บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 4

“อาเหยา ยังติดหนี้อยู่หนึ่งแสน ทำไมไม่บอกผม?” หลินฮ่าวขมวดคิ้วเล็กน้อย

“สิ่งที่นายทำเพื่อฉันและเสี่ยวหย่า ไม่ใช่แค่เงินจำนวนมากเท่านั้น ยังมีเวลาอีกสองปี จ่ายเงินจำนวนเสี่ยวฮ่าว ต่อจากนี้ไป นายอย่าให้เงินเราอีกเลย เสี่ยวหย่าเริ่มหางานทำแล้ว ซ่งเย่ก็สัญญาแล้วว่าจะช่วยที่บ้านใช้หนี้ ส่วนนายก็ได้เวลาเก็บเงินเพื่อแต่งานแล้ว เฮ้อเดิมทีฉันต้องการให้นายและเสี่ยวหย่า ได้คบหากัน แต่เสี่ยวหย่า ยืนกรานที่จะยอมรับข้อเสนอของซ่งเย่เธอกำลังเอาความสุขของเธอเองมาแบ่งเบาภาระของฉัน!” อาเหยาเจ็บใจอย่างมาก เขาทุบที่หัวของตนอย่างแรง และโทษว่าตนนั้นไร้ประโยชน์

หลินฮ่าวเร่งเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว จับมืออาเหยาแล้วตบไหล่ของเขาแล้วพูดว่า “อาเหยาผมรู้เรื่องนี้แล้ว ผมจะไม่โทษลุง ลุงอย่าคิดมากนะครับ ไปพักผ่อนเถอะ ไม่อย่างนั้นหากน้าเหยา รู้ก็จะมาว่าผมอีก”

อาเหยา ส่ายหน้าและถอนหายใจสองสามครั้ง จากนั้นยืนขึ้น ถอยหลังกลับไปสองก้าว แล้วโค้งคำนับหลินฮ่าว

“อาเหยา ทำอะไร?” หลินฮ่าวรีบไปหยุดเขา

“เสี่ยวฮ่าว นี่เป็นสิ่งที่ครอบครัวเราติดค้างนาย ฉันจะหาวิธีคืนให้นาย หากว่าชาตินี้ไม่สามารถชดใช้ได้ ชาติหน้าฉันจะมาชดใช้แทน” อาเหยา หันหลังเดินออกจากห้องไป

เมื่อมองดูอาเหยา ออกไป หลินฮ่าวก็ก้าวไปข้างหน้าและปิดประตูครุ่นคิด

แม้ว่าเขาจะมองเหยาซือหย่าเป็นน้องสาวคนหนึ่งมาตลอด แต่พวกเขาไม่เคยมีความรู้สึกใดๆต่อกัน และเขาเองก็ดูออกมาว่า เหยาซือหย่าไม่ได้ชอบซ่งเย่มากขนาดนั้น ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องจริง เหยาซือหย่าตกลงกับซ่งเย่เพื่อแบ่งเบาภาระของครอบครัวและใช้หนี้

มันคงดีถ้าเขาไม่รู้เรื่องนี้ ตอนนี้ เขารู้แล้ว เขาจะไม่มีวันยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก และเพื่อหยุดสิ่งนี้ เขาต้องชำระหนี้หนึ่งแสนนั้น โดยเร็วที่สุด ...

หนึ่งแสนหยวน หลินฮ่าวมี!

อย่าว่าแต่หนึ่งแสนเลย หนึ่งล้านเขาก็มี

แต่ถ้าเขาไปขยับบัญชีเขาของเมื่อไหร่ รัฐบาลหัวเซี่ยจะเห็นเขาทันที และจะถูกทีมทหารรับจ้างระดับตำนานรู้เรื่องนี้ ตอนนั้นเขาหลอกคนพวกนั้นมา บอกว่าทั้งชีวิตตนจะไม่กลับมาที่หัวเซี่ยอีก นั่นหมายความว่าจะไม่แก้แค้น หากให้คนเหล่านั้นรู้ว่าตนกลับมาที่หัวเซี่ย พวกเขาก็จะรู้ว่าเขามาเพื่อแก้แค้น และพวกเขาจะมุ่งเข้ามาในหัวเซี่ยอย่างแน่นอน

ถึงเวลานั้นทั้งหัวเซี่ยจะต้องสั่นสะเทือน!

