บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 132

ดาบราชวงศ์ถังในมือของเอ้อหู่ยังคงสภาพเดิม แต่ดาบยาวในมือของกัวฉางนั้นหักแล้ว!

“หยวนเอ๋อร์ ตัดเหล็กได้เหมือนตัดดินเหนียว นี่คืออาวุธวิเศษ เป็นสมบัติล้ำค่า!”

ลุงตื่นเต้นมากจนน้ำตาไหล!

จ้าวชิงเหอตกใจมาก ปิดปากมองภาพนี้ด้วยความไม่เชื่อ!

หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ “เป็นเช่นนั้น มันใช้ได้เลยขอรับ!”

ในฐานะคนจบปริญญาเอก สาขาวัสดุศาสตร์ เขาเคยเห็นดาบโลหะผสมที่คมยิ่งกว่านี้อีก!

ไม่ใช่ว่าดาบราชวงศ์ถังสามารถตัดเหล็กเหมือนตัดดินเหนียวได้จริง ๆ แต่ดาบในมือของกัวฉางนั้นเปราะบางเกินไป จึงทนต่อแรงกระแทกไม่ได้!

ในความเป็นจริง การหลอมเหล็กคาร์บอนสูง เป็นเพียงวิธีการตีเหล็กธรรมดาเท่านั้น!

ทั้งยังสามารถเคลือบด้วยเหล็กหลอม เหล็กบริสุทธิ์ และโลหะอื่น ๆ เพื่อให้การตีขึ้นรูปมีความซับซ้อนมากขึ้นได้ด้วย

แต่การใช้เหล็กหุ้มเหล็กนั้นถือว่าล้ำหน้าที่สุดในยุคนี้ ไม่มีใครในโลกเทียบได้!

ดวงตาคู่งามของจ้าวชิงเหอเป็นประกาย

ตอนแรกคิดว่าอาวุธวิเศษชนิดนี้ดูธรรมดา แต่ตอนนี้ลูกพี่ลูกน้องของนางเก่งมาก!

“พี่หยวน ดาบเล่มนี้ดีมาก ดีกว่าดาบทมิฬของท่านพ่อด้วยซ้ำ!”

เอ้อหู่ไม่อาจวางดาบราชวงศ์ถังที่ถืออยู่ได้!

หวังหยวนเลิกคิ้ว “ชอบหรือ?”

“อืม!”

เอ้อหู่พยักหน้าโดยไม่รู้ตัว!

ผู้ฝึกดาบคนไหนบ้าง ที่จะไม่ชอบดาบชนิดที่สามารถตัดเหล็กเหมือนตัดดินเหนียวได้!

หวังหยวนโบกมือ “เช่นนั้นข้าจะยกมันให้เจ้า!”

“อะไรนะ?”

ผู้ชมทุกคนตกใจ!

อาวุธวิเศษที่ตัดเหล็กได้เหมือนตัดดินเหนียวนี้ จะมีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งพันตำลึงทอง หากขายในเมือง!

จ้าวชิงเหอขยิบตาให้หวังหยวนอย่างรวดเร็ว ส่วนลุงก็มองเขาด้วยสีหน้าเป็นทุกข์!

“... พี่หยวน อาวุธวิเศษนี้มีค่ามากเกินไป แม้ว่าข้าจะชอบมาก แต่ก็รับไว้ไม่ได้หรอกขอรับ!”

เอ้อหู่ดีใจมาก แต่หลังจากไตร่ตรองได้สักพัก เขาก็ส่งดาบราชวงศ์ถังคืน!

หวังหยวนโบกมือ “รับไป ไม่ใช่ว่ารับไว้ไม่ได้!”

เอ้อหู่สะดุ้ง รีบจับดาบราชวงศ์ถังเข้าฝัก แล้วกอดมันไว้ในอ้อมแขนแน่น ประหนึ่งว่าเป็นภรรยาที่เพิ่งแต่งงานใหม่

“สามารถละลายตีเหล็กหลอมตอนกลางวันก็ได้ อย่ารบกวนเพื่อนบ้านตอนกลางคืน!”

หวังหยวนแนะนำลุงของเขา หลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน ก็ถึงเวลากินและนอน!

หวังหยวนและจ้าวชิงเหอยังคงอาศัยอยู่ห้องร่วมกัน คนหนึ่งนอนบนเตียง และอีกคนนอนที่พื้น!

หวังหยวนนอนหนุนมือตัวเองอยู่บนพื้น อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ!

จ้าวชิงเหอรู้สึกประหลาดใจ “ได้อาวุธวิเศษที่คมกริบ เหตุใดท่านถึงถอนหายใจ!”

หวังหยวนยกยิ้ม “ใครในเมืองฝูที่จะสามารถซื้อดาบดี ๆ เช่นนี้ได้?”

จ้าวชิงเหอกล่าวว่า “เช่นนั้นก็ไปขายที่เมืองจวิ้นหรือเมืองโจวสิ!”

หวังหยวนส่ายหน้า “การรักษาความปลอดภัยบนเส้นทางสายนี้ไม่ดี มีโจรและพวกอันธพาลอยู่ทุกหนทุกแห่ง มันอันตราย!”

จ้าวชิงเหอตกตะลึง แล้วพยักหน้า การไปเมืองจวิ้นหรือเมืองโจวนั้นอันตรายเกินไป

แม้ว่านักธุรกิจที่มีอำนาจในเขต จะมีผู้ใต้บัญชาหลายสิบคนที่พกอาวุธอย่างดาบและธนูคอยปกป้อง แต่บางครั้งก็ยังถูกปล้น!

...

ในตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น หวังหยวนยืนอยู่ที่เสาในลานบ้าน ไม่ได้ไปตีเหล็กในร้านตีเหล็ก

ทันใดนั้นจ้าวชิงเหอก็ร้อง “เอ๊ะ ท่าน ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?”