บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 156

ทุกคนหัวเราะขึ้นมาทันที และความไม่สบายใจก็ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด!

“วันนี้ที่ข้าขอให้พวกเจ้าฆ่าโจรภูเขา ประการแรกเพื่อป้องกันตัว ประการที่สองเพื่อฝึกฝนความกล้าหาญของพวกเจ้า”

หวังหยวนพูดเบา ๆ “เมื่อมีความกล้าหาญ มีดาบราชวงศ์ถังและมีทักษะศิลปะการต่อสู้ พวกเจ้าก็จะสามารถป้องกันตัวเองได้ เมื่อออกเดินทางไปข้างนอกในอนาคต!”

ทุกคนพยักหน้ารัว ๆ

ทุกคนเห็นได้ชัดว่าธุรกิจของพี่หยวนเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และเขาจะต้องการคนอยู่ข้างนอกในอนาคต

หวังหยวนเปลี่ยนหัวข้อ “แต่พวกเจ้าต้องจำไว้ว่า หากเจ้ามีอาวุธก็ย่อมมีเจตนาที่จะฆ่า หากเจ้ามีเจตนาที่จะฆ่าในอนาคต เจ้าต้องย้อนถามตัวเองว่าคนผู้นี้ควรถูกฆ่าหรือไม่ และการฆ่าเขาจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนหรือไม่ หากคนที่ไม่ควรฆ่าก็ไม่ควรมีใครถูกฆ่า คนที่ควรถูกฆ่าแต่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน ย่อมไม่ควรฆ่า และใช้วิธีการอื่นเพื่อแก้ปัญหา!”

ทุกคนต่างมึนงงหลังจากได้ยินสิ่งนี้

กัวเหลียงและกัวเฉียงมองหน้ากัน และก้มหน้าลงพร้อมกัน!

ทันใดนั้น หวังซื่อไห่ก็พูดว่า “พี่หยวน เมื่อครู่นี้ข้าทำให้ท่านอับอายแล้ว ข้าแค่ฆ่าโจร แต่กลับอาเจียนออกมา!”

เขาเป็นคนแรกที่ติดตามหวังหยวนและเป็นสมาชิกคนสำคัญ แต่กลับขี้ขลาดที่สุด!

เมื่อนึกถึงท่าทางของตัวเองเมื่อครู่นี้ ซึ่งเทียบไม่ติดหวังเอ้อโกวเลย เขาจึงรู้สึกละอายใจเล็กน้อย

“มีหลายคนก็เป็นแบบนี้ จะอายอะไร!”

หวังหยวนปลอบใจ “ทุกคนต่างมีจุดแข็งและจุดอ่อนของตัวเอง การทำงานเป็นกลุ่มต้องการคนที่หลากหลาย จุดแข็งของเจ้าไม่เกี่ยวข้องกับความกล้าหาญของเจ้า อย่าเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น!”

หวังซื่อไห่ตกตะลึง “เช่นนั้นจุดแข็งของข้าคืออะไรหรือ?”

หวังหยวนยกริมฝีปากขึ้น “หน้าหนา!”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

กลุ่มรถม้าหัวเราะลั่น!

หวังซื่อไห่หน้าแดงและพูดว่า “พี่หยวน หน้าหนาเป็นจุดแข็งอย่างไรหรือ ท่านหยุดล้อเล่นเถอะ!”

หวังหยวนเลิกคิ้ว “เจ้าเป็นคนหน้าหนากล้าที่จะติดต่อกับทุกคนที่เจ้ารู้จัก หนำซ้ำเจ้ายังไม่โกรธเวลาคนอื่นมองเจ้าไม่ดี นี่เหมาะกับการทำกิจการ จะไม่เป็นจุดแข็งได้อย่างไรเล่า หากเจ้าให้เอ้อหู่ทำกิจการ แล้วมีคนอื่นวิจารณ์คำไม่กี่คำ เขาก็มองแรงแล้ว เช่นนี้จะไปทำกิจการรุ่งเรืองได้อย่างไร!”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

กลุ่มคนหัวเราะขึ้นอีกครั้ง!

เอ้อหู่เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าอยากไปฆ่าพวกโจรในสนามรบต่างหาก ข้าจึงไม่อยากทำกิจการใด ๆ ทั้งนั้น!”

หวังซื่อไห่ที่รู้สึกหดหู่เมื่อครู่นี้ ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพยักหน้า เขารู้สึกมีพลังอีกครั้ง

แต่ในช่วงเวลาเย็นเยี่ยงนี้ ร้านค้าทั้งหมดต่างปิดแล้ว จึงไม่มีผู้คนสัญจรบนถนน

ตามเครื่องหมายแผนที่ ทั้งกลุ่มก็มาถึงสุดถนนเพื่อไปโรงเตี๊ยม

ในลานกว้างขนาดใหญ่ มีบ้านมากกว่าสิบหลัง คอกม้าแถวหนึ่ง และโคมไฟสองดวงแขวนอยู่หน้าประตู

เมื่อองครักษ์สวี่ไปเมืองจวิ้น เขามักจะพักที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้เสมอ และบอกว่าที่นี่ปลอดภัยมาก

กลุ่มรถม้าหยุด หวังหยวนลงจากรถ มีบริกรคนหนึ่งทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม “คุณชายอยากจะพักที่โรงเตี๊ยมหรือขอรับ! ร้านนี้สะอาดและถูกสุขลักษณะ ห้องเทียนจื่อราคาห้องละหนึ่งร้อยเหวิน ห้องชั้นล่างราคาห้องละห้าสิบเหวิน และห้องพักเดี่ยวคนละสิบเหวิน หากพักอาศัยอยู่ในห้องเทียนจื่อเราจะส่งอาหารให้ รวมทั้งหญ้าดี ๆ ที่จะช่วยป้อนม้าได้”

“เอาห้องห้องเทียนจื่อสามห้อง!”

หวังหยวนยืดเอว มองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ท่านไม่จำเป็นต้องมาส่งอาหาร เราสั่งเองได้!”

“ตกลง!”

บริกรตะโกนสุดปอด “เรามีแขกผู้มีเกียรติมาเยี่ยม ห้องเทียนจื่อสามห้อง!”

กลุ่มคนเข้าไปในโรงเตี๊ยมที่น่าอยู่ และพาม้าไปที่คอกม้า!

เสมียนจัดให้คนกลุ่มหนึ่งไปที่ห้องในสวนหลังบ้าน จากนั้นผลักประตูให้เปิดออกแล้วพูดว่า “เถ้าแก่ มีแกะอ้วนหลุดเข้ามา ท่านต้องการจะฆ่าหรือไม่ขอรับ?”