BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 21

โชแปงดึงแก่นกายออกจากร่องสวาทสีแดงเถือกเบาๆ ส่งผลให้น้ำเชื้อสีขาวขุ่นไหลทะลักออกมาจนเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนสีขาวพร้อมกับเลือดสีแดงสด

พรึ่บ! ทันทีที่มาเฟียหนุ่มปล่อยมือออกจากสะโพกมน ร่างเล็กก็ทิ้งตัวนอนลงไปบนเตียงราวกับไร้เรี่ยวแรง เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นยังคงดังเล็ดลอดออกมาจากปากเล็กไม่ขาดสาย มาเฟียหนุ่มมองแผ่นหลังบางที่สะดุ้งตัวเบาๆ ทุกครั้งที่สะอื้นไห้ ก่อนจะเดินกระชากเรียวเล็กให้กลับมานอนแผ่หลาบนเตียง

“ฮึก! ถ้าพอใจแล้วปล่อยฉันสักที” เพตราเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ในขณะที่โชแปงกำลังเลื่อนมือลงไปแก้เชือกที่ผูกไว้กับขาเตียงแล้วจัดการปลดล็อกกุญแจมือเพื่อปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ทันทีที่หญิงสาวไม่มีสิ่งพันธนาการใดๆ อยู่บนข้อมือแล้ว เธอก็สะบัดฝ่ามือเล็กฟาดลงบนแก้มสากด้วยความโมโห

เพี้ยะ! ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงของเพตรา เขาแสยะยิ้มก่อนจะช้อนสายตามองเจ้าของการกระทำด้วยสายตาเยือกเย็นแล้วค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวโกรธในนาทีต่อมา

“อ๊ะ!” มาเฟียหนุ่มกระชากไหล่มนเข้าหาตัวอย่างแรงก่อนจะเลื่อนมือเข้าไปในกลุ่มผมของหญิงแล้วออกแรงขยุ้มผมตามอารมณ์โมโหของเขา ส่งผลให้ใบหน้าสะสวยเชิดเผยอปากร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“อยากตายจริงๆ ใช่ไหม…”

“…”

“ฉันถามว่าอยากตายใช่ไหม!!!” เสียงตะคอกของโชแปงทำให้เพตราเผยแววตาสั่นระริกออกมาให้เขาเห็น ความโกรธทำให้เธอเผลอทำสิ่งที่ไม่ควรทำลงไป

“ฮึก! จะ…เจ็บ” มือหนาค่อยๆ ออกแรงขยุ้มผมสีน้ำตาลเข้มของเพตรามากกว่าเดิม โชแปงแทบจะไม่ได้ยินคำพูดที่เด็กสาวเอ่ยออกมาเลยแม้แต่น้อยเพราะความโมโหกำลังค่อยๆ กัดกินสติของเขา

พรึ่บ! มาเฟียหนุ่มปล่อยมือออกจากกลุ่มผมของหญิงสาวแล้วจัดการกระชากเพตรามาที่หน้าต่างสีใสที่ถูกผ้าม่านสีขาวปิดเอาไว้ ก่อนที่โชแปงจะเปิดผ้าม่านออกอย่างแรงเผยให้เห็นแสงสีในตอนกลางคืนของเมืองท่องเที่ยวอย่างภูเก็ตได้อย่างชัดเจน ถึงแม้จะเป็นยามค่ำคืนแต่คนก็ยังพลุกพล่านอยู่มากมาย

“มะ…ไม่เอา หนูไม่ได้ตั้งใจ” เพตรายกมือดันกับกระจกในขณะที่โชแปงยืนซ่อนด้านหลังของเธอเพื่อไม่ให้เพตราดิ้นหนีไปไหนได้

“ฉันเกลียดผู้หญิงพูดไม่รู้เรื่องอย่างเธอที่สุด…จำหน้าที่ของตัวเองได้ไหมว่าหน้าที่ของตัวเองคืออะไร!”

“ฮึก!”

“ตอบฉัน!”

