บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 175

บรรยากาศนิ่งเงียบไปชั่วขณะ!

รวมถึงเซี่ยซานหู่ หัวหน้าทั้งห้าพูดคุยกันสักพักและให้คนคนหนึ่งมาเจรจา

ชายวัยกลางคนที่มีหนวดเครารุงรังกล่าวว่า "ไอหนุ่มแซ่หวัง ปล่อยรองหัวหน้าของเราไป เราจะปล่อยให้เจ้าออกจากค่ายอีเซี่ยนเทียน และในอนาคตเราสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ้ารำคาญใจอีก!"

นี่คือจินเฉียนสู่ หัวหน้าคนที่สี่ของค่ายอีเซี่ยนเทียน มีหน้ารับผิดชอบค่าใช้จ่ายทางการเงินของค่ายอีเซี่ยนเทียน

เขาเป็นบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุดในบรรดาหัวหน้าสามอันดับแรก

หวังหยวนจิ้ปากเบา ๆ : "สิ่งที่พวกโจรอย่างพวกเจ้าพูดเชื่อได้งั้นรึ?"

จินเฉียนสู่โกรธเล็กน้อย “ไปถามในระยะหลายร้อยลี้นี้ได้เลย ไม่มีใครไม่รู้ว่าค่ายอีเซี่ยนเทียนของพวกเรามีชื่อเสียงที่ดีรักษาคำพูด พูดกันตามตรง เราบอกว่าเราเก็บค่าผ่านทางก็เป็นอันได้แล้ว เก็บค่าผ่านทางแล้วเรียบร้อยไม่มีอะไร ถือซะว่ารื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้น!”

หวังหยวนแค่หายใจเบา ๆ "แล้ววันนี้สำหรับข้าล่ะ?"

จินเฉียนสู่สำลัก "นั่นเป็นเพราะเจ้าทำร้ายพี่เฮยซินหู่ และหัวหน้าของเราสนิทกับเขา!"

หวังหยวนหัวเราะเยาะอีกครั้ง "แล้วคุณหนูใหญ่ตระกูลหูล่ะ?"

จินเฉียนสู่หน้าแดงเล็กน้อย "นั่นเป็นเพราะคุณหนูของเราถูกใจนาง และอยากให้นางแต่งเป็นภรรยาของหัวหน้าของเรา ไม่ได้ปฏิบัติต่อนางอย่างเลวร้ายแน่นอน!"

หวังหยวนหัวเราะเยาะ "คุณหนูจากครอบครัวที่ร่ำรวย เจ้าจับนางขึ้นไปบนภูเขา และบอกว่าจะไม่ปฏิบัติต่อนางอย่างเลวร้ายแน่นอน เจ้ากล้าพูดแบบนั้นได้ยังไง!"

"..."

กลุ่มโจรหน้าแดง และไม่สามารถพูดเถียงข้าง ๆ คู ๆ ได้อีก

หวังหยวนพูดอย่างเย็นชา "เจ้าคิดว่าเจ้ามีชื่อเสียงที่ดีมาก แต่ในความคิดของข้า เจ้าเป็นเพียงกลุ่มคนชั่วที่ละโมบในเงินทอง มัวเมาในกาม เป็นไปได้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นรึ!"

พวกโจรกัดฟัน แต่พวกเขาทั้งหมดระงับความโกรธ และบางคนก็กลัวว่าหากพุ่งเข้าไปจะทำให้ตัวประกันบาดเจ็บได้!

หวังหยวนตะคอกอย่างเย็นชา "ถ้าเจ้าอยากจะสร้างความน่าเชื่อถือ เจ้าต้องสร้างระบบให้มันน่าเชื่อถือให้ได้ก่อน ระบบนี้จะไม่ถูกเปลี่ยนแปลงโดยใครก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นทรัพย์สินใด ๆ สาวงามที่ไหน หรือพลังอำนาจใด ๆ ต้องปฏิบัติตามตั้งแต่หัวหน้าจนไปถึงลูกน้องเท่านั้น ถึงจะสามารถสร้างความน่าเชื่อถือได้ เช่นนั้นแล้วทุกคนจึงจะวางใจได้ แล้วพวกเจ้าล่ะ หึ!"

พวกโจรฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แต่ส่วนใหญ่ไม่เข้าใจเลย!

ดวงตาของเซี่ยซานหู่เป็นประกาย "ตามที่คาดไว้ บัณฑิตคนนี้สามารถแสดงแก่นแท้ของคำว่าความน่าเชื่อถือได้ในประโยคเดียว หากให้เขามาเป็นกุนซือที่ปรึกษาได้ สามารถทำให้ค่ายอีเซี่ยนเทียนใหญ่ขึ้น และแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ได้อย่างแน่นอน"

เห้อ น่าเสียดาย เรื่องราวดันมาถึงขั้นนี้แล้ว!

หวังหยวนหันหลังกลับแล้วเอามือไพล่หลัง "ต้าหู่ หลังจากที่ข้านับหนึ่งถึงสาม เจ้าก็ตัดหูอีจั้งหงมาสักข้างหนึ่ง แล้วเราค่อยคุยกัน!"

ไม่ต้องรอให้หวังหยวนนับ ดาบยาวต้าหู่ก็บากหูของหงเย่จนเลือดตก

พวกโจรมองไปที่ต้าหู่ด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟ "ไอเวรนี้ เจ้าไม่ทำตามกฎ ก่อนที่ไอหนุ่มแซ่หวังจะนับ เจ้าก็ลงมือแล้ว!"

"หยุดนะ!"

จินเฉียนสู่ตะโกนให้หยุด ถ้ารองหัวหน้าเหลือหูข้างเดียว หากกลับไปที่ค่ายเขาคงไม่ใช่คนแรกที่ตายแน่ เขาพูดด้วยสีหน้าโศกเศร้าว่า "พวกเราตกลง รีบปล่อยนางมาเร็ว ๆ อย่าทำร้ายรองหัวหน้าเรานะ!"

“แค่เงื่อนไขข้อแรก ทำไมเจ้าถึงรีบร้อนขนาดนี้?”

หวังหยวนเลิกคิ้วและมองไปรอบ ๆ พวกโจร "เจ้าปักหลักอยู่ในค่ายอีเซี่ยนเทียนมาหลายสิบปีแล้ว และมักจะปล้นพ่อค้า วันนี้ข้าจะตอบโต้ด้วยวิธีเดียวกันกับเจ้า ให้เจ้าได้ลิ้มรสความรู้สึกของการถูกปล้น เอาเงินค่าไถ่มาไถ่ตัวอีจั้งหงซะ!”

ต้าหู่เอ้อหู่และคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึง พี่หยวนจะปล้นพวกโจรจริง ๆ!

ตอนนี้ได้ปล้นก็สนุกดี แต่จะทำยังไงเมื่อได้มันมา!

"ปล้นพวกเรา!"