Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 16

@เวลาผ่านไป

"สวัสดีค่ะคุณคิน"

"ครับ เดี๋ยวช่วยเอาเอกสารของบริษัทโน้นมาให้ผมหน่อยนะ คุณได้รับเอกสารแล้วใช่มั้ย"

"ได้แล้วค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบเอาเข้าไปให้นะคะขอเรียบเรียงแป๊บนึง"

"โอเค จัดการมาให้เรียบร้อย แล้วก็กาแฟผมด้วยนะ"

"รับขนมไปกินด้วยมั้ยคะ"

"ขนมอะไร?"

"ก็เป็นพวกขนมคุกกี้ขนมปังอะไรพวกนี้น่ะค่ะ เอาไว้กินคู่กับกาแฟ"

"ไม่ล่ะผมไม่ชอบกินขนมเท่าไหร่"

"ได้ค่ะ"

นับวันเธอก็ใส่ใจเขามากขึ้น ดูแลเป็นอย่างดีประหนึ่งว่าเขาเป็นคนในครอบครัว ในขณะที่เขาไม่มีปฏิกิริยาท่าทีอะไรที่จะแสดงออกเหมือนกับเธอเลย ทุกอย่างมันดูปกติไปหมด

หรือว่าเธอกำลังหวั่นไหวกันนะ

ใช่สิ เขาเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนพูดจาไพเราะน่าฟังขนาดนี้จะไม่ให้หวั่นไหวได้ยังไง จะรุนแรงก็ตอนอยู่บนเตียงอย่างเดียวเท่านั้น

@ผ่านไปสักพัก

"ขออนุญาตค่ะคุณคิน" เธอถือเอกสารเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา ก่อนจะหันหลังกลับไปเอาแก้วกาแฟที่วางเอาไว้บนโต๊ะทำงานของเธอด้านนอก "นี่กาแฟที่สั่งค่ะ"

"พนักงานที่จะให้ย้ายไปทำงานอยู่ที่โน่นเตรียมตัวพร้อมหรือยัง"

"น่าจะพร้อมแล้วนะคะ"

"โอเค เดี๋ยวคุณแจ้งไปยังพวกเขาเลยนะถ้าพร้อมแล้วก็ไปได้เลย"

"ค่ะคุณคิน"

"มีแผนงานอะไรบ้าง?"

"วันนี้ไม่มีออกไปพบลูกค้าค่ะ เพราะลูกค้าเลื่อนนัดไปอาทิตย์หน้า ส่วนการประชุมก็จะถึงในอีก 3 วันข้างหน้านี้ค่ะ"

"โอเค เดี๋ยวผมจะฝากงานไว้กับคุณนะช่วยจัดการให้เสร็จหน่อยเพราะวันนี้ผมต้องกลับไปทำธุระที่บ้าน อาจจะไม่ได้กลับมาที่บริษัทอีก"

"ได้ค่ะ" เธอตอบรับพร้อมกับก้มหน้าต่ำลง อยากถามอยากรู้ว่าเขามีธุระทำอะไรที่ไหน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถามออกไปในฐานะอะไร เพราะตอนนี้เธอกับเขาก็เป็นเพียงเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น

@เวลาผ่านไป

มายนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะของตัวเองอย่างเงียบๆ หลังจากที่เวคินกลับไป แต่เธอไม่มีสมาธิในการทำงานเลย ได้แต่นั่งคิดว่าจะจัดการเรื่องนี้ต่อไปยังไงดี

จะปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้หรือควรหยุดมันเอาไว้ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินแก้

เพราะตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้ถึงความสัมพันธ์ลับๆ ของทั้งสองคน เป็นความสัมพันธ์ลึกซึ้งบนเตียงแต่ก็ไม่ได้ทำเพื่อเงินหรือเพื่องาน แต่ทำเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเองต่างหาก

"มาย มาย มาย!!"

"....." เธอสะดุ้งตกใจ ก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ "มีอะไรหรือเปล่าคะผู้จัดการตกใจหมดเลย"

"เรียกตั้งนานแล้วเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่าถึงได้นั่งเหม่อแบบนี้"

"เปล่าค่ะไม่มีอะไร แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะค่ะ"

"คุณคินกลับไปแล้วเหรอ?"

"กลับไปได้ตั้งนานแล้วนะคะ ผู้จัดการไม่เห็นตอนเขาเดินออกไปเหรอคะ"

"ไม่นะ สงสัยคุณคินจะออกทางประตูหลังก็เลยมองไม่เห็น"

"อ๋อ ว่าแต่ผู้จัดการมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"มาเอาเอกสารน่ะ เอกสารที่ฝากมาให้คุณคินเซ็นเรียบร้อยหรือยัง"

"เรียบร้อยแล้วนะคะแต่น่าจะอยู่ด้านใน เดี๋ยวมายไปเอาให้ค่ะ"

"ไม่เป็นไร นั่งทำงานของตัวเองไปเถอะเดี๋ยวฉันไปเอาเอง"

"ค่ะผู้จัดการ"

มายทิ้งตัวลงนั่งตามเดิมก่อนจะพยายามรวบรวมสติเพื่อให้จดจ่อกับงาน แต่ก็ไม่อาจห้ามความคิดในหัวของตัวเองได้เลย วันนี้เธอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเวคินจนไม่มีสมาธิในการทำงาน

@ตกเย็น

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วไม่ต้องกลัวนะ"

"ค่ะ"

สองแฝดกลัวว่าแม่ของตัวเองจะเป็นอะไรไปมาก แค่เจ็บนิดเจ็บหน่อยทั้งสองคนก็ออกตัวเป็นห่วงเป็นใยแล้ว

เพราะพวกแกเติบโตมาโดยที่มีแม่กับลุงแค่สองคน และก็ไม่เคยถามถึงพ่อของตัวเอง

"เห็นลุงบอกบอกว่างานวันพ่อพวกเราจะไปกันเหรอ"

"ครับ คุณครูให้ไปทำกิจกรรมครับ ผมอยากให้แม่ไปดูด้วยจังเลย แม่ไปได้หรือเปล่าครับ?"

"อืม...เดี๋ยวแม่ขอคุยกับเจ้านายก่อนนะ ถ้าลางานได้แม่จะไปดูนะ"

"ครับ"

"แล้วนึกยังไงถึงอยากไปล่ะลูก?" เธอกลัวว่าลูกจะรู้สึกน้อยใจ ที่เห็นครอบครัวเพื่อนคนอื่นๆ เขาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก ในขณะที่แกมีแม่เพียงคนเดียว

"ผมอยากไปครับ"

"หนูก็อยากไปเหมือนกันค่ะ เราไม่จำเป็นต้องมีพ่อไปด้วยนี่คะ แค่พวกเรามีแม่กับคุณลุงก็พอแล้ว"

"เหรอคะ แล้วอย่างนี้คุณลุงจะไปดูเราทำกิจกรรมด้วยหรือเปล่าเนี่ย"

"คุณลุงบอกแล้วว่าคุณลุงจะไปครับ"

"เหรอ ถ้าอย่างนั้นก็เหลือแม่คนเดียวแล้วน่ะสิ"

"ครับ ไปด้วยกันนะครับแม่"

"นะคะแม่ หนูอยากให้แม่ไปดูหนูทำกิจกรรม หนูอยากให้แม่เห็นหนูแต่งชุดสวยๆ เต้นอยู่บนเวที"

"ได้สิ แม่จะไปให้ได้นะ"

"เย้ๆๆๆ"

"เอาล่ะๆ ทำการบ้านกันต่อเถอะลูก"

"ครับ//ค่ะ"