BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 40

EP 39

จุ๊บ !

“น่ารักจังแฟนหนู” เชอรีนจุ๊บลงบนริมฝีปากหยักเบาๆเป็นการขอบคุณแล้วฉีกยิ้มกว้างกลับไปให้

“ไปเรียนแล้วห้ามไปหวั่นไหวกับใครนะ”

“ก็ให้พี่ไปหมดแล้วทั้งใจ จะเหลือไปหวั่นไหวกับใครอีกละคะ”

“เด็กดี..” แทนไทพูดออกมาด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ เขาชอบเวลาเชอรีนเชื่อฟังมากที่สุด ไม่ใช่ขัดคำสั่งเหมือนแต่ก่อนจนเกิดเรื่องขึ้น พอตกลงกันเสร็จสับ มือหนาก็เริ่มตักเข้าในชามที่เริ่มเย็นมาป้อนเธออีกครั้ง...

.

.

.

หลายวันต่อมา...

“ระบบโดนแฮกงั้นหรอ?” น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยออกมา สายตาเพ่งมองที่จอคอมพิวเตอร์ที่ถูกแฮกระบบการเคลื่อนไหวเกี่ยวกับหุ้นในบริษัทซึ่งข้อมูลในนั้นมันสามารถเอาผิดเขาได้เต็มๆ เพราะระบบเงินที่เขาโกงมันผิดปกติมาก อีกทั้งข้อมูลการคุยงานและค้ามนุษย์ที่ถูกเก็บในไฟล์เดียวกัน...

“ใช่ครับ จับตำแหน่งที่มาของเครื่องที่แฮกไม่ได้ด้วย” แอนดริวเอ่ยตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเขากำลังหาที่มาของเครื่อง

ที่แฮกอย่างใจจดใจจ่อ

ปัง !

บัดซบ!!” มือหนาฟาดลงที่โต๊ะจนข้าวของตกกระจาย ไคล์ทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยอาการกลุ้มใจ ตอนนี้สมองของเขามันเต็มไปด้วยคำถามมากมายเต็มไปหมด ไหนจะคานอสที่จะให้เขารู้เรื่องนี้ไม่ได้อีก...”ใครแม่งมันจะเก่งขนาดนั้นว่ะ”

“มันผิดปกติตรงที่ผมตั้งระบบให้คนนอกเข้ามาล้วงข้อมูลไปได้ คนที่จะทำแบบนี้ต้องอยู่ภายในบริษัท หรือไม่ก็เคยร่วมงานกับเรา”

“มึงคิดว่าใครที่มันกล้ารนหาที่ตายแบบนี้”

“คนที่คิดจะกำจัดนายยังไงล่ะ” แอนดริวเอ่ยตอบ เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าใช่คนที่ตัวเองคิดไว้รึป้าว

“ไอ้เหี้ยมาร์ค?”

“ครับ มันอาจจะส่งใครสักคนเข้ามาตีเนียนเพื่อล้วงข้อมูล”

“คุณศิวกรงั้นหรอ?” เรียวคิ้วขมวดยุ่งในทันใด เขาเคยหาข้อมูลส่วนตัวเกี่ยวกับเขาก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องหรือรู้จักเป็นญาติฝ่ายไหนกันด้วยซ้ำทำไมเขาต้องช่วยแทนไท

( “บางทีมันอาจจะใช้อะไรที่มากกว่าโชคก็ได้" ศิวกรพูดพร้อมกับพ้นควันบุหรี่สีขาวขุ่นออกมา สายตาที่ซ่อนไปด้วยความเหี้ยมเกรียมทำให้คนที่มองอยู่ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร...

"คุณจะบอกว่ามันใช้อะไรนอกเหนือจากการเสี่ยงโชคงั้นหรอ?"

