Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 5

@ปัจจุบัน

ฉันดีใจมากที่ตอนนั้นตัวเองตัดสินใจถูก เลือกที่จะเก็บลูกไว้ก่อนที่จะห่วงอนาคตตัวเอง ตอนนี้ฉันมีสองแฝดเป็นเหมือนกำลังใจไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็จะมีพวกแกคอยอยู่ข้างๆ

และที่สำคัญพี่หมอกหลงหลานทั้งสองคนมากๆ ด้วย

ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันเจอคำพูดสารพัดจากคนรอบตัว เพราะฉันหาพ่อให้ลูกไม่ได้ ให้คำตอบกับคนที่มาถามไม่ได้ว่าใครเป็นพ่อของลูก จนมีการตัดสินกันไปต่างๆ นานา ว่าฉันกับพี่หมอกมีอะไรกันบ้างเพราะพี่หมอกไม่มีแฟน หรือไม่ก็ฉันขายตัวจนท้องเลยหาพ่อให้ลูกตัวเองไม่ได้

มันหนักนะกว่าฉันจะผ่านจุดนี้มาได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จุดที่ฉันชินกับคำพูดพวกนั้น ชินกับสายตาของคนรอบข้างที่มอง น้อยคนที่จะเข้าใจและไม่ซ้ำเติมกัน

จะด่าจะว่าจะทำอะไรกับฉันก็เชิญแต่อย่ายุ่งกับลูกของฉันทั้งสองคน เพราะฉันคงไม่ยอมแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้น

"แม่คร้าบ~ แม่ขา~"

"จ้า ว่ายังไงคะคนเก่ง"

"ผมคิดถึงแม่จังเลยครับ"

"หนูก็คิดถึงแม่เหมือนกันค่ะ"

"ไปเรียนแค่นี้เอง คิดถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ"

"ใช่ครับ//ใช่ค่ะ"

"โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นทั้งสองคนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนนะคะ แล้วลงมากินข้าวด้วยกัน แม่ทำกับข้าวใกล้เสร็จพอดีเลย"

"คร้าบ//ค่า"

สองแฝดพากันวิ่งขึ้นบันไดไป พวกแกเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายบอกอะไรก็ทำเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายมาตั้งแต่เกิดแล้ว

"ทำอะไรกินกลิ่นหอมไปถึงข้างนอกเลย" พี่หมอกเดินเข้ามา

"มีกับข้าวหลายอย่างเลยค่ะพี่หมอก"

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะแล้วจะรีบลงมาช่วย"

"ค่ะ"

ตอนนี้ฉันได้งานประจำทำแล้ว เป็นพนักงานบริษัทมาได้สักพักใหญ่ๆ แล้ว เงินเดือนมันก็ไม่ได้มากมายอะไรหรอกแต่ก็ยังดีที่มีพี่หมอกคอยช่วย ถ้าไม่ได้พี่หมอกฉันกับลูกก็คงจะลำบากแย่เลย

ลูกแฝดชายหญิงของฉันชื่อว่าสกายกับสโนว์ ก็เป็นชื่อที่คล้ายกับฉันนั่นแหละ เพราะฉันชื่อสมาย แต่คนส่วนใหญ่ติดเรียกว่ามายคำเดียวมากกว่า

@ผ่านไปสักพัก

"มาแล้วคร้าบ//มาแล้วค่า"

"ค่อยๆ เดินกันสิลูกอย่าวิ่งเดี๋ยวล้ม"

"ผมหิวหนิครับ"

"ถ้าหิวก็กินเยอะๆ เลยนะครับ" พี่หมอกพูด

"ครับคุณลุง"

แกไม่ได้เรียกพี่หมอกว่าพ่อหรอก ฉันสอนให้พวกแกเรียกลุงมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ฉันไม่อยากให้พวกแกเข้าใจผิดไม่อยากให้คนอื่นมองพี่หมอกไม่ดีด้วย

ถึงพี่หมอกจะทำทุกอย่างไม่ต่างอะไรจากพ่อคนนึงเลยก็เถอะ

หลังจากนั้นเราทั้งสี่คนก็ร่วมวงกินข้าวด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อยตามปกติ จนกระทั่งถึงเวลาเข้านอน

