บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 177

“ใครมาช่วยข้า!”

ตอนที่หูเมิ่งอิ๋งออกไปนางยังสับสนอยู่ แต่ในไม่ช้านางก็ตระหนักว่าไม่ใช่พี่เหลิ่งอวิ๋นที่ลงมือ

ระหว่างทางลงภูเขาพร้อมกับพวกโจร ได้ยินพวกโจรพวกนี้สาปแช่งชายแซ่หวังจากหมู่บ้านต้าหวังมาตลอดทาง

ด่าขาว่าขี้ขลาดเหมือนหนู น่ารังเกียจ ใจดำ เขามันโหดร้ายยิ่งกว่าโจร ด่าเขาว่าไอหนุ่มไร้ยางอาย!

ในเขณะเดียวกัน จากข้อมูลที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอันที่ได้ฟังก็พอะติดปะต่อได้ หวังหยวนสั่งให้คนสิบคนเอาชนะกลุ่มโจรด้วยการซุ่มโจมตี จับตัวหงเยี่ยและเรียกค่าไถ่เป็นทองคำ!

ตลอดทางลงจากภูเขา นางนึกภาพการปะทะกันของทั้งสองฝ่าย!

ตอนนั้นคิดแค่ว่าเขาเป็นบัณฑิตรูปหล่อ ที่ค้นพบวิธีลับในการทำสบู่

ต่อมาข้าได้ยินว่าเขาได้ทำลายล้างค่ายซานหู่ จึงได้รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีความสามารถรอบด้านทั้งบุ๊นและบู๊!

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะสามารถจัดการกับโจรอีเซี่ยนเทียนได้ กล้าข่มขู่พวกโจรด้วย!

อย่างไรก็ตาม ในเมืองได้ปล่อยข่าวชื่อเสียงของเขาออกไปอย่างเลวร้าย!

เมื่อรวมข้อมูลทุกอย่างเข้าด้วยกัน ดูเหมือนว่าชายแปลกหน้าคนนี้อยู่ในม่านหมอก!

มันยากที่จะมองทะลุปรุโปร่ง!

เมื่อมาถึงเชิงเขา ก็ไม่มีโจรมาขวางทางนาง หูเมิ่งอิ๋งเดินไปหาหวังหยวนและหูเทียน!

หูเทียนรีบก้าวไปข้างหน้า ดวงตาของเขาแดงก่ำ "คุณหนู ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

"ไม่เป็นไร ลำบากเจ้าแล้วจริง ๆ!"

หูเมิ่งอิ๋งพยักหน้าเบา ๆ และเดินไปหาหวังหยวน และคำนับขอบคุณ "ขอบคุณคุณชายหวังที่ช่วยเหลือ!"

"มันสิ่งที่สมควรทำอยู่แล้ว!"

เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นสวมผ้าคลุมหน้า เสื้อผ้าและเครื่องสำอางของนางยังดูเรียบร้อย นางดูไม่เหมือนถูกลักพาตัว แต่เหมือนกำลังไปเที่ยวพักผ่อน หวังหยวนตอบอย่างสุภาพ และหันไปมองพวกโจร "เงินเอามารึยัง?”

“เอามาแล้ว!”

จินเฉียนสู่โบกมือ

โจรสามสิบคนแบกกล่องเข้ามา

กล่องเล็กสองกล่องใส่เงินสองพันตำลึงทอง กล่องขนาดกลางแปดกล่องใส่เงินแปดพันตำลึง และกล่องใหญ่ยี่สิบกล่องใส่เหรียญทองแดงสองพันกว้าน

ให้คนวางทองคำและเงินแล้ว หวังหยวนมองดูเหรียญทองแดงและพูดอย่างไม่พอใจ "เหรียญทองแดงเอามาทำไมตั้งเยอะแยะ ข้าจะขนยังไง ทองคำอยู่ไหน!"

“คุณชายหวัง พวกเราเป็นโจร ไม่ใช่พ่อค้าใหญ่ เราจะมีทองคำมากมายขนาดนั้นได้ยังไง!”

ถือเป็นความอัปยศอดสูของพวกโจรอย่างยิ่ง หากความแค้นครั้งนี้ไม่ล้างแค้น จะยืนหยัดอย่างเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร

“วันนี้พี่น้องจากค่ายอีเซี่ยนเทียน เป็นหนี้หวังหยวนจากหมู่บ้านต้าหวัง เป็นเงินสองพันตำลึง...”

จากนั้นเขาก็ให้หงเยี่ยที่หมดสติกดลายนิ้วมือของนางลงไป หวังหยวนโบกมือและหันกลับไป "ไปกันเถอะ!"

"เดี๋ยวก่อน!"

สีหน้าจินเฉียนสู่เปลี่ยนไป "เจ้ายังไม่ปล่อยรองหัวหน้าของเราไป!"

กลุ่มโจรโกรธจัด และกวัดแกว่งอาวุธพร้อมละทิ้งทุกสิ่ง

"ปล่อยคนไป?"

หวังหยวนดูเหมือนคนงี่เง่าขึ้นมา "ข้าปล่อยอีจั้งหงตรงนี้ พวกเจ้าก็จะมารุมสับพวกเราเป็นชิ้น ๆ น่ะสิ!"

พวกโจรไม่ปฏิเสธ!

ทันทีที่ได้ตัวรองหัวหน้ากลับมา เขาจะสับไอหมอนี่ให้ตายแน่นอน สับเขาเป็นชิ้น ๆ และเผาเขาไม่ให้เลือกซาก

น่าแค้นใจนัก!