BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 3

ดวงตากลมยังคงไม่หลบสายตาของชายปริศนา เธอยังกล้าดีที่จะจ้องมองเขาอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะเห็นรอยยิ้มแปลกๆ ปรากฎบนใบหน้าของอีกฝ่าย

“ให้ตายเถอะ!” ปากเล็กพึมพำขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะกระดกเครื่องดื่มในมือจนหมดแก้ว เพียงแค่นึกถึงสายตาที่เขามองเธอวันนั้นก็ทำให้เพตราอดที่จะรู้สึกไม่ชอบหน้าเขาขึ้นมาจริงๆ

“เดี๋ยวก็เมาเป็นหมาหรอก กระดกหมดแก้วแบบนั้น…” ใบหม่อนเห็นท่าทางแปลกไปของเพื่อนรักที่ดูเหมือนจะไม่ชอบใจอะไรบางอย่าง แล้วหันมองตามสายตาของเพตราไปปะทะกับสายตาของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“…นี่แกมองผู้ชายอยู่เหรอยัยเพย์ เดี๋ยวนี้กล้าอ่อยผู้ชายในคลับแล้วเหรอ”

“แกมองยังไงถึงเห็นว่าฉันอ่อยผู้ชาย”

“ก็เห็นแกมองเขาตาไม่กระพริบเลย โต๊ะนั้นส่วนมากจะเป็นคนใหญ่คนโตมีอำนาจในประเทศนี้นะ แถมยังงานดีอีกต่างหาก”

“ฉันก็แค่คุ้นหน้าเขาเหมือนเคยเจอที่ไหน”

“เจอกันชาติที่แล้วหรือเปล่าคะ อาจจะเป็นเนื้อคู่กัน”

“ไม่ดีกว่า ฉันไม่อยากมีเนื้องอกตอนนี้” ถึงแม้ว่าจะไม่รู้จักกับอีกฝ่ายแต่เธอก็รับรู้ได้ถึงความไม่ชอบขี้หน้าของกันและกัน

“งั้นฉันขอ…” ยังไม่ทันที่ใบหม่อนจะพูดจบเพตราก็โพล่งออกมาเพราะเธอไม่ได้คิดจะสนใจผู้ชายคนไหนเป็นพิเศษอยู่แล้ว

“เชิญ”

“ขอบคุณค่ะเพื่อนรัก” ว่าแล้วใบหม่อนก็หยัดตัวลุกจากโซฟาหมายจะเข้าไปหาชายหนุ่มที่มีใบหน้าเหมือนชาวยุโรป แต่ทว่าเซนที่นั่งดื่มเหล้าอยู่เงียบๆ กลับทักท้วงไว้เสียก่อน

“นั่งลงที่เดิมเลยยัยหม่อน เธอไม่รู้เหรอว่าคนที่นั่งโต๊ะนั้นเป็นใคร”

“ก็รู้แค่ว่าเป็นคนมีอำนาจ ทำไมเหรอ?”

“งั้นก็รู้ไว้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่สนใจผู้หญิงคนไหน…”

“หึ” เสียงแค่นหัวเราะในลำคอดังขึ้นมาเบาๆ เมื่อมาเฟียหนุ่มเห็นท่าทางเย่อหยิ่งของหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสะสวย แต่เขากลับมองเธอเป็นแค่ผู้หญิงที่พร้อมจะขายตัวเพื่อแลกกับเศษเงินของเพื่อนเขาก็เท่านั้น

“นายจะขึ้นไปพักผ่อนด้านบนหรือเปล่าครับ” แดร็กมือขวาคนสนิทเอ่ยถามผู้เป็นเจ้านายตัวเองอย่างรู้งานเพราะทุกครั้งที่โชแปงมาที่นี่เขามักจะใช้บริการพิเศษอยู่เสมอ

“กูมีอย่างอื่นที่น่าสนใจกว่า” มาเฟียหนุ่มส่ายหัวปฏิเสธ ก่อนจะหยิบแก้วเครื่องเหล้าขึ้นมาแกว่งเบาๆ แล้วเอนหลังพิงกับพนักโซฟาหันหน้ามองเจ้าของร่างอรชรที่กำลังเดินโซซัดโซเซผ่านโต๊ะเขาไปยังห้องน้ำ

“นายสนใจผู้หญิงคนนั้นเหรอ”

“…” เขาใช้สายตาเป็นการตอบคำถาม ก่อนที่ความคิดร้ายกาจบางอย่างผุดขึ้นมาบนสมองของเขา

“ให้ผมพามาที่นี่ไหมครับ?”

“กูจะรออยู่ที่รถ” คำตอบของโชแปงมันแฝงอยู่ในคำพูดของเขาหมดแล้ว ชายหนุ่มหยัดตัวลุกจากโซฟาแล้วก้าวเดินออกมาจากนอกคลับโดยมีลูกน้องอีกคนหนึ่งเดินตามหลังเขาออกมาด้วย