บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 173

“เจ้าพวกโจรชั่ว จำชื่อข้าไว้ ข้าชื่อหวังพั่วหลู่! พั่ว แปลว่าทำลาย และหลู่ ที่เป็นนักรบ เจ้าจะต้องตายด้วยน้ำมือของหวังพั่วหลู่!”

เอ้อหู่ถือดาบไว้ในมือทั้งสองข้าง ดาบนั้นที่วาดผ่านผู้คน กลายเป็นแสงและเงาสองสายพาดผ่านไป

ไม่ว่าเขาจะวาดดาบไปที่ไหน ใบดาบที่ปะทะมาก็หัก มีคนตายเป็นศพและเลือดก็พุ่งเป็นสาย ไม่มีใครหยุดยั้งเขาได้

มีอาวุธฟันใส่เขา แต่พวกมันทั้งหมดถูกชุดเกราะสีดำป้องกันเอาไว้!

เพียงครู่เดียว โจรยี่สิบหรือสามสิบคนก็ถูกสังหารด้วยดาบของเขา

โจรที่อยู่รอบตัวเขาหวาดกลัวมาก จนอดไม่ได้ที่จะถอยและหลบ!

“ท่านสี่ ท่านห้า ท่านหก ท่านแปด และท่านสิบ ตามข้ามา!”

เมื่อเห็นว่าโจรธรรมดาทั่วไปเอาชีวิตเสี่ยงแบบนี้ พวกเขาก้าวออกไปข้างหน้า หงเยี่ยก็หยิบดาบยาวขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าใส่เขาอีกครั้ง โดยไม่มีท่าทีขลาดกลัวเลย

ทั้งห้าคนเห็นดังนั้น พวกเขาก็รีบรุดไปข้างหน้าทันที!

ยอดฝีมือทั้งหกคนร่วมมือกัน เอ้อหู่ก็เริ่มล่าถอยทีละก้าว!

เพียงครู่เดียว เขาก็ถูกดาบ ขวาน และลูกธนูโจมตี เขาก็เซถอยไป!

แต่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรและฟันตัดดาบยาวของหงเยี่ยอีกครั้ง เกือบจะฆ่านางได้ในดาบเดียว

หงเยี่ยถอยกลับด้วยความหวาดผวา!

ชายทั้งห้าคนเข้ามาล้อมและเอ้อหู่ก็เริ่มถอยเล็กน้อย!

“พาพี่หยวนออกไป!”

ทันใดนั้นเอ้อหูก็ตะโกน โจมตีคนทั้งห้าคนด้วยดาบของเขา แล้วถอยกลับไปด้านหลังวงล้อม

"ไป!"

หวังหยวนตะโกนจากด้านหลังกำแพงหิน และกลุ่มคนก็วางโล่ซ้อนกันตั้งโล่ให้สูงและถือหน้าไม้ขงเบ้ง แล้วรีบถอยกลับอย่างรวดเร็ว

ฟู้ว ฟู้ว ฟู้ว!

เอ้อหูตั้งดาบและเอาโล่มาป้องกันไว้ แล้วหายใจหอบหนัก!

“เขาหายใจแรงมาก!”

“เขากำลังจะหมดแรง!”

"คงไม่ต้องแสดงแล้วมั้ง เมื่อกี้ทำซะขนาดนั้น!"

“เจ้าแสดงให้ข้าเห็น แต่ไม่เห็นหรือว่าเขาฆ่าพี่น้องเราไปกี่คน เขาถูกยอดฝีมือหกคนล้อมไว้ ไม่ว่าเขาจะมีแรงมากแค่ไหน เขาก็หมดแรงอยู่ดี!”

“ร่วมกันบดขยี้เขาให้ตาย!”

เขาสามารถมองเห็นตำแหน่งของอี้จางหงได้อย่างชัดเจนผ่านช่องว่างในโล่ หวังหยวนเลิกคิ้วและพูดเสียงดัง "เจ้าอยากเห็นจริง ๆ สินะว่าหมู่บ้านต้าหวังของเราทำอะไรได้บ้าง!

“ไอคนเลว ถ้ามีความสามารถก็ใช้มันซะ!”

หงเยี่ยมองอย่างไม่ใส่ใจ "นอกเหนือจากคำพูดปากเก่งของเจ้า เจ้ามีอะไรอีกไหม เมื่อกี้เจ้ากล้าพูดแบบนั้นกับข้า รอข้าจับเจ้าได้ก่อนเถอะ ข้าจะจับเจ้าแก้ผ้าและแขวนเจ้าไว้ที่ถนนสิบวัน ให้พ่อค้าเห็นเจ้าจนพอแล้ว ข้าจะฆ่าเจ้าล้างแค้นให้กับพี่เฮยซินหู่ เจ้าสิบ และพี่น้องทั้งหมดของเรา!”

"ล้างแค้น!"

หวังหยวนแค่นหายใจเบา ๆ "เจ้าคิดจะว่าฆ่าข้าได้จริง ๆ เหรอ? เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าเจ้าถึงที่ตายแล้ว!"

“ตายรึ!”

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่โดยรอบ หงเยี่ยก็มองดูถูก "เจ้าพาคนของเจ้าไปหมดแล้ว เจ้าจะมีปัญญาทำอะไรเจ้าได้ เจ้าสิที่ถึงที่ตาย!"

“ไม่ใช่สักหน่อย เราไม่ได้พาพวกเขาออกไปหมด ยังเหลืออีกหนึ่งคน ดูเหมือนว่าเขาจะแข็งแกร่งกว่านี้!”

หลังจากกวาดสายตาเอ้อหู่และร่างที่อยู่ด้านหลังโล่ หัวใจของเซี่ยซานหู่ก็สั่นสะท้าน เขาจำครั้งนั้นที่มีมีดจ่อที่คอของเขาอย่างเงียบ ๆ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนขึ้นมา "รองหัวหน้าหนีเร็ว นั่นมีการซุ่มโจมตีรอบตัวเจ้า เขายังมียอดฝีมือที่เก่งกาจอยู่อีก!"

อ๊ะ!

หงเยี่ยขนลุกราวกับว่านางตกอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายตลอดเวลา แต่นางหันมองไปรอบ ๆ และไม่พบเจอใครเลย

ทันใดนั้นนางก็รู้สึกถึงสาเหตุที่แท้จริง!