BAD NIGHT คืนร้ายคืนรัก นิยาย บท 43

@โรงแรมหรูใจกลางเมือง

“นัดที่โรงแรมเหรอคะ” เพตราหรี่ตามองคนตัวสูงข้างๆ ที่กำลังตั้งใจถอยหลังจอดรถอย่างชำนาญพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พลางคิดในใจหากเธอไม่ได้มาด้วยโชแปงกับไลลาอาจจะจบกันที่เตียงนอนในโรงแรมแห่งนี้แน่ๆ

“ร้านอาหารในโรงแรมส่วนมากเป็นร้านระดับมิชลิน ไม่ต้องทำเสียงไม่พอใจขนาดนั้นหรอก” มาเฟียหนุ่มยกมือขยี้ผมเด็กสาวด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากรถไปยืนด้านนอก เพตราเห็นแบบนั้นจึงลงตามมา

เพตราก้มมองชุดเดรสสีดำของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะหันมองชุดสูทเป็นทางการของโชแปงก็ทำหน้ามุ่ยขึ้นมาทันที หากไลลาเห็นเธอในชุดแบบนี้คงจะหัวเราะเยาะขึ้นมาแน่นอน

“ชุดหนูคงไม่เหมาะกับร้านอาหารแพงๆ แบบนี้”

“ก็น่ารักดี แต่ถ้าทำหน้าบึ้งแบบนี้ก็ลดความน่ารักลงไป” คำชมของมาเฟียหนุ่มทำให้เด็กสาวเกิดความรู้สึกดีขึ้นมา แทบจะนับคำพูดดีๆ ของโชแปงได้เลยด้วยน้ำ

“แล้วที่พูดหมายถึงชุดหรือหนู?” ร่างบางก้าวขาเดินไปหยุดยืนตรงหน้าคนตัวสูงก่อนจะเงยหน้าถามอย่างคาดหวังคำตอบ

“อยากให้ฉันตอบแบบไหนเธอถึงจะพอใจ”

“จากใจพี่”

“เธอน่ารัก…พอใจไหม”

“…” เพตราพยักหน้าน้อยๆ พร้อมกับใบหน้าหวานที่เริ่มขึ้นสีแดงอีกครั้ง เธอแทบจะไม่กล้าสบตาเขาเลยเพราะกลัวว่าจะรู้ว่าเธอพอใจในคำตอบเขามากขนาดไหน

“หึ” โชแปงแค่นหัวเราะในลำคอกับท่าทางเขินอายของคนตัวเล็ก ก่อนจะคว้ามือบางมาจับผสานแล้วพาเดินเข้ามาร้านอาหารภายในโรงแรมที่มีพ่อและแม่ของเขารออยู่ก่อนแล้ว เพตรามองมือของตัวเองที่ถูกจับกระชับจากมือของโชแปงด้วยความรู้สึกบางอย่าง เธอคาดหวังให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป…อยากให้มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าเธอกับเขาได้มีความสัมพันธ์มากเกินกว่าคู่นอน

โชแปงและเพตราเดินเข้ามายังห้องอาหารโซนวีไอพีด้านในสุด โดยมีพนักงานเดินนำทั้งสองคนมาด้วย

“ห้องนี้ค่ะ”

“อืม” โชแปงตอบรับเสียงราบเรียบ ก่อนจะเป็นฝ่ายเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ขออนุญาตใดๆ ก่อน แต่ทันทีที่ประตูเปิดกว้างเสียงแหลมของไลลาก็ดังขึ้นเสียก่อน

“แปงคะ” มาเฟียหนุ่มเลือกที่จะเมินเสียงของอดีตแฟนสาวแล้วจูงเพตรามาด้านใน เขาเป็นฝ่ายเลื่อนเก้าอี้ให้เด็กสาวนั่งอย่างที่ไม่เคยทำให้ไลลามาก่อน การกระทำของเขาเรียกรอยยิ้มจากริชาร์ดและโซเฟียได้อย่างง่ายๆ