“100,000 หยวน ทางที่ดีที่สุดคือ… จัดการเรียบร้อยก่อนที่เสี่ยวหย่าจะเข้างานในวันพรุ่งนี้ แต่จะหาเงิน 100,000 หยวนได้จากที่ไหน ในระยะเวลาอันสั้นนี้?”

หลินฮ่าวนั่งบนเก้าอี้ สูบบุหรี่ไปเกือบหนึ่งซอง และคิดวิธีดีๆไม่ออกเลย เว้นแต่เขาจะใช้ทักษะของเขาเพื่อหาเงินที่ไม่สุจริต แต่เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเหล่านั้นแล้ว

ตู้ดตู้ดๆ...

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเขาก็สั่นขึ้นมาทันที

เมื่อเขาหยิบมันออกมา เขาเห็นคำว่า 'อวี้หยูเฉิน' บนหน้าจอ

เมื่อมองดูชื่อนี้ หลินฮ่าวก็เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กดปุ่มรับสาย "ฮาโหล!"

“ฉันโทรหาคุณดึกๆเช่นนี้ ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของคุณใช่ไหม?” เสียงที่อ่อนโยนของอวี้หยูเฉินดังขึ้น

“ตอนนี้ฉันยังไม่นอน โทรมามีเรื่องอะไรเหรอ?”

“ใช่ ผมพิจารณาเรียบร้อยแล้ว อย่างไรก็ตาม แต่ผมมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ” หลินฮ่าวกล่าวโดยตรง “ถ้าคุณเชื่อใจผม จ่ายเงินเดือนให้ล่วงหน้าให้ผมก่อนหนึ่งแสน”

อวี้หยูเฉินยิ้มและพูดว่า " ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณคงอยากจะใช้เงินหนึ่งแสนนี้เพื่อใช้หนี้แทนอาเหยา ใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดของอวี้หยูเฉิน หลินฮ่าวเป็นเหมือนกับหมาป่าที่ระแวงขึ้นมาทันที จู่ๆ เสียงของเขาก็เย็นชาลง “คุณกำลังสืบเรื่องผมเหรอ?”

แม้ว่าตอนนี้ทั้งสองกำลังคุยกันผ่านโทรศัพท์มือถือ แต่อวี้หยูเฉิน ก็อดรู้สึกหนาวสั่นไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงนี้ เธอรู้สึกหนาวจากข้างในไปข้างนอก

เธอมีสัญชาตญาณว่า ชายคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

“อย่าเข้าใจฉันผิด ในเมื่อฉันตัดสินใจจ้างคุณเป็นบอดี้การ์ดฉัน ฉันก็ต้องรู้จักคุณก่อน ฉันรู้ว่าการทำเช่นนี้จะทำให้คุณไม่มีความสุข ดังนั้น ฉันขอโทษ!” อวี้หยูเฉิน กล่าว .

“ช่างเถอะ ผมเข้าใจคุณได้” เมื่อสักครู่หลินฮ่าว ก็แค่ตอบสนองแบบสัญชาตญาณ เพราะตัวตนของเขาค่อนข้างอ่อนไหว “พรุ่งนี้เช้าคุณให้คนเอาเงินหนึ่งแสนมาให้ผม แล้วคุณก็ให้คนคนนี้รับผมไปทำงานที่บริษัทคุณแล้วกัน”

“อืม แล้วเจอกันพรุ่งนี้”

หลังจากวางสาย หลินฮ่าว ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “หนี้ของอาเหยาจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ชีวิตต่อไปนี้คงจะไม่สงบแล้วล่ะ? เฮ้อ สองปีแล้ว การบำเพ็ญไม่พัฒนาขึ้นเลย และยังหาเบาะแสคนเหล่านั้นไม่เจออีก ในเมื่อการใช้ชีวิตที่สงบสุขไม่สามารถบรรลุวัตถุประสงค์ของฉันได้ เช่นนั้นก็ให้ชีวิตมันวุ่นวายก็แล้วกัน”

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือหลังจากที่อวี้หยูเฉิน วางสายแล้ว แววตาของเธอเผยความสงสัยออกมา “หลินฮ่าว ก่อนอายุ15 เขาเป็นคนธรรมดา แต่หลังอายุ15เขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย จนเมื่อสองปีก่อนจึงปรากฏตัวที่เมืองปินเจียงกลายเป็นคนขับแท็กซี่ธรรมดา 8 ปีระหว่างนั้นเขาไปไหนมา แล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง? เพราะอะไรเขาถึงไม่ชอบให้ใครไปสืบเรื่องของเขาล่ะ?”