ทั้งสองคนแยกห้องนอนจากฉันไปตั้งแต่อายุ 4 ขวบแล้ว ฉันกับพี่หมอกช่วยกันทำห้องให้แกทั้งสองคนในช่วงวันหยุด เอาจริงๆ ฉันก็อยากหัดให้แกนอนตามลำพังแบบนี้อยู่แล้ว เพราะถ้าวันไหนฉันมีงานกลับช้าพวกแกก็จะได้นอนเลยไม่ต้องห่วงหรือรอฉันกลับมา

@เช้าวันต่อมา

"ผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ สวัสดีครับแม่"

"สวัสดีครับ"

"เอาน่า ฉันคิดว่าเธอนั่นแหละเหมาะสมที่สุดแล้ว"

"....." ฉันขมวดคิ้วมองหน้าผู้จัดการด้วยความสงสัย ผู้จัดการจะให้ฉันย้ายไปอยู่ตำแหน่งไหน ผู้จัดการเคยบอกกับฉันว่าวุฒิการศึกษาของฉันไม่ได้สูงและทำได้แค่นี้ ถ้าจะให้ไปทำตำแหน่งสูงกว่านี้ก็ต้องมีวุฒิการศึกษาสูงกว่านี้ "ผู้จัดการจะให้มายเปลี่ยนไปอยู่ตำแหน่งไหนเหรอคะ"

"เลขาของท่านประธาน"

"ห๊ะ!? เลขา!" ฉันร้องอุทานขึ้น ตำแหน่งเลขาของท่านประธานก็มีสิทธิ์สั่งผู้จัดการได้ไม่ใช่เหรอ

"ใช่ ตอนนี้ท่านประธานต้องการเลขาคนใหม่ด่วน และฉันก็คิดว่าเธอเหมาะสมที่สุดแล้ว"

"แต่ว่ามาย...ไม่เคยทำงานแบบนั้นเลยนะคะ"

"เอาน่า แต่ขอเตือนเอาไว้ก่อนเลยนะ ท่านประธานไม่ชอบคนจุกจิกจู้จี้ ไม่ชอบคนพูดมาก ชอบคนทำงานเรียบร้อยและเป็นระเบียบ ซึ่งเธอก็อยู่ในเกณฑ์ที่ท่านประธานต้องการพอดีเป๊ะ"

"....." ทำไมฉันรู้สึกว่าตำแหน่งงานที่จะได้รับใหม่มันดูเหมือนกับว่าฉันต้องแบกรับอะไรสักอย่างที่มันหนักใจ "แล้วถ้ามายไม่รับล่ะคะ?"

"ฉันว่าเธอน่าจะรับนะ เพราะตำแหน่งสูงเงินเดือนก็จะสูงมากขึ้นไปอีก ยิ่งได้เป็นเลขาของท่านประธานนะ เงินเดือนสูงกว่าฉันตั้งหลายเท่า บางครั้งถ้าทำดีทำถูกใจท่านประธานอาจจะมีโบนัสต่อเดือนก็ได้นะ"

"แล้วท่านประธานของผู้จัดการชื่ออะไรเหรอคะ?"

"คุณเวคินน่ะ เรียกสั้นๆ ว่าคุณคินก็ได้ เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ท่านประธานที่คอยดูแลบริษัทอยู่ทุกวันนี้ เป็นแค่เพื่อนสนิทของคุณเวคินเท่านั้น"

"อ๋อ...แล้วท่านประธานจะมาเมื่อไหร่คะ?"

"วันนี้ ไปเตรียมตัวได้เลย"

"วันนี้เลยเหรอคะ แล้วงานของมาย..."

"เดี๋ยวฉันให้คนไปทำงานแทนเธอเองไม่ต้องห่วง"

"ค่ะผู้จัดการ"

แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะมีเงินเดือนเพิ่มมากขึ้นไปอีกฉันก็จะได้ไม่ต้องรบกวนพี่หมอกเยอะ