BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 15

“โชแปง…” มาเฟียหนุ่มละสายตาจากโทรศัพท์มือถือตรงหน้า แล้วเลื่อนสายตามองเจ้าของเสียงหวานเมื่อสักครู่ด้วยสายตาราบเรียบ

“มีอะไร”

“ฝากลูกน้องเอารถยนต์มาให้หน่อยได้ไหมคะ พอดีหนูต้องขับไปทำงาน” ร่างบางเดินมาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเขื่องข้างชายหนุ่ม แค่ก็ยังเว้นระยะห่างไว้พอสมควร

“จะใช้รถคันไหนก็ไปเลือกเอาหรืออยากได้รถใหม่ก็ไปเลือกรุ่นมาเดี๋ยวจะให้แดร็กจัดการให้”

“อยากใช้รถของตัวเองมากกว่าค่ะ แค่ให้ลูกน้องไปเอาที่บริษัทให้ไม่ได้เหรอคะ” เพตราไม่อยากรับของอะไรที่มันอาจจะเป็นบุญคุณกับเธอภายหลัง โดยเฉพาะของที่มาจากโชแปง

“ใช้รถฉันมันคงไม่ทำให้เธอรถคว่ำตายหรอกมั้ง”

“ไม่ไปเอาก็ไม่ไปเอาสิ ไม่เห็นต้องแช่งกันเลยไหม!” เพตราสบถเสียงเขียวอย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ายพูดแช่งเธอด้วยสีหน้านิ่งเฉยแบบนั้น ดวงตากลมโตมองค้อนไม่สบอารมณ์แล้วหยัดตัวลุกจากโซฟาเตรียมเดินกลับเข้าไปในห้องนอน

พรึ่บ! มือหนากระชากข้อมือเล็กเต็มแรง ทำให้เพตราเซถลากลับไปล้มตัวนั่งลงบนตักแกร่งของโชแปงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“อ๊ะ!” เพตราร้องออกมาเสียงดังเมื่อขาเรียวก้าวผิดจังหวะ ทำให้เส้นเอ็นบริเวณข้อเท้าเล็กพลิกจนรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมา

“เป็นอะไร” มาเฟียหนุ่มถามทันทีที่เห็นดวงตากลมโตมีน้ำตาเอ่อคลอ

“ขะ…ขาหนูหัก อย่าจับนะ” เด็กสาวตอบคำถามคนตัวสูงพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลอาบลงมาบนพวงแก้ม โชแปงถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะยกขาเรียวขึ้นมาวางบนที่พักแขนอย่างเบามือ

“ตรงนี้เหรอ” ยังไม่ทันที่มาเฟียหนุ่มจะแตะลงบนข้อเท้าเจ้ากรรม เพตราก็ยังเท้าอีกข้างขึ้นมาถีบที่มือหนาอย่างแรง แล้วตะคอกอีกฝ่ายเสียงดัง

พลั่ก!

“บะ…บอกว่าอย่าจับมันเจ็บ!”

“…” โชแปงทำหน้านิ่งคิ้วขมวดให้กับการกระทำของร่างเล็ก เขายกมือขึ้นบีบข้อเท้าเพตราอย่างรวดเร็วเพื่อสั่งสอน

“โอ๊ยยยยยยย!” ริมฝีปากเล็กตะเบ็งเสียงดังลั่นแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วง ดวงตาคู่สวยแดงก่ำมองมาเฟียหนุ่มด้วยความโกรธเคือง

“ขาเธอไม่ได้หัก แค่เส้นพลิก”

“ไม่ต้องมายุ่งกับหนู!” เพตราทำใบหน้าบูดบึ้งหันหนีไปอีกทางในขณะที่โชแปงช้อนสายตามองเธอแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เธอทำฉันก่อนไม่มีสิทธิ์จะมาโกรธเวลาโดนเอาคืนนะ”

“ฮืออออออ…”

“เงียบ”

“หนูเจ็บ”

“มันไม่ทำให้เธอตายหรอก โดนยิงเจ็บกว่านี้อีก”

“คุณจะยิงหนูหรือไงคะ”

