Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 66

@สามวันต่อมา

"นี่เราจะไปไหนกันเหรอ คุณยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะ" ฉันถามคุณเวคิน เพราะเขายังไม่ยอมบอกเลยว่าจะไปไหน เอาแต่รีบเก็บเสื้อผ้าอย่างกับว่ามีเรื่องด่วนอะไร

"ไปเก็บเสื้อผ้าเถอะถึงเดี๋ยวคุณก็รู้เอง" เขาหันมาตอบ

จะไม่ให้ฉันอยากรู้ได้ยังไงในเมื่อเขาพูดกำกวมแบบนี้ จะบอกฉันให้มันจบไปตั้งแต่แรกก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะปิดบังไปทำไม

"ถ้าคุณไม่ตอบฉันก็ไม่ไป" ฉันพูดเสียงแข็ง พร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ถ้าเขาไม่ยอมบอกฉันก็ไม่ไปจริงๆ นั่นแหละ

อีกอย่างลูกๆ ของฉันก็ยังไม่กลับมาเลย ถ้าฉันไปแล้วพวกแกกลับมาไม่เจอร้องไห้หาฉันขึ้นมาจะทำยังไง

"พ่อของผมจองรีสอร์ทเอาไว้ ให้เราสองคนไปพักกัน จะพักกี่คืนก็ได้ตามใจ ส่วนเด็กๆ ก็รู้เรื่องนี้แล้ว พวกแกไปเที่ยวอยู่กับพ่อของผมอีกที่นึง คุณไม่ต้องกลัวหรอกเด็กๆ สนุกกันจะตาย น้องอัศวินก็อยู่ที่นั่นด้วย"

"ห๊ะ!? นี่พ่อของคุณลงทุนจองรีสอร์ทให้เลยเหรอ?"

"อืม..ท่านบอกว่าเราจะได้มีลูกกันเร็วๆ"

"มันบังคับกันได้ด้วยเหรอคุณ ตอนที่ฉันท้องสองแฝดก็กว่าจะรู้ตัวก็ร่วมสองเดือนเลย" นี่ก็เพิ่งจะมีอะไรกันแค่ 2-3 วันเอง จะให้ท้องเลยก็คงจะไม่ได้หรอก ทุกอย่างมันมีเวลาของมัน

"พ่อผมคงกลัวว่าจะมีการผิดพลาดมั้ง"

"เฮ้อ...ดูพ่อของคุณจะเคร่งเรื่องมีลูกมากเลยนะ"

"ใช่ พ่อของผมอยากมีลูกหลายๆ คนแต่ก็มีแค่คนเดียว อีกอย่างการได้เปลี่ยนบรรยากาศได้พักที่สบายๆ ก็ทำให้คนเราอารมณ์ดีขึ้นมาได้นะ คุณไม่เคยอ่านเลยเหรอว่าคนที่ตั้งใจมีลูกเขาจะไม่มีเรื่องเครียดกัน"

"ฉันจะไปรู้ได้ยังไง วันๆ ฉันก็เอาแต่ทำงานเลี้ยงลูก ถึงเวลาพักฉันก็อาบน้ำนอนแค่นั้น" แค่ฉันมีเวลานอนเต็มอิ่มก็ดีเท่าไหร่แล้ว ไหนจะงานนอกบ้านงานในบ้านอีก แต่ละอย่างมันรวบรัดจนฉันแทบจะกระดิกตัวไปไหนไม่ได้

"ไปด้วยกันเถอะ คุณจะได้พักผ่อนไง"

"อย่ามาพูดแบบนี้ ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้พักหรอก คิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่าคุณมีแผนอะไร" ทำทีมาบอกว่าให้ฉันไปด้วยเพื่อที่ฉันจะได้พักผ่อน

ให้ฉันไปพักผ่อนหรือจะให้ฉันเหนื่อยมากกว่าเดิมก็ไม่รู้

"เอาเป็นว่า ไม่ว่าเราจะไปที่นั่นทำไมก็ช่างเถอะ นี่พ่อของผมลงทุนให้คนไปจองรีสอร์ทที่นั่นไว้ให้เลยนะ คุณไม่รู้อะไร รีสอร์ทนั้นกว่าจะจองได้กินเวลาไปหลายเดือนเลยนะคนเข้าพักเยอะจะตายไป"

