Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 41

@บ้านเวคิน

ปึก!!

ซองกระดาษสีน้ำตาลถูกโยนลงตรงหน้าของหญิงสาว เธอหยิบไปเปิดดูด้วยความสงสัยเพราะเห็นสีหน้าของเวคินดูกำลังโมโหเป็นอย่างมาก

"อะไรของคุณคะ?"

"คุณทำอะไรไว้ผมว่าคุณน่าจะรู้ดีนะ"

"ทำอะไรคะ?"

"คุณขับรถไปเฉี่ยวใครมาล่ะ"

"คุณอย่ามาใส่ร้ายพิณแบบนี้นะคะ!"

"ผมไม่ได้ใส่ร้าย แต่มันมีหลักฐานไง" เขาเถียงกลับด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

"...."

"เกิดอะไรขึ้นลูก ทำไมถึงเสียงดังกันนักล่ะ" แม่ของเวคินเดินเข้ามาเพราะได้ยินเสียงของลูกชายดังออกไปถึงข้างนอก

"คุณแม่ดูลูกชายของคุณแม่สิคะ มาใส่ร้ายว่าพิณไปขับรถเฉี่ยวชนคนอื่น"

"ตายจริง! นี่มันเรื่องอะไรกันลูก"

"สองแฝดโทรมาบอกว่าแม่ของตัวเองถูกรถชน ผมก็เลยให้คนไปดูกล้องวงจรปิดมาให้ ถึงได้รู้ว่ารถคันนั้นเป็นรถของพิณ"

"จริงเหรอลูกหนูพิณ หนูทำแบบนั้นจริงๆ เหรอลูก?"

"คุณแม่เชื่อด้วยเหรอคะ พิณไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรสักหน่อยคุณแม่ก็น่าจะรู้"

"...."

"รถคันนั้นเป็นของพิณ แล้วมันจะต้องเป็นพิณคนเดียวเหรอคะที่เป็นคนขับรถ?"

"ยอมรับแล้วสินะ"

"ไม่ใช่พิณสักหน่อย"

"งั้นก็บอกมาว่าใครเป็นคนขับรถ คุณก็ต้องบอกได้สิเพราะคุณเป็นเจ้าของรถ ใครยืมรถของคุณไปบ้าง อีกอย่างคุณก็ไม่ได้ให้ของใครยืมง่ายๆ อยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอ?"

"คือว่า..."

"ถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก คุณได้เห็นดีกับผมแน่ และอย่าล้ำเส้นในเรื่องที่ผมไม่อยากให้คุณยุ่ง คุณมีหน้าที่อะไรก็ทำไป"

"เมียที่ถูกต้องตามกฎหมายต้องยอมเหรอคะ ที่ผัวจะกลับไปหาเมียเก่า?"

"แล้วผมกลับไปหรือยัง? ผมพูดสักคำหรือยังว่าผมจะกลับไป? คุณมีแต่คิดเองเออเองทั้งนั้น"

"แค่มองตาคุณพิณก็รู้แล้ว ไหนคุณจะพาเด็กสองคนนั่นมาที่บ้านทุกอาทิตย์อีก คุณจะให้พิณคิดยังไงถ้าคุณไม่ได้ต้องการให้เมียเก่าของคุณกลับมา"

"อย่าล้ำเส้นผมอีก" เขาทิ้งท้ายเอาไว้ด้วยคำพูดที่ชัดเจน ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง

และพิณทิพย์ก็รีบวิ่งตามขึ้นไปเพื่อที่จะเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่อง

"แบบนี้มันหยามกันเกินไปนะคะ!"

"...."

"พิณเป็นเมียของคุณ เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณ ทำไมคุณถึงไม่ปกป้องพิณเลย กลับไปปกป้องผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนั้น!"

"ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่คุณว่า เขาก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของลูกผม"

"งั้นคุณก็ทำให้พิณได้เป็นแม่ของลูกคุณบ้างสิ"

"ความคิดของตัวเองคุณยังไม่มีเลย คุณจะรับผิดชอบชีวิตของเด็กคนนึงได้ยังไง ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าคุณมีลูกมันจะเป็นยังไง ผมไม่อยากให้ลูกต้องเติบโตมาเหมือนคุณ"

"แล้วแบบพิณมันเป็นยังไงคะ?"

"...."

"คุณคิน!"

"กลับห้องของคุณไปผมจะพักผ่อน"

"พิณจะนอนที่นี่ค่ะ"

"งั้นผมจะกลับคอนโด"

"...."

ไม่ว่าจะยังไงก็ตามเขาจะไม่มีวันนอนร่วมเตียงกับผู้หญิงตรงหน้าเด็ดขาด ถ้าไม่เกิดความผิดพลาดในวันนั้น แต่เขาจะไม่ให้เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นอีก

"ออกไป อย่าเข้ามาวุ่นวายกับผมอีก"

"...." เวคินเลียเลือดที่อยู่ตรงมุมปากของตัวเองด้วยท่าทีที่เยือกเย็น เขาไม่ได้ตกใจเลยกับการกระทำเช่นนี้ของพ่อ

"แกทำแบบนี้ได้ยังไง! แกขับรถชนหนูพิณแล้วไม่คิดจะลงมาดูเลยหรอว่าหนูพิณเป็นยังไงบ้าง!"

"ก็ยังไม่ตาย"

"นี่ถ้าแม่บ้านไม่ออกไปเห็น หนูพิณก็คงจะนอนสลบอยู่ตรงนั้นทั้งคืน"

"ก็จะได้รู้รสชาติไงครับ เวลาที่ขับรถชนคนอื่นแล้วมันรู้สึกยังไง"

"แค่ผู้หญิงคนเดียวแกถึงกับทำกับเมียแกแบบนี้เลยเหรอ?"

"ผมแค่ให้บทเรียนกับเธอครับ เขาไม่แจ้งตำรวจเอาผิดแค่ไหนก็บุญแล้ว"

"พิณไม่ได้เป็นคนขับรถจริงๆ นะคะคุณพ่อ คุณคินใส่ร้ายพิณ พิณไม่ได้ทำแบบนั้นจริงๆ นะคะ"

"เงียบก่อนหนูพิณ"

"ถ้าไม่ใช่คนขับรถคันนั้นก็ตอบมาสิว่าใครเป็นคนขับ คุณต้องตอบได้สิเพราะรถคันนั้นมันเป็นของคุณ"

"พอ! หยุดพูดได้แล้วตาคิน!"

"...."

"ต่อไปนี้แกต้องคอยดูแลหนูพิณจนกว่าหนูพิณจะหายกลับมาเป็นปกติ"

"ทำไมผมต้องทำตามด้วยครับ ผมมีงานต้องทำผมมีเรื่องต้องจัดการ ผมไม่ได้มีเวลามาไร้สาระอยู่กับผู้หญิงคนนี้หรอก"

"แต่แกเป็นคนทำให้หนูพิณต้องเจ็บตัวแบบนี้"

"ถ้าอย่างนั้นก็ให้ผู้หญิงคนนี้ไปดูแลคนที่เธอขับรถชนด้วยสิครับ ถ้าพ่อจะบอกว่าเป็นเพราะผมที่ขับรถชนเธอจนเจ็บตัวแล้วผมต้องดูแล"

"...."

"ฮึก..ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณพ่อ ถ้าคุณคินไม่อยากจะดูแลพิณก็ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวมันก็หายเอง"

"ตาคิน!"

"ถ้าพ่อเป็นห่วงขนาดนั้นก็ดูแลเธอเองเลยสิครับ ผมมีงานต้องทำขอตัวนะครับ"

"...."