BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 24

“ไม่เอาแล้วนะ หนูไม่ไหวแล้ว” เพตราเดินทำหน้าบูดบึ้งออกมาจากห้องน้ำโดยมีโชแปงเดินตามหลังออกมา ร่างบางหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงด้วยท่าทางไม่พอใจ หลังจากโดนมาเฟียหนุ่มบังคับให้เธอใช้ร่างกายปรนเปรอความใคร่ของเขา

“บ่น”

“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว หนูขออะไรอีกอย่างได้ไหม”

“…” มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วเชิงถาม ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดผมเบาๆ เหลือบมองคนตัวเล็กที่กำลังโบกมือหยอยๆ เรียกให้เขาเดินเข้าไปหาเธอ

“เดินมาหาหนูหน่อย”

“เมื่อกี้ยังบ่นฉันอยู่เลย จะขออะไรอีกล่ะ” ถึงแม้จะพูดประชดประชันแต่ขายาวก็ก้าวเดินไปยืนตรงหน้าร่างเล็กที่กำลังแกว่งเท้าไปมา แล้วช้อนสายตามองเขาด้วยสายตาออดอ้อน

“เซ็กซ์ห้าวันที่ตกลงกันไว้ ขอลดเหลือสี่วันได้ไหมคะ” เพตราชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งไม่รู้ว่าจะพูดออกไปดีไหม เธอยกนิ้วจิ้มมัดกล้ามหน้าท้องสามสี่ครั้งราวกับคิดไม่ตก ก่อนจะกลั้นใจพูดสิ่งที่ต้องการออกมาทันที

“…” มาเฟียหนุ่มแค่นเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเบาๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น เพตราทำหน้ามุ่ยเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่มีทางยอม จึงเสนอทางเลือกให้กับเขา

“ถ้าอย่างนั้นในหนึ่งวันขอมีเซ็กซ์แค่ไม่เกินสามรอบได้ไหมคะ”

“ไม่”

“แต่ตรงนั้นของผู้หญิงกับผู้ชายมันไม่เหมือนกันนะ”

“ถ้ามันเหมือนกันคงไม่มีการกระทำที่เรียกว่าเซ็กซ์หรอก” ร่างเล็กทำหน้าบึ้งตึงเมื่อถูกอีกฝ่ายตอบกวนประสาท กำปั้นเล็กฟาดลงบนหน้าท้องแกร่งเต็มแรง ก่อนจะโวยวายออกมาเสียงดัง

“ถ้าอยากมีเซ็กซ์กันบ่อยๆ ก็ทำเบาๆ หน่อยสิคะ ไม่รู้เหรอว่าของตัวเองมันใหญ่แค่ไหน” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างนึกชอบใจ แค่เห็นใบหน้าบูดบึ้งของเพตราเขาก็อดที่จะแกล้งเธอไมได้

“ผู้หญิงส่วนมากชอบใหญ่ๆ ไม่ใช่เหรอ”

“ผู้หญิงชอบของใหญ่ก็เหมือนกับผู้ชายชอบแน่นๆ แหละค่ะ แต่ถ้าถามหนูหนูตอบไม่ได้เพราะคุณเป็นคนแรก…” เพตราโพล่งออกมาอย่างลืมตัว กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไป ใบหน้าสะสวยก็แดงเห่อขึ้นมาซะแล้ว ดวงตากลมไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายกลัวว่าจะถูกกวนประสาทอีก

“…หะ…หิวข้าวแล้ว ขอแต่งตัวก่อนนะคะ” เธอรีบเดินเลี่ยงไปทางกระเป๋าเดินทางใบโตของตัวเองอย่างรีบร้อน แต่ก็ถูกมือหนาคว้าเอวคอดไว้

