บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 165

ครึ่งทางขึ้นไปบนภูเขา เซี่ยซานหู่พร้อมขวานในมือ เขามองดูต้าหู่และเอ้อหู่ด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็ขมวดคิ้ว

ทั้งคู่เป็นคนสนิทของคุณชาย ถ้าพวกเขามาด้วยกัน แสดงว่าคุณชายต้องอยู่ในรถ!

หวังหยวนขมวดคิ้วอยู่ในรถม้า เขารู้สึกเหมือนยกหินขึ้นมา แต่กลับหล่นทับขาตัวเอง

เซี่ยซานหู่ผู้นี้ต้องการลักพาตัวเขาไปเป็นที่ปรึกษาทางทหารมาโดยตลอด ตอนนี้เขาจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร!

“ไม่ได้มา เจ้าอย่าคิดเลอะเทอะ พี่หยวนไม่อยู่ที่นี่!”

เอ้อหู่รีบปฏิเสธ และยัดเงินไว้ในอ้อมแขนของโจรภูเขา ตามด้วยพูดเสียงอู้อี้ “เรากำลังรีบ!”

โจรภูเขารับเงิน และมองย้อนกลับไปครึ่งทางภูเขา เพื่อขอคำแนะนำอย่างเห็นได้ชัด

เขารู้ว่านายท่านสิบรู้จักคนผู้นี้ และความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่ธรรมดา!

โดยปกติแล้วจะไม่เก็บค่าผ่านทางกับพวกเดียวกัน ไม่เช่นนั้นเพื่อนนักเดินทางจะหัวเราะเยาะเอาได้

“หลังจากจ่ายค่าผ่านทางแล้ว ก็ปล่อยพวกเขาไปเถอะ นี่เป็นกฎที่นายท่านรองตั้งไว้!”

เซี่ยซานหู่โบกมือแล้วมองไปด้านข้าง!

ที่นั่นมีโจรหลายร้อยคน และตรงกลางมีโจรภูเขาตาเดียวนอนอยู่บนหนังหมาป่า!

เขาคือนายท่านเก้าของอีเซี่ยนเทียนตาหมาป่าข้างเดียว ครั้งหนึ่งเขาเคยฆ่าหมาป่าเจ็ดตัวด้วยดาบเล่มเดียวโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ

เขาตาบอดข้างเดียว เพราะเขาถูกเจ้าหน้าที่และทหารยิง เขาจึงได้รับฉายาว่า “หมาป่าตาเดียว”

ในอีเซี่ยนเทียน หมาป่าตาเดียวคือนายท่านเก้า และสถานะของเขายังคงอยู่เหนือเขา!

“จ่ายค่าผ่านทางแล้ว ปล่อยไปได้!”

โจรภูเขาหันหน้าไปทางด้านข้างพร้อมถือเงินสองกว้านกว่า แล้วเดินขึ้นไปบนภูเขาอย่างช้า ๆ

เฮ้อ!

ทั้งกลุ่มถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในรถม้า คิ้วดาบของหวังหยวนก็คลายออก และประหลาดใจที่เซี่ยซานหู่เปลี่ยนนิสัย!

หูเทียนกำหมัดแน่นและกัดฟัน ‘คุณหนูของเขายังอยู่ในอีเซี่ยนเทียนและถูกโจรรังแก!’

หวังหยวนปลอบใจเขา “พวกเขามีคนจำนวนมาก ข้าจะหาหนทางเมื่อไปถึงเมืองจวิ้น!”

หูเทียนกำหมัด “ขอบคุณคุณชายหวัง หากคุณหนูของเรารอดแล้ว เราจะตอบแทนอย่างหนัก!”

หวังหยวนไม่ได้รับปาก!

การช่วยชีวิตหูเมิ่งอิ๋งไม่ใช่เรื่องง่าย

อย่างไรก็ตาม ก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้ หูเมิ่งอิ๋งถูกลักพาตัวเพราะเธอทำข้อตกลงกับเขาในการขายสบู่

หากไม่มีมโนธรรมคงไม่เจริญ!

“เจ้าสิบ หยุดแสดงได้แล้ว ทุกวันนี้เพื่อโน้มน้าวนายท่านรองว่าลูกน้องหวังหยวนนั้นยอดเยี่ยมแค่ไหนเรื่องที่เจ้าพูดเกี่ยวกับเขา และลูกน้องที่ชื่อหวังพั่วหลู่นั้นเก่งกาจแค่ไหน เจ้าพูดไปหลายสิบรอบแล้ว”

“หวังพั่วหลู่เป็นคนสนิทของเขา ในเมื่อเจ้าคนนี้มาที่นี่ แล้วใครอีกล่ะที่อยู่ในรถนอกจากเขา”

หมาป่าตาเดียวโบกดาบหัวกระโหลกด้วยสีหน้าเฉียบแหลม “ข้าไม่ได้จะว่าเจ้า เฮยซินหู่เป็นพี่ชายคนโตของเจ้า ตอนนี้ศัตรูของเขาอยู่ที่นี่แล้ว คนนอกอย่างพวกเราก็เต็มใจที่จะล้างแค้นให้เขา”

“เหตุใดเจ้าซึ่งเป็นพี่น้องร่วมสาบานจึงช่วยศัตรูของเขาแทน เจ้ายังมีความจงรักภักดีบ้างไหม?”

กลุ่มโจรมองดูเซี่ยซานหู่ด้วยความดูถูก

ทุกคนบนท้องถนนให้ความสนใจกับมนุษยธรรม ผู้ที่ไม่มีมนุษยธรรมย่อมถูกผู้คนดูถูก!

“พี่เก้า สหายทุกคน ข้าไม่ใช่คนเนรคุณ ข้ามีแผนอื่นต่างหาก!”

เซี่ยซานหู่รีบอธิบาย “คุณชายไม่ใช่คนธรรมดา ตราบใดที่เขาเป็นที่ปรึกษาทางทหารของเรา ด้วยสติปัญญาของเขา เขาจะสามารถช่วยเหลือพี่ใหญ่ของข้าได้อย่างแน่นอน นอกจากนี้เขายังปล่อยข้าไปถึงสองครั้ง หากข้าทำร้ายเขา ข้าคงจะเลวยิ่งกว่าหมูหรือหมา!”

โจรภูเขาต่างพยักหน้าหลังจากได้ยินสิ่งนี้ และมองไปที่เซี่ยซานหู่ด้วยท่าทางที่ดีขึ้นเล็กน้อย

นี่เป็นกลุ่มที่ซับซ้อน บางคนชอบที่จะพูดถึงมนุษยธรรม แต่ส่วนใหญ่กลับไม่มีความซื่อสัตย์

“เอาล่ะ เจ้าสิบ เจ้าอย่าเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเราเถอะ!”

หมาป่าตาเดียวหยิบดาบหัวกระโลหกขึ้นมา แล้วรีบวิ่งลงภูเขา “สหาย มีคนที่นายท่านรองต้องการอยู่ในรถม้า หากโค่นล้มเขาได้จะมีรางวัลหนัก!”

เซี่ยซานหู่ยืนอยู่ตรงหน้า “พี่เก้า ฟังคำแนะนำของข้าด้วย คุณชายไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป อย่าดูถูกที่พวกเขามีเพียงสิบคนเท่านั้น พวกเขาอาจซ่อนของพิเศษบางอย่าง หากท่านชักนำสหายให้โค่นล้มเขาแบบนี้จริง ๆ ข้าเกรงว่าต้องประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่!”