"แล้วคุณคิดว่าไงล่ะ?" ชายหนุ่มย้อนกลับในทันควันพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก ยิ่งทำให้ไคล์อยากรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

"อ่า...ผมคงคิดไม่ออก ถ้าคุณศิไม่ช่วยกระจ่างให้ผมเข้าใจ" ไคล์พูดพร้อมกับทิ้งก้นบุหรี่ลงถาดเขี่ยที่วางบนโต๊ะ ท่อนแขนกอดอกแล้วเอนตัวพิงกับผนักโซฟา "คุณศิจะบอกผมหน่อยได้รึเปล่า"

ศิวกรคับมวลบุหรี่ออกแล้วจ้องมองมันก่อนจะเป่าผุยผงที่ก้นบุหรี่จนมันหล่นลงบนโต๊ะ เหมือนกับอะไรบางอย่างที่กำลังจะถูกเขาทำให้หล่นลงมาจากที่ตัวเองเหมือนก้นบุหรี่อันนี้... "เซอร์ไพรส์..." )

คำพูดของศิวกรวกวนเข้ามาในหัว ทำเอาใบหน้ากระตุกวาบขึ้นมาในทันใด มือหนากำหมัดแน่น หากนี้เป็นเรื่องเซอร์ไพรส์จริงๆเขาคงพลาดไปแล้วเต็มๆ “ไอ้เหี้ยศิ..”

ครืด~ ครืด~ ในขณะที่เขากำลังโกรธอยู่ เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนก็ดังขึ้น สายตาที่ลุกโชนไปด้วยบันดาลโทสะเหลือบมองรายชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ เมื่อเห็นว่าใครโทรมามือหนาจึงเอื้อมขึ้นมากดรับสาย แล้วปรับโทนน้ำเสียงให้เป็นปกติ

“ฮัลโหล”

( ธุรกิจที่เมืองไทยแกเป็นยังบ้าง )

“ไปได้สวยครับแด๊ด”

( ไปได้สวยอย่างที่พูดใช่ไหม )

“แด๊ดไม่เชื่อผมหรอ”

( เปล่า ฉันแค่จะกลับไปอยู่เมืองไทยสักระยะ )

“แด๊ดว่าไงนะ!?”

( ทำไม แกมีอะไรปิดบังฉันงั้นหรอ )

“แด๊ดจะมาอยู่ที่นี้ทำไม”

( โอเคครับ งั้นเราไว้เจอกันเนาะพี่คิดถึงรีบจะแย่ ) พชรตอบ

“รีนก็คิดถึงพี่เหมือนกันค่ะ~”

หมับ ! ไม่ทันที่จะได้คุยกันเสร็จมือหนาก็คว้าหมับเข้าที่มือถือของเธอแล้วกดตัดสายทิ้ง ทำเอาเชอรีนชักสีหน้างุนงงใส่...

“พี่แย่งโทรศัพท์หนูทำไมคะ” เชอรีนพยายามจะแย่งกลับแต่แทนไทกลับโยนมันไปที่อื่นแล้วพาตัวเองไปนั่งบนโซฟาคร่อมแผ่นหลังเธอเอาไว้

“ไหนลองตอบพี่สิว่าเมื่อกี้พูดว่าอะไร” เชอรีนพลิกกายหันเข้าหาแทนไทที่ก้มหน้าลงมาหาเธอ มือหนาเชยคางมนขึ้นแล้วบีบเบาๆเรางรัดเอาคำตอบ

“หนูแค่บอกคิดถึงพี่ชาย...”

“พี่ชายจริงๆ?”

“เปล่าค่ะ”

“รีนไม่ได้โสดเหมือนเดิมแล้วนะ มีเจ้าของแล้วพูดแบบนี้พี่ไม่ชอบ...” คำพูดของแทนไททำเอาเชอรีนแอบลอบกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ลงคอ แววตาสำนึกผิดในทันใด..

“หนู...ขอโทษค่ะ”

“พี่ไม่ให้อภัย..”

“แล้วหนูต้องทำยังไงคะ...”

“ทำผิดก็ต้องโดนลงโทษ..”

หมับ ! มือหนาคว้าคนตัวเล็กขึ้นมานอนเหยียดบนโซฟาแล้วคร่อมร่างเธอเอาไว้ ทำเอาใบหน้าหวานฉายแววตื่นตระหนก ก่อนที่ความรู้สึกเย็นเฉียบจากปลายนิ้วแกร่งที่แต้มเนื้อไอศกรีมจะแตะลงที่ปรายจมูกเชิดรั้น ริมฝีปากหยักค่อยๆขบเม้มเลียชิมอย่างอ้อยอิ่งลามมาถึงกรีบปากบางทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ...

.

.

.

เอะอะจับกด สงสารน้องหน่อยพี่แทน?