บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 103

วันนี้ชายแซ่หวังทำให้รองหัวหน้าโกรธ และนำภัยพิบัติมาสู่หมู่บ้านต้าหวัง

แม้ว่าคนกลุ่มหนึ่งจะตื่นเต้น แต่พวกเขากลัวว่าจะมีการซุ่มโจมตีอีกครั้ง!

พวกโจรสี่คนสำรวจถนน หนึ่งในนั้นใช้ท่อนไม้ทุบพื้นและกับดักม้าก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว

ตราบใดที่ม้าสามารถผ่านไปได้ จะมีกับดักม้าทุก ๆ สามหรือห้าก้าวและวางกระจายอย่างไม่สม่ำเสมอ

“ก็แค่กับดักม้า เท้าเราใหญ่กว่ากีบม้าก้าวเข้าไปก็ไม่มีปัญหา!”

เมื่อเห็นว่าเป็นแค่กับดักม้า หวงปิ้งหู่ก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก ถูกยั่วโมโหจนหมดความอดทน

ตอนนี้เขาหวังว่าเขาจะได้พบหวังหยวนทันทีและทรมานเขาจนตาย

เมื่อพวกโจรทั้งสี่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเข้าท่า จึงโยนไม้ออกไปแล้วรีบวิ่งไป

"อ๊าก!"

แค่วิ่งออกไป จู่ ๆ ก็มีโจรติดกับดักและกรีดร้องออกมา!

เขาเหยียบกับดักหมี เท้าซ้ายของเขาเลือดไหลชุ่มจนทำให้ขากางเกงของเขาเปื้อนสีแดง

“เจ้าคนแซ่หวัง คิดว่าลูกไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้สามารถหยุดเราได้หรือ”

สายตาของหวงปิ้งหู่ดูเคร่งเครียด "สำรวจทางต่อไป พบชายแซ่หวังเมื่อไหร่ ข้าจะสับมันให้เป็นหมื่นชิ้น!"

พวกโจรขุดดินสำรวจเส้นทางของพวกเขา ทำให้ความเร็วของพวกเขาก็ช้าลงไปอีก

หลังจากเดินไปได้สักสามฟุตก็พบกับดักสัตว์อีกอันหนึ่งติดอยู่ที่กิ่งไม้

“รองหัวหน้า มีผู้ชายคนหนึ่งดูเหมือนจะกำลังแอบดูพวกเราอยู่!”

ทันใดนั้นก็มีโจรชี้ไปทางบ้านอิฐทางซ้ายมือ!

เด็กชายอายุสักสิบสี่หรือสิบห้าปีสวมเสื้อผ้าขาดซ่อนตัวอยู่หลังกำแพง และโผล่หัวออกมา!

แววตาของหวงปิ้งหู่มืดลง "ไปจับตัวมันมาถาม!"

พวกโจรทั้งสองรีบวิ่งไปหาหวังเอ้อโกว

“แม่เจ้า โจรภูเขามาแล้ว!”

หวังเอ้อโกวตะโกนและวิ่งไปทางหลังบ้านอย่างเร่งรีบ เขาลื่นล้ม จากนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ด้านหลังของบ้านอิฐ

“เด็กคนนี้กลัวจนขาอ่อนไปหมด!”

“พนันได้เลยว่าเขาต้องฉี่รดกางเกงแน่!”

โจรทั้งสองไล่ตามกันด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย เมื่อมาถึงบ้านนั้นถึงกับตกใจ!

“กลัวอะไร ก็แค่ลูกธนูซุ่มโจมตี ธนูมีไม่มาก ไม่งั้นคงออกมาสู้กับเราแล้วยังต้องมาซ่อนตัวแบบนี้อยู่อีก! ไปซะ ข้าจะนำเองไปช่วยกันจัดการพวกชาวบ้านพวกนี้ให้หมด!”

รู้สึกเหมือนว่าเขาได้เห็นความจริงจนกระจ่าง หวงปิ้งหู่เป็นผู้นำมีดาบใหญ่ในมือ!

พวกโจรที่เหลืออีกสิบห้าคนกัดฟันและตามไป เปี่ยมไปด้วยความโกรธ!

“พวกโจรมาแล้ว ทุกคนอย่ากังวล เหลือแค่สิบหกคนเท่านั้น จากด้านหลังบ้านอิฐมาถึงเราใช้สามสิบก้าว ถ้ายิงออกไปสิบก้าวนัดหนึ่งได้ อย่างน้อยก็จะได้สามนัด หน้าไม้สามสิบดอก ยิงห้าดอกก็น่าจะโดนสักหกคน ยิงเสร็จแล้วรีบวิ่งหนี รักษาระยะห่างแล้วยิงใหม่จนกว่าพวกเขาจะตายหมด ฟังคำสั่งของข้าซะ!”

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า หวังหานซานก็ถือหน้าไม้ขงเบ้งด้วยสีหน้าสงบ!

ต้าหู่และเอ้อหู่ตื่นเต้นมากซะจนพวกเขาอยากจะทิ้งหน้าไม้ขงเบ้งและโจมตีพวกมันด้วยดาบ

กัวฉาง, กัวเหลียงและกัวเฉียงต่างตื่นเต้นและกังวล พวกเขาเผชิญหน้ากับพวกโจรภูเขาเป็นครั้งแรก

หวังซื่อไห่, หวังเอ้อโกว, หวังชิงซาน และหวังเสี่ยวซานที่ไม่เคยฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาก่อน ต่างเหงื่อออกบนหน้าผาก แต่เมื่อคิดถึงพลังของหน้าไม้ขงเบ้ง พวกเขาก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง

"ฆ่า!"

หลังจากรีบเข้าไปในบ้านอิฐ เขาเห็นคนสิบคนถือของแปลก ๆ อยู่ในมือ หวงปิ้งหู่รู้สึกโดยสัญชาตญาณว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขากัดฟันบุกเข้าไป!

หากเขาถอยตอนนี้ ขวัญกำลังใจคนของเขาก็จะหมดไป

"ยิง!"