Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 2

ย้อนกลับไปเมื่อ6ปีก่อน

@คลับหรูกลางเมือง

"ฉันเมามากแล้วกลับก่อนนะทุกคน"

"กลับเร็วจังมาย"

"ได้เวลากลับแล้วอะ เดี๋ยวพี่หมอกเป็นห่วง"

"แล้วกลับยังไง?"

"เดี๋ยวโทรให้พี่หมอกมารับ"

"อืมๆ กลับดีๆ นะ"

"จ้ะ เจอกันที่มหาลัย"

"โอเค"

นานๆ ทีที่ฉันจะได้มาเที่ยวดื่มสังสรรค์กับเพื่อนแบบนี้ เพราะพี่หมอกพี่ชายของฉันค่อนข้างหวง ไม่ค่อยปล่อยให้ฉันออกไปเที่ยวไหนตอนกลางคืนเพราะกลัวว่าจะเกิดอันตราย

ฉันอยู่กับพี่หมอกสองคนฉันเติบโตมากับพี่ชายเพราะพ่อกับแม่เกิดอุบัติเหตุ มีแค่ฉันกับพี่หมอกที่รอดมาได้

พี่หมอกต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูฉันจนกระทั่งตอนนี้ฉันเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ฉันเองก็อยากทำงานพาร์ทไทม์ช่วยแบ่งเบาภาระพี่หมอกอีกแรงบ้าง แต่พี่หมอกก็ไม่อนุมัติให้ฉันออกไปทำงาน

ฉันก็เลยต้องเรียนอย่างเดียวและใช้เงินให้ประหยัดมากที่สุด

ปึก!

"อื้อ...ขะ ขอโทษค่ะ" ขณะที่กำลังเดินโซซัดโซเซออกมาฉันบังเอิญไปชนกับใครบางคนเข้าจนทำให้ตัวเองเซถลาเกือบล้ม แต่ยังดีที่เขาดึงมือฉันเอาไว้ได้ทัน

ฉันมองไม่ชัดเพราะความเมา ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคือใครหน้าตาเป็นแบบไหน

"ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันไม่ระวังเอง"

"อืม..."

ฉันเดินออกมาทันที ฉันยืนรอพี่หมอกอยู่ได้พักใหญ่ๆ แต่พี่หมอกก็ไม่ขับรถมารับสักที ไม่รู้ว่าหายไปไหนเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้

ฉันก็เมามากเลยเมาจนยืนไม่ติดพื้น เซไปเซมาอยู่แบบนั้น

บรืน~

ไม่นานก็มีรถขับมาจอดตรงหน้าฉันรีบเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปนั่งในรถทันที รู้สึกว่ารถพี่หมอกจากกว้างขึ้นมากเลยนะ หรือว่าจะแอบไปซื้อรถมาใหม่ก็ไม่รู้

"ออกรถ"

"ครับ"

ฉันได้ยินเสียงคนคุยอยู่ข้างๆ หูแต่ก็เข้าใจว่าเป็นเสียงของพี่หมอก

จนกระทั่งฉันลืมตาขึ้นมาอีกทีอยู่ในห้องของใครสักคน มีผู้ชายไม่ใส่เสื้อผ้านอนอยู่ข้างๆ ฉันเขานอนตะแคงซึ่งฉันไม่เห็นหน้า ตัวฉันก็ไม่มีเสื้อผ้าลงเหลือสักชิ้นเลยเช่นกัน

อย่าบอกนะว่าฉันเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว!

ฉันค่อยๆ ลุกออกจากเตียงหยิบเสื้อผ้าไปใส่ในห้องน้ำแล้วรีบออกไปทันที

"บ้าจริง!" ฉันเมาขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย เมาจนเผลอมีอะไรกับคนที่ไม่รู้จัก

เสียความบริสุทธิ์ให้กับใครก็ไม่รู้ แต่ก็ช่างเหอะในเมื่อมันเสียไปแล้วก็ให้มันเสียไปเพราะฉันก็ไปเรียกร้องเอาอะไรไม่ได้อยู่แล้ว

ต่างคนต่างเมาแล้วมีอะไรกัน ก็แค่ one night stand

"พี่หมอก พี่หมอก" ฉันตะโกนเรียกหาพี่ชายเมื่อกลับมาถึงบ้าน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเลยหน้าบ้านตรงลานจอดรถก็ไม่มีรถของพี่หมอกจอดอยู่

เขาหายไปไหนตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรหาพี่หมอก แบตโทรศัพท์ก็ดันมาหมดซะอีก

ฉันค้นหาสายชาร์จในกระเป๋าสะพายของตัวเองก่อนจะพบสิ่งของบางอย่างที่มันไม่ใช่ของฉันแต่ตอนนี้มันอยู่ในกระเป๋าของฉัน

มันเป็นตราสัญลักษณ์ที่มีรูปมังกรอยู่ตรงกลางพร้อมกับภาษาอังกฤษตัวเล็กๆ เหมือนจะเป็นเหรียญมากกว่าแต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเหรียญอะไร อาจจะเป็นของสำคัญของผู้ชายที่ฉันพลาดไปมีอะไรด้วย แต่ฉันคงไม่เอากลับไปคืน

ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่าเขาเป็นใครหน้าตาแบบไหน

"แล้วนี่กลับมายังไง เมื่อคืนพี่พยายามโทรหาเราแล้วแต่โทรไม่ติดเลย"

"มายขอโทษค่ะพี่ แบตโทรศัพท์ของมายหมด เมื่อคืนก็ได้เพื่อนพากลับไปนอนที่ห้องของมันก่อน ตอนเช้ารู้สึกตัวก็เลยรีบมาที่บ้าน"

"....."

"มายขอโทษนะพี่หมอก"

"ขอโทษทำไมพี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุอย่าไปคิดมากเลย"

"ไม่ได้เป็นอะไรได้ยังไง ดูสภาพพี่สิแขนขาใส่เฝือกแถมยังมีปลอกคอใส่อีก"

"ไม่ได้มีอะไรหักตรงไหนหรอก แค่มันซ้นน่ะหมอก็เลยให้ใส่เฝือก ส่วนคอก็แค่เคล็ดไม่ได้หักไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไรมาก"

"แล้วนี่หมอให้พี่นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลกี่วันเหรอ"

"หมอบอกว่ารอดูอาการสัก 2-3 วัน ถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงก็ให้กลับบ้านได้"

"เฮ้อ..."

"เป็นอะไรไปถอนหายใจทำไม"

"ไม่รู้สิ มายรู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้พี่เจ็บตัวยังไงก็ไม่รู้"

"ทำไมต้องคิดแบบนั้นล่ะ?"

"ก็พี่เตือนมายแล้วว่าไม่ให้มายออกไปกินเหล้ากับเพื่อน แต่มายก็ยังไป"

"ที่พี่เตือนเพราะพี่เป็นห่วง กลัวว่าเราจะโดนฉุดโดนทำร้าย เราเป็นผู้หญิงแถมไปกินเหล้าในที่แบบนั้นพี่ก็เตือนเป็นปกติ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับอุบัติเหตุเลย"

"....."

"อย่าคิดมากสิ"

"ค่ะพี่หมอก"