บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 193

ผู้สูงศักดิ์ประจำถิ่นนั้นเหมือนผู้มีอำนาจที่ยั่วยุไม่ได้ พวกเขามักมีคนในครอบครัวเป็นข้าราชการ ในฝ่ายราชการ

เมื่อฝ่ายราชการเจอผู้สูงศักดิ์ประจำถิ่น ก็ยังต้องให้เกียรติ ไม่กล้ารุกรานง่าย ๆ!

อาจกล่าวได้ว่าถึงขั้นมือเดียวใช้ปิดท้องฟ้าได้ คนธรรมดาไม่อาจต่อกรได้!

ผู้มีพระคุณยังเด็กและมีพลัง คงไม่เคยติดต่อกับผู้สูงศักดิ์ประจำถิ่นมาก่อน จึงไม่รู้ว่าพวกเขาแข็งแกร่งเพียงใด!

“เจ้าหนูผู้หยิ่งผยอง หากไม่เชื่อก็ลองดู อีกไม่นานเจ้าจะได้รู้ว่ามันหนักหนาเพียงใด!”

หลิวจื้อผิงโกรธมาก จนอดไม่ได้ที่จะเดินจากไป!

เขามาเพื่อเปิดเผยความคิดของตระกูลหยาง และอยากเห็นหวังหยวนหวาดกลัว ร้องขอความเมตตาด้วยความกลัวและความสิ้นหวัง

สุดท้ายหวังหยวนก็ไม่สนใจ ซ้ำยังด่าตระกูลหยางด้วยซ้ำ บังอาจยิ่งนัก!

น่าโมโหมาก!

แต่เมื่อถึงคราวที่เด็กคนนี้ต้องทนทุกข์ทรมาน เขาจะได้รู้ว่าตระกูลหยางแข็งแกร่งเพียงใด!

เมื่อถึงเวลานั้น จะต้องมาคุกเข่าหน้าคฤหาสน์ตระกูลหยาง หรือแม้แต่คุกเข่าแทบเท้าเขา เพื่อขอความเมตตาแน่นอน!

คงต้องหุบปากสนิทเป็นแน่!

หน้าโรงเตี๊ยม!

ต้าหู่ กัวเฉียงหวังซื่อไห่ และหูเมิ่งอิ๋งต่างเป็นกังวล

“ตระกูลหยางทำให้พวกเจ้ากลัวเสียแล้ว!”

เมื่อเห็นท่าทางของทั้งสี่คน หวังหยวนก็ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “คนที่แจกจ่ายเกลือคือกลุ่มขนส่งเกลือ และแหล่งผลิตเกลือคือเฟ่ยชาง ตระกูลหยางเป็นเพียงคนกลาง หากเขาไม่ขายเกลือให้เรา เราสามารถไปที่กลุ่มขนส่งเกลือเองได้ แล้วไปที่เฟ่ยชางเพื่อให้ชาวนาเกลือขายให้ แม้ว่ากระบวนการจะยุ่งยากเล็กน้อย แต่ก็ต้องลงมือทำ จะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร!”

ในฐานะผู้นำ จะต้องไม่เกรงกลัวไม่ว่าความยากลำบาก แม้จะยากลำบากเพียงใดก็ตาม ไม่เช่นนั้นจะกระทบขวัญกำลังใจของลูกน้อง!

“ใช่ จะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร!”

ต้าหู่ กัวเฉียง และหวังซื่อไห่พยักหน้าเมื่อได้ยินดังนั้น และความกังวลของพวกเขาก็หายไปทันที!

ทั้งสองคุกเข่าลงกับพื้น แล้วพยักหน้าทั้งน้ำตา!

อันที่จริงเรื่องสังหารหลิวเจี้ยนเย่ พวกเขาเตรียมใจไว้พร้อมแล้ว เตรียมที่จะโดนตัดหัวด้วยซ้ำ!

“เหตุใดต้องร้องไห้ ข้าไม่ได้มาจากฝ่ายราชการ!”

หวังหยวนตบไหล่ทั้งสองคน แล้วกระซิบ “บอกข้าสิว่าพวกเจ้าทำอย่างไร มีคนรู้เรื่องนี้หรือไม่ และทิ้งร่องรอยไว้หรือไม่!”

ทั้งสองส่ายหน้าแล้วเล่าเรื่อง

หวังหยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่ทั้งสองพูด ก็ไม่มีเบาะแสเหลืออยู่มากนัก

กัวเฉียงสะอื้น “ผู้มีพระคุณ คนสกุลหลิวใจร้ายมาก ไม่เพียงแต่จะแย่งนายหญิงไปเท่านั้น แต่เขายังจ้างโจรค่ายซานหู่มาฆ่าท่านด้วย! ท่านใจดีกับพวกเรามาก พี่ใหญ่บอกว่าไม่อาจทนดูคนทำร้ายท่านเช่นนี้ได้!”

กัวเหลียงเช็ดน้ำตา แล้วพูดว่า “พวกเรากลัวว่าชายสกุลหลิวจะจ่ายเงินเพื่อจ้างคนมาฆ่าผู้มีพระคุณของเราอีก พวกเราจึงลงมือ หากฝ่ายราชการมาตามหา พวกเราสามพี่น้องรับภาระนั้นเอง จะไม่เอาเปรียบผู้มีพระคุณแน่ขอรับ!”

“พวกเจ้าช่วยกำจัดอันตรายเพื่อข้า ยอมสละชีวิตเพื่อข้า ข้าจะตำหนิพวกเจ้าได้อย่างไร!”