"เฮ้อ...ฉันก็คงจะปฏิเสธอะไรไม่ได้สินะ" ฉันถอนหายใจก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางของตัวเองมาเก็บเสื้อผ้าใส่พร้อมกับของใช้ส่วนตัวอีกหลายๆ อย่าง เพราะฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องไปอยู่กี่วันและนานแค่ไหน

@ผ่านไปไม่นาน

"แล้วบ้านหลังนี้ของคุณก็ปล่อยทิ้งเอาไว้แบบนี้เหรอ" ฉันหันไปถามคุณเวคิน หลังจากที่เราขึ้นรถมาและขับออกมาได้ไกลพอสมควรแล้ว

"เดี๋ยวก็มีคนเข้าไปดูแลเองนั่นแหละ" เขาตอบ

เราไปด้วยกันสองคน คุณเวคินเป็นคนขับรถไปเอง เพราะอยากมีความเป็นส่วนตัวกันสองคนมากกว่า

"แล้วที่ที่เราจะไปมันไกลหรือเปล่า"

"ก็พอสมควรนะ ถ้าคุณง่วงก็นอนก่อนได้เลย ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวผมปลุกเอง"

"ไม่เป็นไรฉันไม่ง่วง นั่งรถเป็นเพื่อนคุณดีกว่า"

ฉันเป็นคนขี้ระแวงมากๆ และชอบนั่งมองดูทางไปตลอดมากกว่า ไม่ค่อยชอบนอนบนรถ เพราะตื่นนอนแล้วฉันจะชอบเวียนหัว

อีกอย่างฉันชอบนั่งชวนคนขับรถคุยไม่ว่าจะเป็นใคร เพราะกลัวว่าเขาจะหลับใน เหตุการณ์ของพี่หมอกทำให้ฉันไม่กล้าหลับบนรถ ฉันจะคอยนั่งคุยกับพี่หมอกตลอดไม่ว่าจะไปไหนด้วยกัน

"..." แต่ฉันว่าต่อให้เขาจะกินเยอะมากแค่ไหนเขาก็ไม่อ้วนหรอก คนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอกินอาหารเป็นเวลาไม่กินอะไรจุกจิกแบบนี้ ไม่มีทางอ้วนแน่นอน

ต่างกับฉันสิที่ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองน้ำหนักขึ้นมาเยอะมาก ฉันทำงานหนักก็ต้องกินอาหารเยอะให้มันเพียงพอต่อการใช้งานของร่างกาย แต่ดูเหมือนว่าน้ำหนักมันจะเพิ่มมากขึ้นไปด้วย

"คุณได้โทรหาลูกบ้างหรือเปล่า?"

"ขับรถมาทั้งวันผมจะเอาเวลาไหนไปโทร นี่ก็ดึกแล้วป่านนี้พวกแกคงพากันเข้านอนหมดแล้วล่ะ"

"..." ฉันเองก็ลืมไปเลย สองแฝดไม่ใช่คนนอนดึกตื่นสาย เพราะฉันฝึกแกมาตั้งแต่เด็กๆ โตขึ้นจะได้ไม่ต้องลำบากตอนไปเรียน

"ไปอาบน้ำแล้วมานอนพักผ่อนเถอะ"

"..." ฉันเอียงคอไปมองเขาเล็กน้อย พร้อมกับทำตาหรี่มอง เขาให้ฉันไปอาบน้ำไม่ได้หวังอย่างอื่นใช่ไหม

"วันนี้ผมขับรถเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ผมอยากนอนเหมือนกัน ไม่ทำหรอกคุณก็ไปอาบน้ำมานอนได้แล้ว"

"ฉันเชื่อคุณได้ใช่ไหม"

"แล้วทำไมผมจะเชื่อไม่ได้?"

"..." ก็ขนาดปากบอกว่าเหนื่อย แต่ก็ยังดันทุรังทำเรื่องอย่างว่ากันจนได้ นับประสาอะไรกับไล่ฉันไปอาบน้ำ

คนอย่างเขามันเจ้าเล่ห์ร้อยมารยาจะตายไป

"ไปเถอะ ผมบอกว่าไม่ทำก็คือไม่ทำ"

"ค่า"