บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 101

หานปิงหัวเราะเยาะ "รักษาชีวิตยังแทบจะไม่รอด ยังมีมาสนใจเรื่องเมืองบ้าบออะไรนี่อีก เลวร้ายที่สุดคือหยุดทำการตรวจสอบนี้ พวกเจ้าทุกคนจำไว้ให้ดีหากใครก็ตามจากในเมืองมาถาม ให้พูดให้เหมือนกันให้หมดว่าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!

ทหารลาดตระเวนชายแดนกลุ่มเล็ก ๆ พยักหน้ารับ และตามหานปิงเดินอ้อมเลี่ยงเมือง

ทหารคนหนึ่งข้างหลังเขาขมวดคิ้ว จู่ ๆ เขาก็กุมท้องแล้วตะโกนว่า “นายกองขอรับ ข้าปวดท้องนิดหน่อย ขอตัวไปปลดทุกข์ก่อน!"

“ปัญหาเยอะจริงเชียว!”

หานปิงบ่นโบกมือแล้วพูดว่า "เราจะไปทางนี้ เสร็จแล้วรีบตามให้ทันล่ะ ระวังอย่าได้เจอคนจากค่ายซานหู่ล่ะ!"

"ขอรับ!"

ทหารพยักหน้าแล้วรีบวิ่งเข้าไปในป่าแล้วใช้ทางลัดไปยังหมู่บ้านต้าหวัง "ข้าหยุดหวงปิ้งหู่ไม่ได้ แต่ข้าต้องแจ้งข่าวให้เขารู้ ได้ยินมาว่าคุณชายหวังเป็นคนดี เราปล่อยให้เขาถูกพวกโจรฆ่าตายไม่ได้ !”

…

“คุณชายหยวน ท่านเชิญข้าและนักธนูสี่คนมาที่นี่ และยืมธนูยาวของพวกเขาอีก ท่านจะทำอะไรกันแน่ หากท่านไม่อธิบายข้าให้ชัดเจน ข้าไม่รู้สึกสบายใจ!”

ที่บ้านของหวังหยวน จ้าวอู่ถือเงินสิบตำลึง แต่เขาไม่กล้าที่จะเก็บใส่มันไว้ในแขนเสื้อของเขา!

นักธนูที่เหลืออีกสี่คน แต่ละคนได้เงินสิบตำลึง ทุกคนทั้งดีใจและกังวลใจ!

หากพวกเขาเคยเจอกับหวังหยวนมาก่อน อย่างมากก็คงเป็นแค่เศรษฐี!

แต่ไม่นานมานี้ หมู่บ้านต้าหวังก็เริ่มมีปัญหาอีกครั้งในเมือง ไม่เพียงแค่หน่วยลาดตระเวนเท่านั้น แม้แต่หัวหน้าหน่วยก็ถูกปลดออก ทำให้อกสั่นขวัญแขวนกันไปหมด

จ้าวอู่ที่ได้เจอหวังหยวนในตอนนี้ แต่ละคนที่พูดถึงคุณชายหยวน เขาจึงไม่กล้าพูดโม้อะไรออกมา

“ไม่มีอะไร แค่จัดการกับปัญหานิดหน่อย อย่างมากก็ไม่กี่ชั่วยาม!”

หวังหยวนผายมือ "ดื่มชาเถอะ!"

“ปัญหา ปัญหาอะไรรึ?”

จ้าวอู่หยิบถ้วยชาขึ้นมา รู้สึกกังวลใจและรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น

สำหรับการหาจ้าวอู่ยืมธนูนั้น เป็นเพียงการปกปิดหน้าไม้ขงเบ้งเท่านั้น!

“กลุ่มโจรภูเขา! นายท่านหยวน ท่านไม่รู้หรือว่าพวกเขาแข็งแกร่งแค่ไหน ขนาดอำเภอได้ทำการล้อมและปราบปรามค่ายซานหู่มาไม่น้อยกว่าสิบครั้งและสูญเสียผู้คนไปมากกว่าสิบคน ครั้งนี้จะประสบความสำเร็จได้อย่างไร!”

จ้าวอู่ยิ้มอย่างขมขื่นและวางเงินลงบนโต๊ะ "ข้าไม่ต้องการเงินสิบตำลึงของท่าน ข้าจะไปแล้ว คุณชายหยวน โปรดรักษาตัวด้วย!"

นักธนูทั้งสี่ก็วางเงินแล้วจากไป!

เงินก็สำคัญ แต่ชีวิตสำคัญกว่า!

หวังหยวนกระพริบตา "หัวหน้าจ้าว ถ้าท่านออกไปตอนนี้แล้วเจอหวงปิ้งหู่ ท่านจะทำอย่างไร?"

"..."

จ้าวอู่หยุดชะงักไปและหันกลับมาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง "คุณชายหยวน หากปกติแค่กำจัดโจรทั่วไปพวกเราคงไม่ว่า แต่เราไม่มีความกล้า หรือความสามารถพอที่จะไปจัดการกับพวกโจรโหดเหี้ยมจากค่ายซานหู่ได้ พวกเรามิอาจช่วยท่านได้จริง ๆ!”

หวังหยวนหรี่ตา "ข้าไม่ได้อยากได้ความช่วยเหลือจากพวกเจ้า ข้าแค่อยากให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่และดื่มชาสักแก้ว แล้วข้าจะตอบแทนพวกเจ้าด้วยความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เอง!"