บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 163

“พี่หยวน หนังสือเล่มนั้นมันคืออะไร เหตุใดถึงทรงพลังขนาดนี้!”

“ทันทีที่เหล่ยจูเหรินเห็นหนังสือเล่มนั้น เขาถึงบอกว่าหนิวซาน หนิวหวู่ และทหารในชนบทฆ่ากันเอง!”

“ซ้ำยังส่งคนมาเตรียมอาหารเช้า และเสบียงแห้งให้พวกเราตั้งแต่เช้า!”

“นอกจากนี้หัวหน้าหมู่บ้านและฉี๋จ่างก็มาช่วยด้วย พาหนิวซาน หนิวหวู่ และเจ้าของโรงเตี๊ยมไปยังที่ว่าการอำเภอ!”

วันรุ่งขึ้น ทันทีที่กลุ่มคนออกจากเมืองไท่ผิง ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเหมือนความฝัน ร้านผิดกฎหมายร้านหนึ่งถูกกำจัดให้สิ้นซาก โดยไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย

สิ่งนี้ทำให้พวกเขารับรู้ถึงพลังอีกประเภทหนึ่ง นอกเหนือจากอำนาจและการปกครอง...ชื่อเสียง!

“ไม่ใช่ว่าคำเชิญนั้นเยี่ยมยอด แต่เป็นเพราะพวกเขาคิดเองเออเอง และหวาดกลัวไปเอง!”

หวังหยวนเม้มริมฝีปากและกลั้นยิ้ม “พวกเจ้าต้องจำไว้ว่าการจินตนาการนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่อย่ามโนไปไกล!”

“มโน!”

ทั้งกลุ่มสับสน!

“หมายถึงใช้สมอง!”

หวังหยวนอธิบายอย่างใจเย็น “เจ้ายืนอยู่ชั้นล่าง และนึกคิดว่าสิ่งใดที่สามารถใช้ได้อยู่ชั้นสอง แต่อย่าคิดถึงชั้นสามหรือสี่ เช่นนั้นจะทำให้ตัวเจ้าตกใจเท่านั้น และเจ้าจะถูกหลอกด้วยความฉลาดของเจ้า!”

“ขอรับ!”

คนกลุ่มหนึ่งพยักหน้าด้วยความมึนงง

หวังหยวนเปลี่ยนหัวข้อ “อีกสิบกิโลก็ถึงอีเซี่ยนเทียนแล้ว ซ่อนดาบทั้งหมด แล้วเตรียมค่าผ่านทางหากพบโจรภูเขาก็รีบจ่ายเงินให้พวกเขา”

“อย่ารู้สึกแย่ ข้าก็ไม่อยากจ่ายเงินให้โจรภูเขาเช่นกัน แต่ได้ยินมาว่าพวกเขามีอยู่ห้าถึงหกร้อยคน หากสู้กันจริง ๆ เราจะตายอยู่ที่นี่กันทั้งหมด”

อีเซี่ยน

กลุ่มดาบราชวงศ์ถังคนพยักหน้า และแม้แต่เอ้อหู่คนที่มีอารมณ์รุนแรงที่สุดก็ไม่พูดอะไร!

ก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยปากพูด ชายในชุดผู้ติดตามก็ล้มลงกับพื้น

“ระวังตัวและมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่ามีการซุ่มโจมตีหรือไม่ ถ้าไม่มีก็ช่วยคนซะ!”

เกรงว่ามันจะเป็นกับดัก หวังหยวนจึงเอ่ยเตือน!

กัวเหลียงและกัวเฉียงวิ่งออกไปทันที จากนั้นสำรวจพื้นที่โดยรอบเป็นระยะทางหนึ่งร้อยเมตร แล้วกลับมาส่ายหัว!

หวังซื่อไห่หยิบน้ำ อาหาร และยารักษาแผลจากมีดออกจากรถ และเริ่มช่วยชีวิตคน

หลังจากนั้นไม่นาน

ผู้ติดตามฟื้นขึ้นมาเห็นต้าหู่และรถม้าอยู่ไม่ไกล จึงพูดด้วยความยากลำบาก “นี่ใช่คุณชายหวังหยวนหรือไม่?”

หวังหยวนประหลาดใจ “เจ้ารู้จักข้า!”

“ข้าชื่อหูเทียน เป็นผู้ติดตามของตระกูลหู และเป็นผู้คุ้มกันของคุณหนูใหญ่ คุณหนูซื้อสบู่ของท่าน และเตือนท่านที่ที่ว่าการอำเภอ ข้าคอยคุ้มกันอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา!”