บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 152

“น่าอายมาก!”

เด็ก ๆ ต่างโห่ร้อง ส่วนผู้ใหญ่ต่างปิดตาอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขามอง!

สะใภ้หลายคนต่างมองไปทางอื่น แต่กลับพยายามมองทั้งสองจากหางตา!

ผู้อาวุโสเช่นหวังหานซานและท่านลุงต่างอ้าปากค้าง แล้วหันไปทางอื่นราวกับมองไม่เห็น!

หนุ่มสาวหลายคนต่างหัวเราะอย่างเลิ่กลั่ก!

“ว้าว!”

ใบหน้าของจ้าวชิงเหอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ จากนั้นก็ปิดตาด้วยมือเล็ก ๆ นั่น แต่นางแอบมองออกมาจากระหว่างนิ้ว!

ไอ้พี่ชายบ้า วัน ๆ เอาแต่ทรมานพี่สะใภ้จนนางนอนไม่หลับทุกคืน!

ตอนนี้ยังจูบพี่สะใภ้ในที่สาธารณะ ที่มีผู้คนเยอะขนาดนี้อีก มันน่าอายจริง ๆ!

“อื้ม อื้ม...”

หลี่ซื่อหานรู้สึกละอายใจและมีความสุขในเวลาเดียวกัน จิตใจของนางก็ว่างเปล่า เมื่อหวังหยวนปล่อยมือ นางก็หันหลังกลับและโผเข้าไปในอ้อมแขนของจ้าวชิงเหอ นางเขินอายเกินกว่าจะเจอใคร!

เฮ้อ!

หวังหยวนถอนหายใจยาว เขาเช็ดน้ำลายที่มุมปากแล้วพูดว่า “ท่านลุง ลุงหานซาน กัวฉาง ฝากดูแลหมู่บ้านต้าหวังด้วย”

พวกเขาทั้งสามพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

ท่านลุงเป็นห่วงและอยากจะตามไปด้วย แต่เขากำลังจะแต่งงานใหม่เร็ว ๆ นี้ และต้องสร้างดาบราชวงศ์ถังที่บ้าน

หวังหานซานก็ไม่สบายใจเช่นกัน แต่หวังหยวนขอให้เขาอยู่และดูแลสถานการณ์โดยรวมของหมู่บ้าน

กัวฉางเองก็อยากจะไปเช่นกัน แต่หวังหยวนขอให้เขาอยู่ที่นี่ เนื่องจากกลุ่มขายเกลือยังมีปัญหามากมายในตอนแรก

พี่น้องสามคนและสามครอบครัวต่างมีหญิงชรา ภรรยา และลูก ๆ ดังนั้นจึงต้องมีผู้ชายเหลืออยู่ที่บ้านหนึ่งคน

“ทุกคนรอข้ากลับมานะ!”

หวังหยวนโบกมือให้ชาวบ้าน จากนั้นขึ้นรถแล้วลดม่านลง “ต้าหู่ ไปกันเถอะ!”

ขอรับ!

หวังซื่อไห่พูดอย่างวิตก “จะให้เอาหน้าไม้ขงเบ้งออกมาไหมขอรับ?”

หวังเอ้อโกวก็พูดอย่างตื่นเต้นเช่นกัน “ใช่แล้ว พี่หยวน เมื่อมีหน้าไม้ขงเบ้ง พวกเราก็ไม่กลัวใครทั้งนั้น!”

ชายหนุ่มจากกลุ่มประมงตั้งตารอ

ครั้งล่าสุดที่ต่อสู้กับค่ายซ่านหู่มีเพียงสี่คนเท่านั้นที่รู้จักศิลปะการต่อสู้ ได้แก่ ต้าหู่, เอ้อหู่, กัวเหลียง และกัวเฉียง

พวกเขามีข้อได้เปรียบจากเงื่อนไขที่เอื้ออำนวย และไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้จริงด้วยอาวุธมีคม

แต่ยังคงเก็บงำความหวาดกลัวต่อพวกโจรอยู่บ้าง

แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะครอบครองดาบราชวงศ์ถัง และได้เรียนรู้เทคนิคดาบสามแบบแล้ว แต่พวกเขาก็ขาดความมั่นใจ!

อย่างไรก็ตาม พวกเขาทุกคนเคยใช้หน้าไม้ขงเบ้ง พวกเขาจึงเข้าใจถึงพลังและความสะดวกของหน้าไม้!

หวังหยวนส่ายหัว “อย่าเอาหน้าไม้ขงเบ้งออกมาใช้อย่างง่ายดาย เว้นแต่จะพบกับสถานการณ์ที่อันตรายอย่างยิ่ง!”

ทุกคนต่างพยักหน้า!