“ฮึก…ปะ…เป็นคู่นอน ฮึก! ให้คุณ” เพตราหลับตาแล้วตะโกนตอบออกมาอย่างสุดกลั้นในขณะที่โชแปงมองใบหน้าสวยหวานที่สะท้อนอยู่บนกระจกด้วยสายตาพึงพอใจ

“เพราะฉะนั้นก็ให้ฉันเอาจนกว่าฉันจะเบื่อ!” สิ้นเสียงมาเฟียหนุ่มก็ชักรูดแก่นกายขนาดใหญ่เบาๆ แล้วก็จัดการอัดกระแทกเข้าไปในร่องสวาทสีแดงช้ำจากการร่วมรักหนักหน่วงอย่างแรง

ปึก! ปึก! ปึก!

“อื้อออออออ~” เพตราร้องออกมาเสียงดังเมื่อโชแปงสอดใส่เข้ามาในกายเธอก็กระแทกกระทั้นต่อทันที ไม่ปล่อยให้เธอได้ปรับตัวกับขนาดของเขา ส่งผลให้น้ำเชื้อขาวขุ่นที่ยังคงคั่งค้างอยู่ด้านในชโลมแก่นกายใหญ่แล้วค่อยๆ หยดลงบนพื้นจนเกิดเสียง

“ถ้าไม่อยากหลวมก่อนฉันเบื่อก็อย่าเหิมเกริมกับฉันอีก” คำพูดหยาบคายของโชแปงทำให้เพตราหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลรินลงมาบนแก้มนวลจนเปียกชุ่ม

“ฮึก! จะ…เจ็บ พอแล้ว ฮืออออ” เสียงร้องไห้หนักหน่วงของเพตรายิ่งทำให้อารมณ์ดิบของเขาพลุ่งพล่านมากกว่าเดิมหลายเท่า ส่งผลให้เอวสอบสะบัดเข้าออกอย่างบ้าเถื่อนขึ้นเรื่อยๆ

“ตอดฉันให้แน่นกว่านี้ อ๊าาาาา~” มาเฟียหนุ่มเชิดหน้าครางด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะเลื่อนมือมาด้านล่างแล้วบีบเคล้นหน้าอกใหญ่ที่กระเพื่อมไปมาอย่างแรงระบายความเสียวซ่าน

มาเฟียหนุ่มจัดการเลื่อนผ้าม่านทั้งสองข้างปิดไว้อย่างเดิม ก่อนจะเดินมาหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงแล้วเอ่ยปากสั่งเด็กสาวที่นั่งก้มหน้าสะอื้นไห้บนพื้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“เดินมาหาฉัน!”

“ฮึก…ฮือออออ!” เพตรายกมือทั้งสองข้างปิดหน้าตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วง

“ฉันจะไม่พูดซ้ำเป็นครั้งที่สาม…เดินมาหาฉัน” ร่างบางค่อยๆ เลื่อนมือลงแล้วพยายามพยุงร่างกายบอบช้ำของตัวเองไปหาร่างสูงที่นั่งมองเธอด้วยแววตาราบเรียบ

“มะ…มันเจ็บ หนูเดินไม่ไหวแล้ว”

“ถ้าเดินไม่ได้ก็คลานมา!”

“…” เพตรามองใบหน้าคมคายผ่านม่านน้ำตาก่อนจะส่ายหัวเป็นพัลวัน แม้กระทั่งขยับขาเธอยังแทบจะไม่มีแรงกระทำเลยด้วยซ้ำ

“ยังกล้าท้าทายอารมณ์ฉันอยู่อีกไหม?”

“…” ร่างเล็กส่ายหัวตอบน้อยๆ แล้วก้มหน้าลงมองรอยช้ำบนเรียวขาของตัวเองทั้งน้ำตา

“อย่าให้ฉันเห็นแบบวันนี้อีก” พูดจบโชแปงก็เดินเข้าไปอุ้มเพตราขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วเดินกลับมานอนที่เตียงข้างๆ เขา