“จะให้ฉันยิงด้วยลูกปืนหรือลูกฉันดีล่ะ” คำพูดลามกที่มาจากโชแปงทำให้ใบหน้าสะสวยขึ้นสีแดงด้วยความเขินอาย น่าแปลกที่เธอรู้ว่าตัวเองเป็นเด็กแทบจะตลอดเวลาเมื่ออยู่กับคนที่โตกว่าอย่างโชแปง

“…”

“นั่งดีๆ ฉันจะทำให้หายเจ็บ”

“มันจะไม่เจ็บกว่าเดิมเหรอคะ” เพตรายกมือห้ามโชแปงในขณะที่เขากำลังจะจับลงบนข้อเท้าเธออีกครั้ง ทว่าโชแปงกลับปัดมือเธอทิ้งแล้วจับข้อเท้าเล็กไว้เต็มมือก่อนจะบิดให้เข้าที่

“ยังเจ็บอยู่ไหม”

“ไม่เจ็บแล้วค่ะ” หญิงสาวส่ายหัวตอบก่อนจะยกมือจับข้อเท้าตัวเองแล้วยิ้มออกมาด้วยความดีใจ โชคดีที่ขาเธอไม่ได้หักอย่างที่คิด

“ใครๆ ก็อยากขึ้นเตียงกับฉัน”

“ยกเว้นหนู” โชแปงวางโทรศัพท์ในมือลงบนโซฟาก่อนจะช้อนเพตราขึ้นแล้วจัดแจงให้เธอหันมาหาเขาในท่าคร่อม

“อีกหน่อยเธออาจจะติดใจเซ็กซ์ของฉันก็ได้นะ แค่วันเดียวเธอก็เรียนรู้ได้ดีเกินกว่าจะเชื่อว่าเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์…”

“หยุดพูดเรื่องน่าเกลียดสักทีได้ไหมคะ”

“เสียงครางของเธอเมื่อวานไม่คิดว่ามันน่าฟังเหรอ หรือว่าจำไม่ได้แล้วว่าเสียงครางชื่อฉันของเธอมันเป็นยังไง” ริมฝีปากหนาเคลื่อนเข้าไปกระซิบประชิดใบหูเล็ก ส่งผลให้เพตรากำมือแน่นเขินอายกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมาเกี่ยวกับเธอ

“หนูไม่อยากจำเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ”

“น่าเสียดายนะที่ฉันจำได้และยังอยากได้ยินมันจากปากเธออีกหลายครั้งโดยไม่เบื่อเลย” หญิงสาวหลับตาแน่น ก่อนจะยกมือปิดหูตัวเองเพราะไม่อยากได้ยินเสียงแหบพร่าของโชแปงที่พยายามพูดคุกคามเธอ

“…”

“มาเริ่มกันอีกสักรอบก่อนกินข้าวดีกว่าไหม…เพื่อเธอจะกินข้าวได้มากขึ้น” มาเฟียหนุ่มพูดกวนประสาทคนตัวเล็กอย่างนึกสนุกที่เห็นว่าอีกฝ่ายพยายามไม่รับรู้สิ่งที่เขาพูด

เพตรานั่งตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับตัวไปไหน เมื่อมือสวยราวกับผู้หญิงของโชแปงค่อยๆ สอดเข้าไปในสาบเสื้อของเธอแล้วลูบไล้แผ่นหลังบางจนมาถึงบั้นท้ายงอนงาม เขาบีบมันเล่นราวกับเป็นของที่ชื่นชอบนักหนา

“มาฟังข้อตกลงของฉันบ้างดีไหม…”

“…” เพตราช้อนสายตามองดวงตาคมกริบที่อยู่ห่างเพียงแค่นิดเดียวพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมาด้านนอก

“ฉันไม่ใช้ผู้หญิงร่วมกับใคร ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคนของฉัน หวังว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันหงุดหงิดกับเรื่องพวกนี้นะ”

“มันควรแลกเปลี่ยนกันไม่ใช่เหรอคะ ในเมื่อคุณไม่คิดจะป้องกันเวลาทำแบบนั้นกับหนู เพราะฉะนั้นคุณก็ต้องใช้ร่างกายของคุณกับหนูคนเดียวเหมือนกัน”