บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 129

ตอนนั้นรู้สึกเศร้าใจมากและอยากจะตำหนิเขาที่ไม่เอาไหน แต่ก็รู้สึกมีความสุขมากในเวลาเดียวกัน!

ต่อมาถ้าเบ้าหลอมไม่สามารถละลายเหล็กหลอมเหลวได้ เพราะเห็นแก่สบู่ นางก็จะไม่ตำหนิเขา!

“เหล็กหลอมละลายหมดแล้ว!”

ทันใดนั้นเอ้อหู่ก็ตะโกน!

กัวฉางสามพี่น้องยืดคอและดูประหลาดใจ “มันหลอมละลายแล้วจริง ๆ !”

“มันละลายแล้ว ละลายแล้ว เส้นเหล็กทั้งหมดกลายเป็นเหล็กหลอมเหลว มันละลายแล้วจริง ๆ !”

ท่านลุงคนด้วยท่อนเหล็กแล้วตะโกนอย่างตื่นเต้นและเต้นเหมือนเด็ก

ฟู่!

จ้าวชิงเหอที่กำลังเหม่อลอยลุกขึ้นยืนทันที แล้วรีบพุ่งไปที่เตาไฟ มองดูเหล็กหลอมเหลวในเบ้าหลอม ไฟสีแดงสะท้อนความตกใจบนใบหน้าของเธอ

ในฐานะลูกสาวของช่างตีเหล็ก เธอรู้ดีว่าเหล็กเส้นหลอมละลายหมายถึงอะไร!

นี่คือเตาหลอมเหล็กอย่างดี หากสร้างดาบชื่อดังได้ ก็สามารถขายได้ในราคาหลายร้อยหรือหลายพันกว้าน!

“หยวนเอ๋อ เหล็กหลอมละลายแล้วจริง ๆ ละลายแล้วจริง ๆ !”

ท่านลุงรีบวิ่งไปหาหวังหยวนอย่างตื่นเต้น โดยไม่ท่าทีเหมอนผู้หลักผู้ใหญ่เลย

หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ และพยักหน้า

ผลผลิตในสมัยโบราณต่ำมากจนถ้วยใส่เหล็กจะทำให้ผู้คนคลั่งไคล้

หากบนโลกนี้ เหล็กชิ้นเล็ก ๆ นี้ไม่มีอะไรเลย บ้านใครไม่มีเหล็กที่ไม่เป็นสนิมบ้างหล่ะ!

ถึงกับมีความสุขมากเพียงนี้!

ขั้นตอนต่อไปนั้นคงง่ายขึ้น เหล็กหลอมจะถูกเทลงในแม่พิมพ์อย่างรวดเร็วเพื่อสร้างบล็อกเหล็กกล้าคาร์บอนสูง

พรุ่งนี้เมื่อตื่นขึ้นมา ให้พันเหล็กดัดด้วยเหล็กกล้าคาร์บอนสูงเหล่านี้ และใช้ 'วิธีการพันด้วยเหล็ก' เพื่อตีดาบ!

เมื่อถึงเวลาดาบจะคม หลังจะแข็งและทนทาน แถมเวลาฟันดาบก็ไม่หัก

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะรู้หลักการของวิธีการห่อเหล็ก แต่เขาไม่เคยตีดาบเลยจริง ๆ !

สิ่งเหล่านี้ยังต้องได้รับการฝึกฝนจากมืออาชีพอย่างท่านลุง!

จ้าวชิงเหอหันกลับมาแล้วพูดว่า “อย่าคิดว่าท่านจะโกหกข้าได้เพียงเพราะท่านเรียนมาเยอะ ใครสร้างอาวุธวิเศษจากปัสสาวะสัตว์กัน!”

หวังหยวนยิ้ม “แน่นอนว่าไม่ใช่แค่ปัสสาวะเท่านั้น แต่ยังรวมถึงไขมันด้วย! สิ่งนี้เรียกว่าวิธีการดับด้วยของเหลวสองเท่า คราวหลังอย่าพูดเรื่องไร้สาระเมื่อเจ้าออกไปข้างนอก นี่เป็นวิธีลับที่หาซื้อได้ยาก!”

จ้าวชิงเหอเม้มริมฝีปาก “คนโกหก!”

หวังหยวนไม่ได้อธิบาย แต่ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ท่านลุงขอให้ข้ามาบอกอะไรบางอย่างกับเจ้า!”

จ้าวชิงเหอกระแอมเบา ๆ “มีอะไรก็รีบพูดมาเร็ว ๆ เป็นบุรุษแต่กลับอืดอาดยืดยาด!”

“นั่น!”

หวังหยวนลูบหลังศีรษะของเขา และพูดอย่างเกรงใจ “เมื่อครู่นี้ข้าอยากให้เอ้อหู่และกัวฉางอยู่ข้างนอกแต่ท่านลุงก็หยุดข้าแล้วบอกว่าใช้เงินโดยเปล่าประโยชน์!”

“ถูกต้อง เงินออมเพียงเล็กน้อยก็คุ้มค่า!”

จ้าวชิงเหอพยักหน้าและขมวดคิ้วทันที “แต่ถ้าไม่ปล่อยให้พวกเขาออกไปพักข้างนอก บ้านของเราจะพออยู่ได้อย่างไร? จู่ ๆ ก็มีคนอีกห้าคนเพิ่มมาในบ้าน!”

หวังหยวนถอนหายใจ “ดังนั้น ท่านลุงจึงขอให้ข้านอนในห้องของเจ้า แน่นอนว่าข้าปฏิเสธ แต่ท่านลุงยืนกรานให้มา! เฮ้อ ข้าเองก็ไม่อยากเหมือนกัน!”