บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 67

"วันนี้ผมมีธุระจริงๆ" คำพูดนี้ของหลินฮ่าวก็ถือว่าเป็นการอธิบาย

พอได้ยินคำพูดของหลินฮ่าว อวี้หยูเฉินก็แบะปาก คนนี้เย็นชาจริงๆเลย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินฮ่าวพาอวี้หยูเฉินไปส่งที่บริษัท อวี้หยูเฉินได้ไปจัดการงานของบริษัท หลินฮ่าวก็เลยรู้สึกน่าเบื่อ

"ออกไปเดินเล่นสักหน่อยละกัน!"หลังจากบอกอวี้หยูเฉินเสร็จ หลินฮ่าวก็ออกจากบริษัทโดยตรง

เมืองปินเจียงในฐานะที่เป็นเมืองเศรษฐกิจชั้นนำ 3 อันดับแรกของประเทศ ได้เป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจมาโดยตลอด นี่ยังเป็นครั้งแรกที่หลินฮ่าวได้ตั้งใจมองเมืองนี้

ข้างๆของเทียนหยูกรุ๊ปมีสวนสาธารณะอยู่สวนหนึ่ง คนที่ออกกำลังกายในสวนมีมากมาย แต่ในนั้นมีคนชราที่ใส่ชุดกังฟูสีขาว หน้าตาสดชื่นมีชีวิตชีวาท่านหนึ่งได้ดึงดูดความสนใจของหลินฮ่าว

"นี่คือไท่เก๊กโบราณหรอครับ?"หลินฮ่าวเห็นท่าฝึกมวยของชายชรา ก็จำได้ทันที จากนั้นหลินฮ่าวก็เดินไปนั่งเก้าอี้ที่ใกล้ชายชราที่สุด

ทุกท่าและทุกหมัดของชายชราล้วนมีความหมายมาก หลินฮ่าวค่อยๆดูจนหลงตัว มองดูอย่างอึ้ง

"หนุ่มน้อย คุณก็รู้ท่ามวยด้วยหรือ?"ชายชราเก็บท่ากลับมา เห็นแสงแวววาวในสายตาของหลินฮ่าวจึงถามด้วยรอยยิ้ม

หลินฮ่าวพยักหน้า พูดว่า"พอรู้ครับ!"

ชายชรามองไปที่หลินฮ่าวแล้วพยักหน้า เขามองออกว่าหลินฮ่าวไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่ได้เปิดเผย

"ท่านครับ ไท่เก๊กโบราณของท่านไม่ธรรมดาจริงๆเลยครับ ทุกท่าทุกทางล้วนมีความลึกลับอยู่มากมาย"หลินฮ่าวพูดกับชายชรา

"หนุ่มน้อย คุณนี่ตาดีจริงๆเลย ผมแซ่ถัง ชื่อถังกั๋วจง แล้วคุณล่ะ?"ชายชรานั่งลงไปข้างๆของหลินฮ่าว สามารถเจอคนที่รู้เรื่องไท่เก๊ก อารมณ์ของชายชราก็ดีอยู่

"ผมชื่อหลินฮ่าวครับ!"หลินฮ่าวพูดด้วยรอยยิ้ม

"อืม ชื่อดีมีมงคล!"ถังกั๋วจงกล่าวชื่นชม

"เมื่อก่อนทำไมไม่เคยเจอคุณล่ะ?"ถังกั๋วจงถามด้วยรอยยิ้ม ถ้าคนอย่างหลินฮ่าวเคยมาในเมื่อก่อน งั้นเขาก็ต้องจำได้อยู่แล้ว

"นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาครับ ผมทำงานอยู่เทียนหยูกรุ๊ปครับ"หลินฮ่าวพูดด้วยรอยยิ้ม

"เทียนหยูกรุ๊ป!อวี้หยูเฉิน ไอ้สาวน้อยนั่นไม่ธรรมดาเลยนะ"ถังกั๋วจงชื่นชมอวี้หยูเฉิน ดูเหมือนว่าเขาเข้าใจการพัฒนาองค์กรในปัจจุบันเป็นอย่างดี

"พอแล้ว หนุ่มน้อย ผมก็ถึงเวลาไปแล้ว!"หลังจากปู่ถังกับหลินฮ่าวพูดคุยไปไม่กี่คำ ก็เดินจากไปด้วยรอยยิ้ม

หลินฮ่าวมองดูเงาหลังของชายชรา"คิดไม่ถึงว่าได้เจอไท่เก๊กโบราณที่นี่ แต่ทุกอย่างก็ให้มันเป็นไปตามธรรมชาติละกัน......"

มือขวาหลินฮ่าวถือกระเป๋า อีกมือหนึ่งจับตัวผู้ชายเอาไว้ แต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถูกคนกลุ่มล้อมรอบเอาไว้

"ไอ้น้อง ยุ่งเรื่องชาวบ้าน ฉันว่าแกนี่อยากตายซะแล้ว!"คนกลุ่มหนึ่งล้อมรอบมา สีหน้าของแต่ละคนล้วนไม่เป็นมิตร และต่างถือท่อเหล็กและไม้เบสบอลอยู่ในมือ

หลินฮ่าวคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะเจอเป็นแก๊ง

"พวกแกนี่กระทำโจรกรรมเป็นแก๊ง กำจัดพวกแกก็ถือว่าสร้างผลประโยชน์ให้แก่สังคมแล้วเนอะ"หลินฮ่าวพูดด้วยรอยยิ้ม

"กำจัดพวกเรา ไอ้แกนี่บ้าไปหรือเปล่า ไม่เห็นหรอว่าเราคนเยอะขนาดนี้?"โจรที่ถูกหลินฮ่าวตีจนสลบฟื้นสติมาในตอนนี้ เห็นว่าตัวเองดิ้นรนไม่ออกจึงพูดกับหลินฮ่าว

"ไอ้น้อง ปล่อยพี่น้องของฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!"คนที่นำหน้าตะโกนใส่หลินฮ่าว

หลินฮ่าวโยนผู้ชายในมือออกไป ผู้ชายตกลงพื้น คลานขึ้นมาทันที เดินไปถึงหน้าลูกพี่ตัวเอง"ลูกพี่ครับ เขามาหาเรื่องผมครับ!"

"ไม่ต้องห่วง กล้าต่อต้านกับแก๊งเรา ไม่ปล่อยแน่นอน"คนที่ถูกเรียกว่าลูกพี่พูดด้วยเสียงที่หนักแน่น เมื่อได้ยินคำพูดของลูกพี่ตัวเอง ใบหน้าผู้ชายก็ปรากฏรอยยิ้มที่ภูมิใจ แล้วมองดูหลินฮ่าวด้วยความเหยียดหยาม

"ต่อยไปเลย!ต่อยให้มันตายเลย เกิดอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง"คนที่ถูกเรียกว่าลูกพี่พูดอย่างเย่อหยิ่ง

หลินฮ่าวมองดูคนนี้ คิดไม่ถึงว่าเมืองปินเจียงจะมีคนที่เย่อหยิ่งเช่นนี้ กล้าปล้นทรัพย์ในกลางวันแสกๆแบบนี้ ยังกล้ามารุมตีคนที่มาช่วยอีก