“ขอบคุณค่ะ” เพตรากล่าวขอบคุณโชแปงพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ก่อนที่เขาจะเลื่อนเก้าอี้นั่งข้างๆ เธอ แล้วยกมือวางบนพนักเก้าอี้ของเด็กสาวคล้ายกำลังโอบเธอกลายๆ

“แปงไม่เห็นไลลาเหรอคะ ทำไมต้องเมินกันด้วย”

“โทษที…ผมคิดว่าเราจะทานข้าวกันเฉพาะคนในครอบครัว” โชแปงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่มันแฝงไปด้วยความกระแนะกระแหนอดีตแฟนสาวของตัวเอง

“แล้วเด็กคนนี้เป็นครอบครัวของแปงเหรอคะ ไลลาก็เคยเป็นแฟนแปงนะ ลืมไปแล้วเหรอ”

“ใช่จ้ะ หนูเพตราเป็นครอบครัวเดียวกับเราแล้ว…” กลายเป็นโซเฟียที่ตอบคำถามของไลลา ดูเหมือนว่ามันจะยิ่งทำให้เธอไม่พอใจเพตราที่นั่งนิ่งไม่ได้ทำอะไรเธอเลยสักนิด

“แล้วไลลาล่ะคะคุณแม่”

ปัง! เสียงประตูห้องอาหารถูกปิดอย่างด้วยฝีมือของไลลาที่ไม่สามารถอยู่ทนดูทั้งสองคนแสดงความรักกันได้ ราวกับเสียงสวรรค์ที่ทำให้เพตราถอนหายใจออกมานักๆ หากต้องกินข้าวโต๊ะเดียวกันเธอคงรู้สึกอึดอัดแน่ๆ

“ถ้าแม่เป็นคนนอกที่นั่งอยู่ในห้องนี้ก็คงจะคิดว่าแปงกับเพตราเป็นคนรักกันจริงๆ นะ”

“…”

“เมื่อกี้ที่ลูกบอกรักน้องคือการแสดงหรือว่ารู้สึกจริงๆ?” โซเฟียพยายามถามคาดคั้นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้ตอบความจริงออกมา หากว่ามันเป็นเรื่องจริงก็จะดีต่อตัวเพตรา แต่ถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริงก็จะเป็นผลเสียต่อตัวเขาเอง

“ผมว่ากินข้าวเถอะ เพตราน่าจะหิวแล้ว” มาเฟียหนุ่มเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง เพตราที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ได้แต่ทำหน้าหงอยเมื่อไม่ได้รับคำตอบที่อยากได้ยิน

“หนูเพย์เคยไปเที่ยวฝรั่งเศสไหมลูก”

“ไม่เคยค่ะ หนูไม่เคยไปไหนเลย”

“เห็นบอกว่าใกล้จะหมดสัญญากับโชแปงแล้วใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ” เพตรากำลังรู้สึกโชคดีที่พ่อกับแม่ของโชแปงเอ็นดูเธอมากกว่าไลลา ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะไม่ได้เป็นแฟนกันก็ตาม

“ไว้ถึงตอนนั้นแม่จะพาไปเที่ยวที่ฝรั่งเศส” โซเฟียช้อนสายตามองลูกชายของตัวเองที่นั่งมองเธอและเด็กสาวคุยกันเล็กน้อย ก่อนจะแสยะยิ้มราวกับคิดแผนการบางอย่างอยู่ในใจ

“เลิกคุยกันได้แล้ว คุยกันอย่างเดียวอาหารมันคงไม่ลงไปในท้องได้เองหรอก” มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นมาน้ำเสียงเข้ม เขารู้สึกหงุดหงิดที่จู่ๆ ผู้เป็นแม่ก็พูดถึงเรื่องสัญญาระหว่างเขากับเพตราขึ้นมา