บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 186

เมืองจิ่วซาน ทางตอนใต้ของเมือง

คฤหาสน์หลายหลังอยู่ติดกัน ที่หรูหราที่สุดคือคฤหาสน์หยาง ซึ่งมีทั้งหินจำลอง ลำธาร ศาลากลางน้ำ ศาลาริมน้ำ ทะเลสาบเทียม และพรรณไม้เขียวชอุ่ม

นก แมวและสุนัขที่เลี้ยงในสวน ล้วนได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดี เลี้ยงด้วยปลาและเนื้อสัตว์

มีคนรับใช้และสาวใช้หลายร้อยคน ทุกคนต่างสวมชุดผ้าแพร

กระพรวนคล้องคอแมวและสุนัข ก็ทำจากทองคำและเงิน

ในห้องนั่งเล่นที่แบ่งออกเป็นสามส่วนของคฤหาสน์หยาง มีชายวัยกลางคนสองคนนั่งตรงข้ามกัน

คนหนึ่งพุงพลุ้ย อ้วนท้วนไปทุกส่วน น้ำหนักราวสามร้อยจิน เขาคือนายน้อยสามแห่งตระกูลหยาง หยางซั่ว ซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบอุตสาหกรรมเกลือของตระกูลหยาง!

อีกคนเป็นชายร่างผอม นัยน์ตาดูฉลาดแกมโกง มีหน้าตาแบบพ่อค้าหน้าเลือด เขาคือหลิวจื้อผิง นายท่านรองแห่งตระกูลหลิวในเมืองผู้มั่งคั่ง

คนรับใช้ที่สวมชุดผ้าแพรเข้ามารายงานว่า “นายน้อยสาม เราได้ข่าวจากประตูเมืองแล้ว คนจากเมืองฝูเหล่านั้นได้เข้ามาในเมืองแล้วขอรับ!”

“รู้แล้ว!”

ใบหน้าของหยางซั่วไร้ความรู้สึก!

เขาอยู่ในวัยสี่สิบ แต่ตราบใดที่พ่อของเขายังมีชีวิตอยู่ เขาก็จะเป็นนายน้อยของบ้าน

คนรับใช้ถอยออกไป!

“นายน้อยสาม ท่านต้องตัดสินใจแทนครอบครัวหลิวของข้า เจ้าคนชั่วนั่นโหดร้ายจริง ๆ ขอรับ!”

หลิวจื้อผิงคุกเข่าลง เช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า “ส่งพี่ชายคนโตของข้าเข้าคุกจนถูกเนรเทศเข้ากองทัพ แย่งธุรกิจที่ตระกูลหลิวสืบทอดกันมาสามชั่วอายุคน ทำลายชื่อเสียงของหลานชายข้า เจี้ยนเย่ แม้กระทั่งชีวิตของเขาก็ยังถูกพรากไป เขาเป็นทายาทบัณฑิตเพียงคนเดียวในตระกูลหลิวของข้า!”

หลานชายของข้าถูกฆ่าตาย คนรับใช้สี่คนหนีไป และอีกสองคนถูกจับ!

ตอนที่ข้าไปดูสถานที่ที่ศพหลานชายของข้าถูกทิ้งไว้ เขาถูกหมาป่าภูเขาฉีกกินเป็นชิ้น ๆ แม้แต่กระดูกก็แทบไม่มีเหลือ

ให้เจ้าหน้าที่ช่วยก็ยังไม่ได้!

แม้ว่าคนรับใช้จะบอกว่าฆาตกรคือเซี่ยซานหู่ แต่เขาไม่เชื่อ!

เฮยซินหู่ใช้ขวาน ในขณะที่ฆาตกรทั้งสามใช้มีดสั้น!

ในเมื่อสวมหน้ากาก เหตุใดจึงต้องบอกชื่ออีก ไม่จำเป็นหรอก!

ปัง ปัง ปัง!

หลิวจื้อผิงโขกหน้าผากลงบนพื้นสามครั้งติดต่อกัน แล้วน้ำตาก็ไหลอีกครั้ง “ขอบคุณนายน้อยสำหรับความมีน้ำใจขอรับ ขอบคุณนายน้อย สำหรับการล้างแค้นให้พี่ใหญ่และหลานชายของข้า ตระกูลหลิวรับใช้ตระกูลหยางมาหลายชั่วอายุคน ข้า หลิวจื้อผิง เป็นสุนัขรับใช้ของนายน้อยสามมาตลอดชีวิต หากท่านสั่งให้ข้าไปกัดใคร ข้าก็จะกัดให้ถึงตายขอรับ!”

หากคนสกุลหวังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป ก็หมายความว่าเขาจะไม่ขายเกลือ แม้จะมีใบอนุญาตค้าเกลือ แต่เมืองฝูจะขาดแคลนเกลือในปีหน้าแน่นอน

หากเหตุการณ์สำคัญในการดำรงชีวิตเกิดขึ้น ผู้พิพากษาจ้าวเว่ยหมินก็จะเห็นว่าราษฎรเดือดร้อน และคนสกุลหวังจะถูกจำคุกและตัดศีรษะ

ในเวลานั้น ตระกูลหลิวก็จะได้กลับมาทำธุรกิจขายเกลือในเมืองฝู!

“ตระกูลหยางจะบดขยี้เจ้าคนบ้านนอกนั่นให้ตาย เหมือนกับการขยี้มด”

หยางซั่วลูบหัวด้วยความพึงพอใจ ราวกับลูบหัวสุนัขที่เลี้ยงไว้!

หลิวจื้อผิงหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง นี่เขากำลังถูกเตือนว่าอย่าเป็นเหมือนพี่ใหญ่หรือหลานชายงั้นหรือ

…

เข้าเมือง จัดอาหารและที่พัก