“แต่งตัวเสร็จแล้วมาเช็ดผมให้ฉันด้วย” พูดจบมาเฟียหนุ่มก็ปล่อยมือออกจากเอวเล็ก ก่อนจะเดินมาหยิบเสื้อยืดสีดำและกางเกงยีนส์ที่มือขวาคนสนิทนำมาให้ในตอนที่กำลังอาบน้ำอยู่ขึ้นมาสวมใส่แล้วเดินกลับมานั่งรอเพตราที่เตียง

หลายชั่วโมงผ่านไป…

เป็นเพราะโชแปงไม่ยอมให้เพตราไปทำงานอย่างที่ต้องการ ทั้งสองจึงกลับมาถึงกรุงเทพฯ ภายในไม่กี่ชั่วโมงด้วยเครื่องบินโดยสาร

“แค่ไม่ได้ไปทำงานจะเป็นจะตายหรือไง” มาเฟียหนุ่มถามเด็กสาวที่ทำหน้ามุ่ยนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องทำงานของเขาด้วยความหงุดหงิด

“ไม่รู้เหรอคะ ว่าสิ่งที่คุณทำมันทำให้หนูฝึกงานลำบาก” ถึงแม้ว่าเรื่องนี้ควีนผู้เป็นเจ้านายของเธอจะรับรู้ก็ตาม แต่คนอื่นที่ไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรก็จะเอาไปพูดต่างๆ นานาว่าเธออาจจะเป็นเด็กเส้นของควีนก็ได้

“ก็มาฝึกที่บริษัทฉันนี่ไง จะมีใครกล้าว่าเธอ?” เขาพร้อมที่จะเซ็นผ่านฝึกงานให้กับเพตราโดยที่เธอไม่ต้องทำงานให้เสียแรงเลยด้วยซ้ำ

“หนูฝึกงานเพราะต้องการความรู้”

โชแปงเหลือบสายตามองเพตราที่นอนหลับอยู่บนโซฟาเล็กน้อย ก่อนจะหยัดตัวลุกจากเก้าอี้ทำงานแล้วเดินตรงเข้าไปหาเธอทันที

“เพตรา” ชายหนุ่มย่อตัวนั่งลงข้างโซฟาก่อนจะเลื่อนมือสะกิดแขนของเด็กสาวแล้วเปล่งเสียงเรียกเธอเบาๆ

“อื้อออออ~” เพตราทำเสียงอู้อี้ในลำคอก่อนจะค่อยๆ ลืมตามองเจ้าของเสียงเมื่อสักครู่นี้ช้าๆ

“ฉันจะไปประชุมแล้ว รออยู่ที่นี่อย่าไปไหน”

“แล้วเลิกกี่โมงคะ” ร่างสูงก้มหน้ามองนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือเพียงนิด แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามเธอ

“ไม่เกินห้าโมงเย็น ถ้าหิวก็บอกไอ้แดร็กได้เลย…” เพตราพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจ แล้วพยายามหยัดตัวลุกนั่งบนโซฟา ทว่าชายหนุ่มกลับดันศีรษะเธอให้นอนลงไปที่เดิม

“…จะนอนต่อก็ได้ ไม่มีใครเข้ามากวนเธอหรอก”

“หนูหนาวค่ะ ปรับแอร์ให้หน่อยได้ไหม”

“เข้าไปนอนให้ห้องพัก มีเตียงจะได้นอนสบายๆ” หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ เมื่อโชแปงช้อนร่างเธอขึ้นแล้วเดินมายังห้องพักส่วนตัวของเขา น้ำเสียงและท่าทางของเขามันดูแปลกไปไม่เหมือนตอนแรกที่เคยปะทะอารมณ์กันเลยสักนิด

“รีบไปเถอะค่ะ นี่บ่ายสามกว่าแล้ว”

“อืม” ชายหนุ่มวางร่างเล็กลงบนเตียงนุ่มๆ ขนาดคิงไซซ์ ก่อนจะพยักหน้ารับรู้แล้วหันหลังเดินออกมาด้านนอกทันที เมื่อเห็นว่าโชแปงปิดประตูลงเพตราจึงล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้าแล้วผล็อยหลับอีกครั้งไปในที่สุด