือโหดเหี้ยม ยืนกรานไม่ยอมแพ้

มืออีกข้างหนึ่งของหลินฮ่าวกินไม้ปิ้งย่าง กินอย่างสบายๆ

หลี่ญาค่อนข้างงุนงง ไม่รู้ว่าหลินฮ่าวจะทำอะไร จิ้นอ้ายหลิงกลับว่าเข้าใจแล้ว หลินฮ่าวอยากจะกดผางซงให้ยอมแพ้！

คนอย่างผางซงเธอก็พอรู้บ้าง ดุร้าย ถึงขั้นพูดได้ว่าโหดเหี้ยม อีกอย่างอย่ามองว่าเป็นผู้ชายที่ร่างกายกำยำนะ แต่ว่าใจแคบมาก คนแบบนี้ถ้าวันนี้ถูกทำให้อับอายแล้วจะต้องแก้แค้นกลับแน่นอน และตอนนี้หลินฮ่าวกำลังบดขยี้ผางซง ผางซงที่ถูกกดอยู่ตลอดไม่กล้ามีความคิดที่จะแก้แค้นเลย

เธอหัวเราะฮิๆ ： “อยากจะดื่มเบียร์หน่อยไหม กินไม้ปิ้งย่างกับเบียร์เป็นอะไรที่เข้ากันที่สุด！”

“ได้สิ！”หลินฮ่าวยิ้มพร้อมพูด ยัยเด็กคนนี้ฉลาดและน่ารักมาก

“เสี่ยวหลิง？”หลี่ญารีบเรียกทันที เธอรู้ว่าจิ้นอ้ายหลิงฉลาด และท่าทางของจิ้นอ้ายหลิงแสดงให้เห็นว่าเดาความคิดของหลินฮ่าวได้แล้ว อดไม่ได้ที่จะถามจิ้นอ้ายหลิงทันที

“ฮิฮิ เสี่ยวญา นี่เป็นผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่งเลยนะ ต้องจับให้แน่นนะ！” จิ้นอ้ายหลิงยิ้มพร้อมพูดกล่าว

สำหรับเธอแล้ว หลินฮ่าวมีวิธีในการจัดการเรื่องราวต่างๆ และมีกลอุบาย คิดพิจารณาอย่างรอบคอบ บวกกับหน้าตาดี มีรสนิยมการแต่งตัวดี มีความอ่อนโยน นี้เป็นสามีที่มีฐานะร่ำรวยแน่นอน แถมยังเป็นสามีที่ยอดเยี่ยมในสามีร่ำรวยอีกด้วย พี่สาวที่ซื่อบื้อของตัวเองคนนี้ได้รับความโปรดปรานจากผู้ชายคนนี้ได้ ไม่มีทางเสียเปรียบแถมยังได้กำไรด้วย

“ไอ้หยา เสี่ยวหลิงแกพูดจามั่วซั่วอะไร？”หลี่ญาแก้มแดงก่ำทันที มือทั้งสองข้างบิดเข้าหากันอย่างควบคุมไม่ได้ นี่เป็นท่าทางเวลาที่เธอรู้สึกลนลานในใจ ค่อนข้างซื่อบื้อ แต่ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความไร้เดียงสา

“หลินฮ่าว พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ ปล่อยมือ！”ตะโกนเสียงดังขึ้นมาจากไม่ไกล

ตามมาด้วยเสียงรองเท้าส้นสูงที่คมกริบและชัดเจน เติงเติงเติง ความรู้สึกของการกดขี่แผ่ซ่านเข้ามา

หลินฮ่าวไม่หันหน้ามองก็คือว่าใครมา ก็คือผู้กองหลิงที่จับเขามาสามครั้งแล้ว หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกว่าบนแขนมีเพิ่มมาหนึ่งมือ มือนั้นคิดอยากจะยกมือที่เขากดไว้บนไหล่ของผางซงขึ้นมา

หลินฮ่าวแอบถอนหายใจว่าพลาดแล้ว ถือโอกาสดึงมือกลับมา

ผางซงไม่เพียงแค่ไม่รีบฉวยโอกาสนี้ลุกขึ้นยืน ในทางกลับกันฟุบลงบนพื้นเลย เขาแทบทนต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่สุดท้ายก็รอจนมีคนมาช่วย ผ่านพ้นมาได้แล้ว เขาฟุบลงกับพื้นไม่เงยหน้ามอง หายใจลึกๆอยู่บนพื้นครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ

ในเวลานี้หลิงหยิงเสวี่ยไม่ได้ใส่ชุดเครื่องแบบ เขากลับไม่รู้เลยว่าหลิงหยิงเสวี่ยเป็นตำรวจ เดินจากไปแล้ว

หลิงหยิงเสวี่ยตกตะลึง และก็ไม่สนใจอีก สำหรับเธอแล้วนั่นก็ไม่ใช่คนสำคัญอะไร คนที่คู่ควรให้เธอสนใจคือหลินฮ่าว ชายผู้ลึกลับที่ไม่มีบันทึกประวัติในช่วงสิบปีระหว่างนี้เลยแม้แต่น้อย